Η απόφαση του Ιωάννη Καποδίστρια ήταν ειλημμένη, δεν θα άφηνε το Υπουργείο Εξωτερικών της Ρωσίας και την θέση του δίπλα στον τσάρο για να υπηρετήσει την Φιλική Εταιρεία και αυτό γιατί γνώριζε πολύ καλά πως μπορούσε να συνδράμει το έργο των συμπατριωτών του πολύ καλύτερα από μία υψηλά ιστάμενη θέση. Με αυτήν του την απόφαση ο Καποδίστριας άνοιγε τον δρόμο στον Αλέξανδρο Υψηλάντη, τον υπασπιστή του Τσάρου να αναλάβει εκείνος την τιμή που του έκαναν να είναι ο αρχηγός της Φιλικής Εταιρείας, ένας ρόλος που άρμοζε στο πρόσωπό του και μία αποστολή που θα την αναλάμβανε με κάθε τίμημα και με μεγάλο ζήλο γιατί το επιθυμούσε διακαώς. Εξάλλου, δεν είχε πατήσει ποτέ το πόδι του στα ελληνικά σκλαβωμένα εδάφη και αυτή ήταν μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να υπηρετήσει την ιδέα του αγώνα από αυτό το σπουδαίο μετερίζι.
Ένας πραγματικά μοναδικός και γενναίος ήρωας
Ο Πέτρος Κασιμάτης σε αυτό το εξαιρετικά γραμμένο βιβλίο ξεδιπλώνει πλούσιο φάσμα γεγονότων και εξελίξεων που έλαβαν χώρα εκείνη την περίοδο και να γνωρίσει τον Τελευταίο πρίγκιπα σε όλο του το μεγαλείο. Το κείμενο με ιδιαίτερη γλαφυρότητα αλλά και συναισθηματισμό από εκείνες τις δύσκολες μέρες προσφέρει στον αναγνώστη την δυνατότητα να έρθει σε επαφή με τις προσπάθειες που ξεκίνησαν από τις Παραδουνάβιες ηγεμονίες της Βλαχίας και της Μολδαβίας ώστε να λάβει ο αγώνας σάρκα και οστά. Ουσιαστικά, όλα όσα έπραξε ο Υψηλάντης ήταν σχεδιασμένα στο στρατηγικό του μυαλό μιας και μην ξεχνάμε πως η εμπειρία του από τους Ναπολεόντειους πολέμους υπήρξε πέρα από πολύτιμη για την οργάνωση του εγχειρήματος. Αλλά ακόμα και όταν ο Τσάρος του αρνήθηκε να τον στηρίξει εκείνος συνέχισε μόνος με τις δυνάμεις που είχε καταφέρει να συγκεντρώσει.
Είναι γνωστό πως είχε χάσει το ένα του χέρι στους Ναπολεόντειους πολέμους και για τον Ελληνικό αγώνα ήταν έτοιμος για τα πάντα ακόμα και για την ίδια του τη ζωή, όπως δυστυχώς συνέβη πριν δυστυχώς πατήσει το πόδι στην αγαπημένη του πατρίδα. Η ανδρεία του και το θάρρος του τον οδήγησαν όχι μόνο να αναλάβει τις τύχες του αγώνα στην πλάτη του αλλά να κινητοποιήσει δυνάμεις και χρήματα για να υπηρετήσει έναν σκοπό, μία αποστολή ιερή. Ο Ιερός Λόχος ήταν το έναυσμα της δράσης του και συγκέντρωσε Έλληνες σπουδαστές εθελοντές από όλες τις τότε σχολές της Ευρώπης για να επανδρώσουν το σώμα των Ιερολοχιτών. Γενναίος, ακούραστος και ηγέτης δεν δίστασε ούτε στιγμή μπροστά στην επίτευξη της μεγάλης ιδέας που δεν ήταν άλλη από την ανεξαρτησία του γένους.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Μας αναφέρει ο Κασιμάτης για τον σπουδαίο αγωνιστή μέρος της δράσης του αναφέροντας χαρακτηριστικά: “Μετά το Δραγατσάνι, ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, καταδιωκόμενος από το τουρκικό ιππικό, κατάσκοπος του σουλτάνου και κυνηγούς επικηρυγμένων, αναζητούσε ασφαλές καταφύγιο σε μοναστήρια, διασπείροντας ψευδείς πληροφορίες, που οδηγούσαν τους διώκτες του σε λανθασμένους δρόμους”. Όσα μαρτυρούνται εδώ έρχονται να φωτίσουν το έργο αυτού του σπουδαίου Έλληνα, ο οποίος όπως και πολλοί άλλοι σαν τον Λόρδο Βύρωνα αφιερώθηκαν σε έναν υπέρτατο σκοπό. Και ο Υψηλάντης που θέλησε να έρθει στην πατρίδα για να συνεχίσει τον αγώνα μαζί με τους υπόλοιπους δυστυχώς δεν τα κατάφερε αφού η μοίρα ήθελε άλλο να είναι το τέλος του και τα λόγια του είναι ιδιαίτερα συγκινητικά όταν και βρίσκεται στο κρεβάτι του πόνου ανήμπορος πια να προσφέρει όσα είχε φανταστεί.
