Με αφορμή τα 20 χρόνια από το θάνατο του σημαντικού Κουβανού σκηνοθέτη, Τόμας Γκουτιέρεζ Αλέα, η NEW STAR προβάλει σε μία τιμητική προβολή, το αριστούργημα, «Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΔΕΙΠΝΟΣ» (La Última cena), στο ΑΛΚΥΟΝΙΣ new star art cinema το Σάββατο 16 Απριλίου 2016 στις 23:00. Η ταινία αποτελεί μία αλληγορική σάτιρα στις καταπιεστικές κοινωνίες και τον τρόπο που χρησιμοποιούν το Χριστιανισμό. Μια τολμηρή καταγγελία της υποκρισίας και των αντιφάσεων της θρησκείας και της αριστοκρατίας.
Σύνοψη
Κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας, στα τέλη του 18ου αιώνα, ένας Κουβανός γαιοκτήμονας επισκέπτεται τη φυτεία ζαχαροκάλαμου που του ανήκει, στην Αβάνα. Εκείνη τη μέρα έχει μόλις αποδράσει ένας σκλάβος. Ο γαιοκτήμονας διατάζει τον επιστάτη της φυτείας να διαλέξει 12 σκλάβους στο τραπέζι του. Παρά τις αντιρρήσεις του επιστάτη, το δείπνο ετοιμάζεται και σαν 12ος συνδαιτυμόνας κάθεται μαζί ο σκλάβος που είχε αποδράσει το πρωί και αιχμαλωτίστηκε και πάλι αργότερα.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Στο δείπνο, ο γαιοκτήμονας, χρησιμοποιώντας θρησκευτικές διδαχές, προσπαθεί να μυήσει τους δούλους του στο νόημα της χριστιανικής θρησκείας και στη δυνατότητα κατάκτησης της απόλυτης ευτυχίας υπό συνθήκες σκλαβιάς. Οι σκλάβοι με τη σειρά τους του λένε τις ιστορίες τους και του ζητούν να βελτιώσει τις συνθήκες ζωής τους. Ο γαιοκτήμονας υπόσχεται να μην εργαστούν τη Μεγάλη Παρασκευή. Όμως φεύγει νωρίς το επόμενο πρωί και ο επιστάτης ξυπνά άγρια τους σκλάβους για μια δύσκολη μέρα κοπής ζαχαροκάλαμων. Εκείνοι ξεσηκώνονται. Ποιού το μέρος θα πάρει ο γαιοκτήμονας;..
Στην Κούβα του 18ου αιώνα και κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας, ένας «καλοκάγαθος», θρησκόληπτος κόμης, παρακινούμενος από έναν ιερέα, αποφασίζει, για να εξαγνιστεί, να παίξει το ρόλο του Χριστού. Ζητά από τον επιστάτη του Δον Μανουέλ να διαλέξει 12 σκλάβους, στους οποίους πλένει τα πόδια και τους τα φιλά και στη συνέχεια τους στρώνει ένα λουκούλλειο γεύμα, ακριβώς το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης, που παραπέμπει στο Μυστικό Δείπνο του Ευαγγελίου. Κατά τη διάρκεια του ατελείωτου αυτού δείπνου ο κόμης προσπαθεί να μυήσει τους δούλους του στο νόημα της Χριστιανικής θρησκείας, που κατά την αντίληψή του περιορίζεται στην ελπίδα για την επουράνια βασιλεία. Η εγκαρτέρηση στα βάσανα, η υποταγή στη μοίρα, τα γήινα μαρτύρια, αποτελούν την καλύτερη προϋπόθεση για να γίνει κάποιος δεκτός στην Παράδεισο, άρα οι βασανισμένοι δούλοι θα πρέπει κατά βάθος να είναι ευτυχισμένοι για την τύχη τους.
