Ο Noé Inui και ο Βασίλης Βαρβαρέσος στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών

Ο Ελληνοϊάπωνας βιολονίστας Noé Inui [Νοέ Ινουί] και ο Θεσσαλονικιός πιανίστας Βασίλης Βαρβαρέσος είναι δύο εξαιρετικά ταλαντούχοι νεαροί καλλιτέχνες, που επέλεξαν να παρουσιάσουν στην κοινή τους εμφάνιση στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, την Τετάρτη 4 Δεκεμβρίου, σονάτες για βιολί και πιάνο ή τσέμπαλο τριών κορυφαίων Γερμανών συνθετών από τρεις διαφορετικές χρονικές περιόδους της ιστορίας της μουσικής.

Το πρόγραμμά τους συνδυάζει τη γαλήνια εσωτερικότητα του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ(σονάτα για βιολί και τσέμπαλο, αρ. 4, BWV1017) με τον ριζοσπαστικό δυναμισμό του Λούντβιχ βαν Μπετόβεν(σονάτα για βιολί και πιάνο, ‘Kreuzer’ αρ.9, έργο 47) και την προκλητικά λυρική δεξιοτεχνία του Ρίχαρντ Στράους(σονάτα για βιολί και πιάνο έργο 18). Της συναυλίας θα προηγηθεί σύντομος σχολιασμός για το κοινό από τον πιανίστα και οργανίστα Τίτο Γουβέλη.

Ο βιολονίστας Νοέ Ινουί και ο πιανίστας Βασίλης Βαρβαρέσος, μετά την πρώτη τους πρόβα το 2011, αποφάσισαν να συνεργαστούν σε μόνιμη βάση, καθώς διαπίστωσαν ότι μιλούσαν σαν καλλιτέχνες, την ίδια γλώσσα. Έκτοτε, έχουν κάνει πολλές εμφανίσεις σε συμφωνικές αίθουσες των Ηνωμένων Πολιτειών, της Ολλανδίας, του Βελγίου και της Γερμανίας. Ο Ελληνοϊάπωνας σολίστ του βιολιού Νοέ Ινουί (1985) έχει κερδίσει βραβεία σε γνωστές διεθνείς καλλιτεχνικές διοργανώσεις όπως οι διαγωνισμοί “Sibelius” και “Young Concert Artists” της Νέας Υόρκης.

Το 2012, του απενεμήθησαν τα βραβεία Excellence και Julius Baer από την παγκοσμίου κύρους Ακαδημία του Φεστιβάλ του Βερμπιέ (Ελβετία), όπου έκανε το ντεμπούτο του, φέτος το καλοκαίρι. Ως σολίστ, ο Νοέ Ινουί δίνει συχνά συναυλίες με διακεκριμένα ορχηστρικά σύνολα, στην Γερμανία και την Ιαπωνία. Πρόσφατα,  ερμήνευσε στο Τόκιο το κοντσέρτο για βιολί του Τσαϊκόφσκι πλαισιωμένος από την Φιλαρμονική της Ιαπωνίας. Ως μέλος σχημάτων μουσικής δωματίου, έχει συνεργαστεί με σπουδαίους βιρτουόζους της εποχής μας όπως η Μάρθα Άργκεριχ και ο Λεωνίδας Καβάκος.

Ο πολυβραβευμένος βιρτουόζος του πιάνου Βασίλης Βαρβαρέσος (1983) υπήρξε, το 1997, ο νεαρότερος αποδέκτης του βραβείου του νεοϋορκέζικου διαγωνισμού “Young Concert Artists”, γεγονός που του άνοιξε τις πύλες της διεθνούς σταδιοδρομίας. Στη συνέχεια, άνοιξαν και οι πύλες του Λευκού Οίκου, όταν ο Αμερικανός Πρόεδρος Ομπάμα κάλεσε τον Βαρβαρέσο να παίξει στην προεδρική κατοικία, μετά το ιδιαίτερα επιτυχημένο ρεσιτάλ του νεαρού Έλληνα σολίστ στο Κάρνεγκι Χολ, τον Μάρτιο του 2012. Σημαντική στιγμή για την καριέρα του υπήρξε η ερμηνεία του εξαιρετικά απαιτητικού 2ου Κοντσέρτου για πιάνο του Προκόφιεφ στο Ηρώδειο, λίγους μήνες αργότερα. Για τον Ιανουάριο του 2014, ο Βασίλης Βαρβαρέσος έχει προγραμματίσει ρεσιτάλ στην Αίθουσα Γκαβώ, στο Παρίσι. Τέλος, ο δεξιοτέχνης πιανίστας έχει ηχογραφήσει δύο δίσκους ακτίνας με έργα Σοπέν, Ντεμπυσσύ, Λιστ και Μπραμς.