Είναι αναμφίβολο και προφανές πως ανθρώπους σαν τον Υψηλάντη είχε ανάγκη η πατρίδα και μετά την απελευθέρωση αλλά κανείς δεν γνωρίζει κατά πόσο θα μπορούσε να επιβιώσει σε μία Ελλάδα που είχε πλέον την ανεξαρτησία της αλλά δεν είχε την γνώση και την εμπειρία ενός οργανωμένου Έθνους για να την διαχειριστεί. Εκείνος ερχόμενος από ένα εντελώς διαφορετικό πολιτικό σύστημα θα ερχόταν μάλλον σε σύγκρουση με τους ντόπιους άρχοντες που ήθελαν μερίδιο αυτής της νίκης και βέβαια θέσεις εξουσίας. Ο αδερφός του Δημήτρης ήρθε στην πατρίδα και την υπηρέτησε και εκείνος πιστά και προσπάθησε να εμφυσήσει και τη δική του πολιτική γνώση, να δείξει τις ηγετικές του ικανότητες. Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης θα έλειπε καταφανώς τα επόμενα χρόνια αλλά η αύρα του ήταν πάντα εκεί να μας τον θυμίζει.
Το παράδειγμα του Υψηλάντη σχεδόν διακόσια χρόνια μετά δείχνει τον δρόμο της ανιδιοτέλειας και της αγνής αγάπης προς την πατρίδα σε όλους μας, είναι ένα παράδειγμα προς μίμηση και ο θάνατός του, αφού είχε προηγηθεί η πολύχρονη φυλάκισή του, καταγράφεται στην ιστορία ως μία κίνηση συμβολική που εν τοις πράγμασι οδήγησε τον αγώνα στην μετέπειτα επιτυχία του μιας και ο αντιπερισπασμός που πέτυχε ήταν αυτό που χρειαζόταν εκείνη την στιγμή. Μια ζωή λοιπόν στην θυσία της πατρίδας όπως συνέβη με τον Υψηλάντη αλλά και με πολλούς ήρωες του ’21, όπως ο Αθανάσιος Διάκος ή ο Μπότσαρης είναι η απάντηση σε εκείνους που επιβουλεύονται την τυραννία και την κατάκτηση με ανήθικα μέσα. Αξίζουν συγχαρητήρια στην συγγραφέα για την σειρά που εμπνεύστηκε και αφορά σε αυτές τις δυναμικές προσωπικότητες που έβαλαν τα θεμέλια ενός ελεύθερου Έθνους.
Αποσπάσματα του βιβλίου:
Οι πληροφορίες σας είναι σωστές, κύριε. Η ζωή μου ανήκει από καιρό στον Αγώνα.
Όταν εμείς οι άντρες απολαμβάνουμε τη φιλία μιας γυναίκας, δεν αποκλείεται τίποτα. Ούτε η αντρική φιλία ούτε το πάθος για τη γυναίκα.