Την άλλη μέρα οι μη επαρκώς συνειδητοποιημένοι δούλοι, που αντιλαμβάνονται διαφορετικά τα διδάγματα του αφεντικού τους, επαναστατούν όταν ο σκληρός επιστάτης Δον Μανουέλ τους βάζει να δουλέψουν, παρά τις αντίθετες επαγγελίες. Η εξέγερσή τους πνίγεται στο αίμα, όμως όταν τα κεφάλια τους μπαίνουν στα παλούκια ένα μένει κενό. Ο δωδέκατος σκλάβος, ο Αντόνιο, ο πιο συνειδητοποιημένος δε θα συλληφθεί ποτέ και το κενό παλούκι περιμένει καρτερικά όχι τον ίδιο, αλλά το κεφάλι του κόμη κι όλων των άλλων αφεντικών.
Ο Αλέα, αν και μαρξιστής, πιστεύει πως οι αρχικές διδασκαλίες του Χριστού είχαν τις πιο αγαθές προθέσεις, στη συνέχεια όμως διαστρεβλώθηκαν από την εκάστοτε άρχουσα τάξη. Η θρησκεία χρησιμοποιήθηκε ως μέσο χειραγώγησης για τους «ταπεινούς και καταφρονεμένους», μια διαφορετική όμως ερμηνεία της μπορεί να οδηγήσει στ’ ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα. Ο σκηνοθέτης ανατρέχει στη γλώσσα της παραβολής, για να φτιάξει όχι μια στεγνή, διδακτική ταινία, αλλά ένα έργο γεμάτο χιούμορ, ειρωνεία και σκηνοθετικά ευρήματα. Ολόκληρη η κεντρική σεκάνς γύρω απ’ το τραπέζι του κόμη είναι στημένη με εξαιρετική μαεστρία και η λιτή ειρωνεία που κυριαρχεί δεν μπορεί παρά να μας θυμίζει την αντίστοιχη σκηνή του Μυστικού Δείπνου στη Βιριδιάνα του Μπουνιουέλ.
Μόνο που στον Αλέα, ο σουρεαλισμός αντικαθίσταται με μια βαθιά ρεαλιστική, διαλεκτική λογική, έτσι που αναπόφευκτα να οδηγεί στους νέγρους «μαθητές» του κόμη- Χριστού σε μια πρώτη κοινωνική αφύπνιση, η οποία με τη σειρά της, οδηγεί στην άτυχη εξέγερση την επόμενη μέρα της αιματοβαμμένης Παρασκευής. Η ιδέα της επανάστασης έχει πλέον ριζώσει κι ύστερα από 200 χρόνια θα δικαιωθεί.
Έτος: 1976
Έγχρωμο
Διάρκεια: 113′
Σενάριο: Τ. Γκ. Αλέα, Τόμας Γκονζάλες, Μαρία Εουτζένια Χάγια
Φωτογραφία: Μάριο Γκαρσία Τζόγια
Μουσική: Λέο Μπρούβερ
Ερμηνεία: Νέλσον Βιλλάγκρα, Συλβάνο Ρέυ, Λούις Αλμπέρτο Γκαρσία
Πολιτική παραβολή με θρησκευτικούς όρους…
Ο Γκουτιέρες Αλέα στήνει μια ανατριχιαστική ματιά στη δυτική όψη του όρου «δουλεία» (στην κυριολεκτική και μεταφορική του έννοια) μέσα από τους αιώνες, δείχνοντας έναν κόσμο στον οποίο λευκοί και μαύροι δεν καταλαβαίνουν τις συνέπειες των πράξεών τους.
Μία απολύτως κατανοητή αλληγορία για το θάνατο και ανάσταση, όχι μόνο για το θάνατο και την ανάσταση της ελευθερίας, αλλά και της καταστολής…
Μια λεπτή, δροσερή, σχεδόν ανεξάρτητη πολιτική παραβολή, η οποία (και αυτό είναι από τα πλέον αξιοσημείωτα στοιχεία της ταινίας) είναι ειπωμένη με θρησκευτικούς όρους. Χαρακτηριστικό το απόσπασμα από την καινή Διαθήκη:
«Εκείνος δε που δεν εγνώρισε το θέλημα του Κυρίου, έκαμε δε πράξεις αξίας τιμωρίας, θα τιμωρηθή με ολίγας μαστιγώσεις. Εις εκείνον που εδόθη πολύ, θα του ζητηθή και πολύ, και εις εκείνον που του παρέδωσαν πολλά χαρίσματα, θα ζητηθούν περισσότερα καλά έργα, παρ’ όσα θα ζητήσουν από εκείνους που έλαβαν ολιγώτερα…»
(Λουκ. 12,48)
Λίγα λόγια για το έργο
Kουβανική ταινία του 1976. The Last Supper ( La Ultima Cena ), σε σκηνοθεσία του Tomas Gutierrez Alea, βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, που σημειώθηκαν στην Κούβα κατά τη διάρκεια του 1780 .
