Ίσως και να ισχύει. Από τη μια μεριά μας τραβά η επιθυμία να παραμείνουμε παιδιά και από την άλλη ίσως να μην έχουμε μεγαλώσει. Μέσα από αυτές τις δύο συνισταμένες η εικαστική Ράνια Χατζοπούλου προσπαθεί να τοποθετήσει δειλά αλλά τόσο γλαφυρά τις αναμνήσεις της. Υπάρχει μια αναγκαιότητα, ενδεχομένως μια υποχρέωση που πρέπει να ξεπληρώσει στον ίδιο της τον εαυτό. Να ξαναγίνει ένα μικρό παιδί και να αφηγηθεί με πολλά αλλά απλά λόγια, λιτές γραμμές και προσθήκες αυτό που χαράχτηκε στο μυαλό της και να εξωτερικεύσει με την έκθεσή της “το όλον” που υφαίνει τα τελευταία πέντε χρόνια. Δεν προσπαθεί να ταράξει τα νερά, δεν προσπαθεί να αναφερθεί σε βαθιές έννοιες. Μέσα από τη δικιά ΤΗΣ ματιά προσπαθεί να αντικρίσει τα μάτια των παιδιών που πλάθουν το όνειρο να εξελιχθεί σε ανάμνηση. Και σαν τέτοια φαίνεται σαν ακίνητη, σαν να έχει παγώσει στο χρόνο, που απλά επανέρχεται στιγμιαία για να μας υπενθυμίσει τη δύναμη που ασκούν τα αρχικά δρώμενα και βιώματα σε ολόκληρη της ζωή μας.
Η νέα ατομική έκθεση της Ράνιας Χατζοπούλου αποτελεί ένα τρίπτυχο ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ. ΚΑΤΑΣΚΕΥΕΣ. ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ. Όλα ξεκίνησαν πριν από πολλά χρόνια όταν η εικαστικός άρχισε η συλλογή των toys, – οι φιγούρες – τα μικρά παιχνιδάκια μέσα στα kinder έκπληξη. Της θύμισαν τα παιδικά της χρόνια. Η συλλεκτικότητα έγινε σχεδόν εμμονικό καταφύγιο. Η διαδρομή αυτή την οδήγησε να τα δει με μια άλλη ματιά. Αυτή της τοποθέτησης των toys σε ένα κάδρο, σε ένα δικό τους περιβαλλοντικό υπόβαθρο της θεματικής ενότητας που αυτά τα παιχνιδάκια του μικρόκοσμου ανήκουν για να φρεσκάρουν τις αναμνήσεις μας.
Η εικαστική της παρέμβαση συνεχίζεται με τις κατασκευές πάνω σε γνωστές νόρμες. Σε αντίθεση με την προηγούμενη ενότητα, χρησιμοποιεί άπλετο χρώμα, για να προσδιορίσει την αυθόρμητη χαρά των παιδιών, επινοεί γνωστές φιγούρες από κόμικ για να ανοίξει διάπλατα τα έκπληκτα μάτια και το γέλιο των παιδιών. Το βασικό της υλικό είναι τα παλιά παιδικά καλαπόδια.
Η τελευταία ενότητα αποτελεί σαφή αναφορά στην ίδια τη τέχνη. Αυτοπροσδιορίζονται ως εγκαταστάσεις. Σκηνικά και σουρεαλιστικές απεικονίσεις. Είναι το πέρασμα του θεατή στην ωριμότητα και ο διάλογος που πραγματοποιεί με τον εαυτό του. Το αντικείμενο όμως δεν αλλάζει. Το παιδικό όνειρο εξελίσσεται. Μορφοποιείται σε τρεις διαστάσεις και προσπαθεί να δώσει την διάσταση του χρόνου, το βέλος του χρόνου που τόσο πολύ θέλουμε να μείνει ακίνητο, ίσως και “ανίκητο” ως ευσεβής πόθος.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Η έκθεση της Ράνιας Χατζοπούλου «Ο Μικρόκοσμος των Αναμνήσεων» αποσκοπεί στα συναισθήματα των μεγάλων που επιθυμούν ενδόμυχα να παραμένουν μικρά παιδιά.