Το βιβλίο του Ζαν-Πολ Σαρτρ, Ο τοίχος (γραμμένο το 1939 αποτελούμενο απο πέντε διηγήματα), κυκλοφόρησε απο τις εκδοσεις Πατάκη.
Ο Τοίχος (1939), η συλλογή πέντε διηγημάτων του Ζ.-Π. Σαρτρ τα οποία ο ίδιος ο συγγραφέας χαρακτήρισε «πέντε μικρές πανωλεθρίες της Ύπαρξης, τραγικές και κωμικές», γνώρισε ενθουσιώδη υποδοχή από το κοινό και την κριτική της εποχής του, προκαλώντας ταυτόχρονα σκάνδαλο στην αστική τάξη, λόγω της προκλητικότητας της γραφής και των θεμάτων που πραγματεύεται. Κοινός παρονομαστής των πέντε ηρώων είναι η ανικανότητα να κατακτήσουν την ελευθερία τους, να δραπετεύσουν από το ψέμα και να αποδεχτούν την αληθινή ύπαρξη. Τα διηγήματα, γραμμένα σε διαφορετικές χρονικές στιγμές, καλύπτουν μια ευρεία θεματολογία και καταδεικνύουν την εξέλιξη του συγγραφέα τους. Ο «Ηρόστρατος», η «Oικειότητα» και το «Δωμάτιο», γραμμένα το 1936, εκθέτουν σκοτεινές αναζητήσεις ατομικών παθολογιών (σχέσεις, σεξουαλικότητα, τρέλα, νοσηρότητα), ενώ το πρώτο και το τελευταίο της συλλογής επιχειρούν ένα άνοιγμα στον σύγχρονο κόσμο και στα μείζονα ζητήματα της δεκαετίας του ’30. Ο «Τοίχος» έχει ως φόντο τον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο και η «Παιδική ηλικία ενός αρχηγού» (1938), το εκτενέστερο αφήγημα, είναι μια παρωδία μυθιστορήματος μαθητείας που αφηγείται τα παιδικά και νεανικά χρόνια ενός νέου καλής οικογένειας την εποχή της ανόδου του φασισμού.
O Ζαν-Πoλ Σαρτρ γεννήθηκε στο Παρίσι στις 21 Ιουνίου 1905. Σπούδασε στην Ε΄cole Normale Superieure και δίδαξε σε λύκεια από το 1931 έως το 1944. Βαθιά επηρεασμένος από τη φαινομενολογία του Χούσερλ και την οντολογία του Χάιντεγκερ, επεξεργάστηκε μια υπαρξιστική θεωρία αρχικά με άξονα τη σχέση του ανθρώπου με την ελευθερία («Το είναι και το μηδέν») και αργότερα του διαλεκτικού υλισμού και της αντίληψής του για τη στράτευση («Κριτική του διαλεκτικού λόγου»). Ανέπτυξε τις ιδέες του σε μυθιστορήματα («Η ναυτία», «Οι δρόμοι της ελευθερίας»), θεατρικά έργα («Κεκλεισμένων των θυρών», «Τα βρόμικα χέρια», «Ο Διάβολος και ο καλός Θεός», «Ο ηθοποιός Κιν», «Νεκράσσοφ», «Οι έγκλειστοι της Αλτόνα»), διηγήματα («Ο τοίχος»), άρθρα και κριτικά δοκίμια («Καταστάσεις», «Ο άγιος Ζενέ, κωμωδός και μάρτυρας»), ένα αυτοβιογραφικό πεζογράφημα («Οι λέξεις»), μια μελέτη για τον Φλομπέρ («Ο ηλίθιος της οικογένειας»). Το 1945 ίδρυσε την πολιτικού και λογοτεχνικού περιεχομένου επιθεώρηση «Les Temps Modernes» μαζί με τη Σιμόν ντε Μποβουάρ και τον Μορίς Μερλό-Ποντύ. Το 1964 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ, το οποίο όμως αρνήθηκε να παραλάβει. Είχε μια μοναδική ικανότητα να αφουγκράζεται τα προβλήματα της εποχής του και ανέπτυξε έντονη πολιτική δραστηριότητα (ενεργή συμμετοχή κατά του πολέμου του Βιετνάμ, μέλος του «Δικαστηρίου Ράσσελ», συμμετοχή στον Μάη του ’68, διεύθυνση των αριστερών εφημερίδων «La cause du peuple», «La Libe΄ration»). Πέθανε στο Παρίσι στις 15 Απριλίου 1980.