Ο Μυστικός Δείπνος διανθίζεται με χιούμορ και με ειρωνική διάθεση. Διαδραματίζεται στην Κούβα του 18ου αιώνα, και έχει κεντρικό χαρακτήρα έναν θρησκόληπτο κόμη, που αποφασίζει να κάνει μια αναπαράσταση του Μυστικού Δείπνου ακριβώς τη Μεγάλη Πέμπτη. Η ταινία δίνει μια αφορμή στον Alea να καταγγείλει την υποκρισία και τις αντιφάσεις της θρησκείας και της αριστοκρατίας.
Κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας, στα τέλη του 18ου αιώνα ένας κουβανός γαιοκτήμονας επισκέπτεται τη φυτεία ζαχαροκάλαμου που του ανήκει, στην Αβάνα. Εκείνη τη μέρα έχει μόλις αποδράσει ένας σκλάβος. Ο γαιοκτήμονας διατάζει τον επιστάτη της φυτείας να διαλέξει 12 σκλάβους στο τραπέζι του. Παρά τις αντιρρήσεις του επιστάτη, το δείπνο ετοιμάζεται και σαν 12ος συνδαιτυμόνας κάθεται μαζί ο σκλάβος που είχε αποδράσει το πρωί και αιχμαλωτίστηκε και πάλι αργότερα. Στο δείπνο, ο γαιοκτήμονας, χρησιμοποιώντας θρησκευτικές διδαχές, προσπαθεί να μυήσει τους δούλους του στο νόημα της Χριστιανικής θρησκείας και στη δυνατότητα κατάκτησης της απόλυτης ευτυχίας υπό συνθήκες σκλαβιάς. Οι σκλάβοι με τη σειρά τους του λένε τις ιστορίες τους και του ζητούν να βελτιώσει τις συνθήκες ζωής τους. Ο γαιοκτήμονας υπόσχεται να μην εργαστούν τη Μεγάλη Παρασκευή. Όμως φεύγει νωρίς το επόμενο πρωί και ο επιστάτης ξυπνά άγρια τους σκλάβους για μια δύσκολη μέρα κοπής ζαχαροκάλαμων. Εκείνοι ξεσηκώνονται. Ποιού το μέρος θα πάρει ο γαιοκτήμονας;
Ο Μυστικός Δείπνος είναι ταυτόχρονα μια αλληγορία και μια σάτιρα στις καταπιεστικές κοινωνίες και στον τρόπο που χρησιμοποιούν το Χριστιανισμό. Η ταινία είναι βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα που συνέβησαν στην Κούβα, προς το τέλος του 18ου αιώνα, όταν ένας Κόμης, βρισκόμενος σε δίλημμα ανάμεσα στην ανάγκη για συνεχή κέρδη από τη φυτεία του και την επιθυμία να μυήσει τους σκλάβους στη Χριστιανική πίστη, αποφασίζει να στήσει μια αναπαράσταση του Μυστικού Δείπνου. Ο σκηνοθέτης ισορροπεί αριστουργηματικά τις αντιθέσεις και τις συγκρούσεις σε αυτή την ταινία και, ακολουθώντας παράλληλα την ιστορία του Μυστικού Δείπνου, μας δίνει ένα αλληγορικό συμπλήρωμά της, όπου οι ρόλοι είναι αντιστραμμένοι
Ο Tomás Gutiérrez Alea (Μνήμες υπανάπτυξης, Ο θάνατος ενός γραφειοκράτη, Φράουλες και σοκολάτα, Οι επιζήσαντες), ήταν ο πιο γνωστός Κουβανός και ένας από τους σημαντικότερους λατινοαμερικάνους σκηνοθέτες. Επηρεάστηκε από τα ρεύματα της εποχής του (ιταλικός νεορεαλισμός, σουρεαλισμός), μεγάλους δημιουργούς (Luis Buñuel) αλλά και τις ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις στη χώρα του και σε ολόκληρο τον κόσμο και ασχολήθηκε στο έργο του με τη σχέση του ατόμου με το κράτος (γραφειοκρατία) και την κοινωνία, πολλές φορές συμβολικά, αλληγορικά, σατιρικά και σουρεαλιστικά.