Η Σονάτα για βιολί και τσέμπαλο σε φα ελάσσονα αρ. 4, BWV 1018, που θα ερμηνεύσουν ο Νοέ Ινουί (βιολί) και ο Βασίλης Βαρβαρέσος (τσέμπαλο) στη συναυλία, περιέχεται στο βιβλίο με τις Έξι σονάτες για βιολί BWV 1014-1019 του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ, οι οποίες γράφτηκαν στα 1720 και εκδόθηκαν για πρώτη φορά στα 1814 ή 1815. Το έργο χαρακτηρίζεται από το λιτό κάλλος και τη βαθιά πνευματικότητα του ύφους του μεγάλου κάντορα της Λειψίας.

Με την «Κρόιτσερ», ο Λούντβιχ βαν Μπετόβεν (1770-1807) ήταν σαν επιδίωκε σκόπιμα τη ρήξη με τα στερεότυπα της εποχής του ως προς τον τρόπο γραφής της σονάτας: τα μέρη για βιολί είναι σχεδόν υπερβατικής τεχνικής δυσκολίας, η διάρκεια του έργου ασυνήθιστα εκτενής (σχεδόν 40 λεπτά), οι αντιθέσεις στη δυναμική μεταξύ των τριών μερών εντυπωσιακά έντονες, ενώ απαιτείται μεγάλη ερμηνευτική ωριμότητα από τον σολίστ, καθώς καλείται να αποδώσει μια παρτιτούρα διαποτισμένη από τη συγκινησιακή φόρτιση του συνθέτη.

Η Σονάτα για βιολί σε μι ύφεση, έργο 18 (1887-1888) χαρακτηρίζεται από έντονο λυρισμό, ενώ οι απαιτήσεις της ως προς την τεχνική αρτιότητα, τόσο το ερμηνευτή του βιολιού όσο και του πιάνου, είναι ισότιμα υψηλές. Ως προς τη δομή της, η συγκεκριμένη τριμερής σύνθεση του Ρίχαρντ Στράους ακολουθεί την κλασική φόρμα (allegro-andante cantabile-finale: andante-allegro). Ως προς το ύφος της, αντικατοπτρίζει, σύμφωνα με τους μουσικολόγους, τα συναισθήματα αγάπης από τα οποία διακατεχόταν ο συνθέτης για τη σοπράνο Πωλίν ντε Άνα, την οποία και νυμφεύθηκε αργότερα. Το μουσικό κλίμα, ωστόσο, αλλάζει συνεχώς: ενώ το έργο αρχίζει κάπως μελαγχολικά, περνά κατόπιν στην ευθυμία για να βυθιστεί, στο δεύτερο μέρος, σε μια ήρεμη λυρικότητα –ακόμα ακόμα και σε έναν γαλήνιο στοχασμό– με κάποιες δραματικές εξάρσεις και να καταλήξει, μέσα από άφθονα δεξιοτεχνικά περάσματα και στα δύο όργανα, σε ένα εκρηκτικό φινάλε. Με τη Σονάτα για βιολί σε μι ύφεση, έργο 18 του Ρίχαρντ Στράους έχουν αναμετρηθεί κατά καιρούς σπουδαίοι βιρτουόζοι βιολονίστες του 20ού αιώνα αλλά και νεότεροι, όπως οι: Χάιφετς, Νεβέ, Κάμπολι, Κρέμερ, Ρέπιν, κ.ά..

Οι Ινουί και Βαρβαρέσος έπαιξαν πρόσφατα το συγκεκριμένο έργο στο εξωτερικό, αποσπώντας τα ενθουσιώδη σχόλια του βρετανικού και αμερικανικού Τύπου («Οι δύο ερμηνευτές προσέδωσαν σε κάθε φράση δομική και εκφραστική σημασία, εντάσσοντας σκοπίμως κάθε δεξιοτεχνικό πέρασμα σε ένα ευρύτερο μεγαλειώδες πλαίσιο»).