Προτού έρθει σε ρήξη με την λογοτεχνική παράδοση της εποχής του, ο μεγάλος Ιρλανδός μας χαρίζει μια συλλογή διηγημάτων, ένα “κύκλο” στην ουσία με κοινό παρονομαστή την αγαπημένη του πόλη, το Δουβλίνο. Κι όπως κάθε σημαντικός συγγραφέας που ταυτίζεται με μια πόλη, δεν περιγράφει απλώς το Δουβλίνο, το αποδομεί και το ανασυνθέτει μέσα από μικρές ιστορίες. σπονδύλους μιας ευρύτερης αφήγησης -αυτό που είναι στην ουσία οι “Δουβλινέζοι”. Η εκδοτική τους  περιπέτεια, που ξεκινά το 1904 και ολοκληρώνεται αισίως δέκα χρόνια αργότερα, αποτελεί μέρος του μύθου που ἀφησαν πίσω τους.  Διαβάζοντας κανείς την κλασική φόρμα που υιοθετεί ο Τζόις στην αφηγηματική του νιότη αντιλαμβάνεται ότι οι πρωτοπόροι σε όλες τις τέχνες πειραματίζονται πάντοτε πάνω στη γερή, στέρεη βάση της γνώσης όσων προηγήθηκαν.