«Γιατί οι μαύροι πρέπει να ανέχονται τόσους ξυλοδαρμούς και γιατί δεν χτυπάνε και τους επόπτες;» ρωτά ένας από τους δούλους στο τραπέζι, και ο πλοίαρχος απαντάει φωνάζοντας, «Επειδή αυτό είναι το θέλημα του Θεού! Η τιμωρία του Θεού: ο Θεός είναι φιλεύσπλαχνος , αλλά όχι με τους ανυπάκουους “.
Φεστιβάλ Huelva Latin American Film (1976)
Golden Colon (Tomás Gutiérrez Alea)
Φεστιβάλ São Paulo International Film (1978)
Audience Award (Best Feature – Tomás Gutiérrez Alea)
ΤΟΜΑΣ ΓΚΟΥΤΙΕΡΕΖ ΑΛΕΑ
Ο Τόμας Γκουτιέρεζ Αλέα, ένας διακεκριμένος Κουβανός σκηνοθέτης -παγκόσμιας κλάσεως και αναγνώρισης- αλλά ταυτόχρονα και ο γενάρχης και ο πατριάρχης της χώρας του στο σινεμά.
Προξενεί μάλιστα τεράστια εντύπωση και είναι φαινόμενο άξιον προς παρατήρηση και μελέτη, πως ο μικρός κινηματογράφος της Κούβας, εκ των πραγμάτων στρατευμένος μετά του Κάστρο κατάφερε να αναδείξει τέτοια και τόσο αυθεντικά ταλέντα με ταινίες επιπέδου και υψηλής αισθητικής παρά την μετατροπή μιας και μόνης… ιδεολογίας.
Ήταν ακόμα και μέγας κινηματογραφόφιλος και γνώστης της ιστορίας της τέχνης. Μια ματιά στις ταινίες του μπορεί να το αποδείξει. Ας πούμε ο πολύκροτος ασπρόμαυρος “Θάνατος ενός γραφειοκράτη” αναπαράγει άψογα τις φόρμες του μπουλβάρ και οι αναφορές στις περίφημες κωμωδίες του “βωβού” κινηματογράφου και πολλά και αφομοιωμένες είναι.
Στις αριστουργηματικές “Μνήμες υπανάπτυξης” την πιο δυτική από τις ταινίες του οι επιρροές από την “νουβέλ-βαγκ” και το “σινεμά-βεριτέ” και απαστράπτωσους και λειτουργικές παρουσιάζονται. Σε άλλες δημιουργίες του όπως π.χ. “Ο μυστικός δείπνος” τα καδραρίσματα είναι άψογα και παραπέμπουν σε γνωστούς ζωγράφους.
Ο Αλέα εκπροσώπησε άψογα ένα σινεμά υποδειγματικό. Εξυπηρετούσε συγκεκριμένους και κοινωνικούς χώρους και όρους χωρίς όμως να γίνεται υπηρέτης και αντικείμενο παραγγελιάς, ενώ από την άλλη μεριά λειτούργησε αιρετικά χωρίς σε έναν εξαιρετικό και αξιοζήλευτο φορμαλισμό.
Τα θέματα των ταινιών που μερικές φορές ιδιαίτερα ριζοσπαστικά (π.χ. “Οι επιζήσαντες”) διακρίνονταν από έναν σοφό διαλεκτικό σχεδιασμό, που εκδηλωνόταν στην φιλμική δομή και δημιουργούσε νοηματικές αλληλοκαλύψεις. Οι τελευταίες δικαίωναν το σινεμά χάρις στη δύναμη του δημιουργού να τις χαρίζει υψηλής ποιότητας “εμψύχωση” μεγάλων οπτικών προδιαγραφών. Έτσι ακριβώς εντυπωσιαζόταν και το διεθνές κοινό και κερδιζόταν και τα βραβεία στα ξένα φεστιβάλ.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως ο Αλέα δεν επέτρεψε στον χρόνο στα γεγονότα και στις πολιτικές εξελίξεις να τον ξεπεράσουν.
Ο Αλέα είναι συνδεδεμένος με ένα σινεμά που αγαπήθηκε ιδιαίτερα στην Ελλάδα στην δεκαετία του ’70 όταν με την μεταπολίτευση η υπερπολιτικοποίηση ακόμη και στην τέχνη ήταν το ζητούμενο. Ωστόσο αποσυνδεδεμένο και από εκείνη την εποχή το έργο του επιζεί χωρίς στις άλλες αρετές του.
Tomás Gutiérrez Alea: Στην υπηρεσία της επανάστασης
Ο σημαντικότερος σκηνοθέτης του σύγχρονου κουβανέζικου κινηματογράφου, ο Tomás Gutiérrez Alea είναι επίσης και ο πιο γνωστός στο δυτικό κοινό.
Γεννήθηκε στην Αβάνα το 1928 και σπούδασε Νομική στο Πανεπιστήμιο της Αβάνας και κινηματογράφο στην Ιταλία, στο Centro Sperimentale di Cinematografia.
Έντονα επηρεασμένος από τον Ιταλικό Νεορεαλισμό, επέστρεψε, την δεκαετία του 50, στην Κούβα και εντάχθηκε στη ομάδα Nuestro Tiempo. Μαζί με τον σκηνοθέτη Julio Garcia Espinosa σκηνοθέτησαν το 1955, ένα ντοκιμαντέρ που απαγορεύτηκε από το καθεστώς. Συμμετείχε ενεργά στον αγώνα ενάντια στην δικτατορία του Μπατίστα. Κεντρικό πρόσωπο στην κινηματογραφία της Κούβας μετά την επανάσταση, ο Tomas Gutierrez Alea είναι ένας από τους ιδρυτές του Instituto Cubano del Arte e Industrias Cinematograficos (ICAIC).
Το έργο του αντανακλά και καταγράφει τους ιδεολογικούς και πολιτικούς προβληματισμούς, τις εσωτερικές ανησυχίες της κουβανέζικης κοινωνίας. Με τις ταινίες του παρακολουθεί την πορεία της χώράς του από τον αγώνα ενάντια στην δικτατορία του Μπατίστα, στα πρώτα χρόνια της Επανάστασης και από τις δύσκολες συνθήκες του Ψυχρού Πολέμου στα χρόνια του οικονομικού αποκλεισμού. Το έργο του εκτός από ντοκιμαντέρ περιλαμβάνει πολιτικές σάτιρες ενάντια στην γραφειοκρατία, ιστορικά δράματα, πολιτικές αλληγορίες, κωμωδίες.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ
Τόμας Γκουτιέρεζ Αλέα (Tomás Gutiérrez Alea 11/12/1928 – 16/4/1996)
Κουβανός σκηνοθέτης, σεναριογράφος και ντοκιμαντερίστας. Γεννήθηκε στην Αβάνα το 1928. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αβάνας και για δύο χρόνια κινηματογράφο στο CSDC της Ρώμης. Επηρεασμένος από τον ιταλικό νεορεαλισμό, ξεκίνησε την καριέρα του ως ντοκιμαντερίστας στην Κούβα του Μπατίστα, αλλά μετά την επικράτηση της επανάστασης μεταπήδησε στον αφηγηματικό κινηματογράφο, με έντονα χιουμοριστικό στυλ. Υποστήριξε την επανάσταση αλλά πάντα κρατούσε μια κριτική στάση απέναντι στην οικονομική και κοινωνική πολιτική της χώρας του. Τις δύο τελευταίες του ταινίες τις σκηνοθέτησε μαζί με τον φίλο του Χουάν Κάρλος Tάμπιο. Ο Τίτον, όπως τον φώναζαν οι φίλοι του, πέθανε από καρκίνο, το 1996 στην Αβάνα
ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ
• La caperucita roja (1947) – Short film
• El fakir (1947) – Short film
• Una confusión cotidiana (1950) – Short film, based upon “A Common Confusion” by Franz Kafka
• Il sogno de Giovanni Bassain (1953)
• El Mégano (1955) – Documentary film, in collaboration with Julio García Espinosa, Alfredo Guevara, José Massip
• La toma de La Habana por los ingleses (1958) – Documentary film
• Esta tierra nuestra (1959) – Documentary film
• Stories of the Revolution (Historias de la revolución/Ιστορίες της επανάστασης) (1960) – Fiction, 81 minutes
• General Assembly (Asamblea general) (1960) – Documentary film, 14 minutes
• Death to the Invader (Muerte al invasor) (1961) – Documentary film, 16 minutes
• The Twelve Chairs (Las doce sillas) (1962) – Fiction, 97 minutes
• Cumbite (1964) – Fiction, 82 minutes
• Death of a Bureaucrat (Muerte de un burócrata/Ο θάνατος ενός γραφειοκράτη) (1966) – Fiction, 85 minutes
• Memories of Underdevelopment (Memorias del Subdesarrollo/Μνήμες υπανάπτυξης ) (1968) – Fiction, 97 minutes
• Cuban Fight Against Demons (Una pelea cubana contra los demonios) (1971) – Fiction, 130 minutes
• El arte del tabaco (1974) – Documentary film, 7 minutes
• The Last Supper (La última cena/Ο μυστικός Δείπνος) (1976) – Fiction, 120 minutes
• One Way or Another (De cierta manera) (1977)
• The Survivors (Los sobrevivientes/Οι επιζήσαντες) (1979) – Fiction, 130 minutes
• Up to a Certain Point (Hasta cierto punto) (1983) – Fiction, 88 minutes
• Letters from the Park (Cartas del parque) (1988) – Fiction, 88 minutes
• Far Apart (Contigo en la distancia) (1991) – Fiction, 27 minutes
• Fresa y Chocolate (Φράουλα και σοκολάτα) (1993) – co-directed with Juan Carlos Tabío, Fiction, 110 minutes
• Guantanamera (1995) – co-directed with Juan Carlos Tabío, Fiction, 101 minutes
Nelson Villagra (Πρωταγωνιστής)
Ο Νέλσον Βιλλάγκρα ( γεννημένος 9 Αυγ., 1937 ) είναι ένας χιλιανός ηθοποιός , συγγραφέας και σκηνοθέτης . Θεωρείται ότι είναι ο πιο επιδέξιος ηθοποιός του Χιλιανού κινηματογράφου. Είναι ευρέως γνωστός για την εξαιρετική ενσάρκωση του δολοφόνου στο “El Chacal de Nahueltoro” από τον σκηνοθέτη Miguel Littin . Έχει επίσης συνεργαστεί με τον συναδέλφο χιλιανό σκηνοθέτη, Raúl Ruiz στο Tres Tristes Tigres ( 1968) και στο La Colonia Penal( 1971 ).
Το 1973 εξορίστηκε από τη Χιλή , λόγω του στρατιωτικού πραξικοπήματος της δικτατορία του Πινοσέτ . Μετά από μια περίοδο στην Ευρώπη, πήγε στην Κούβα για να συνεργαστεί με μερικούς από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες της Νότιας Αμερικής της εποχής του , όπως ο Humberto Solás (La Cantata de Chile) και Tomás Gutiérrez Alea, κερδίζοντας το βραβείο καλύτερου ηθοποιού για το ρόλο του ως ” El Conde ” στην ταινία του Gutiérrez Alea “Ο Μυστικός Δείπνος” το 1978 στο Festival Internacional de Cine de Biarritz . Το 1979 έπαιξε το ρόλο του στρατιωτικου βασανιστή στην ταινία “Prisioneros Desaparecidos” του Sergio Castilla, ένα ρόλο για τον οποίο τιμήθηκε με το βραβείο καλύτερου ηθοποιού στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου de San Sebastián .
ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΗ ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ
Three Sad Tigers (1968)
Jackal of Nahueltoro (1970)
The Penal Colony (1970)
Nadie dijo nada (1971)
The Promised Land (1973)
The Last Supper (1976)
Río Negro (1977)
The Recourse to the Method (1978)
The Widow of Montiel (1979)
Tierra del fuego (2000)