Δηµοσιευµένο στα 1955 το βιβλίο αυτό είναι πλέον ένα απαραίτητο αγκωνάρι της διανοητικής νεωτερικότητάς µας. Προϊόν λελογισµένης και παθιασµένης υπαρξιακής περιέργειας, θα ανεβάσει
ψηλά τον πήχυ των κριτικών απαιτήσεων. Φουκώ, Ντεριντά, Τζέφρι Χάρτµαν και τόσοι άλλοι θα αναµετρηθούν µαζί του. Κανένα σύστηµα, καµιά σχολή, καµιά ιδεολογία δεν υπάρχει εδώ, ο αινιγµατικός συγγραφέας του H τρέλα της ηµέρας µιλά για τη λογοτεχνία εν ονόµατι µόνο της λογοτεχνίας ως υπαρξιακής εµπειρίας. Αντιµέτωπος εποµένως µε τον θάνατο και τη σιωπή.
Η λογοτεχνία δεν είναι ένας θεσµός, µια διανοητική πρακτική, ένα πολιτιστικό προϊόν, είναι ο χώρος ενός αινίγµατος. Τι νόηµα έχουν οι έννοιες έργο, συγγραφέας, έµπνευση, αν δεν φωτίζουν αυτό που διακυβεύεται µε το γεγονός ότι η λογοτεχνία υπάρχει; Tι έπαιξαν, τι κέρδισαν, τι έχασαν µέσα από την εµπειρία της λογοτεχνίας συγγραφείς όπως ο Ρίλκε, ο Μαλλαρµέ, ο Κάφκα, ο Χαίλντερλιν;
Tι ωθεί έναν συγγραφέα να γράψει, από πού κατάγεται η προσπάθειά του, ποια η φύση της δηµιουργικότητάς του, τι σηµαίνει «διαβάζω» και ποια η σχέση του µε το «γράφω»; Το ζήτηµα είναι να απαντηθούν όλα αυτά πάντα µέσα στην άγνοια και την αβεβαιότητα. Καµιά ειδική γνώση, κανένα χάρισµα, καµιά εξουσία –µόνο η ταπεινή ανάγνωση.
«Ο συγγραφέας, όσο παραµένει πρόσωπο πραγµατικό και πιστεύει ότι είναι αυτό το πραγµατικό πρόσωπο το οποίο γράφει, πρόθυµα πιστεύει και ότι στεγάζει µέσα του τον αναγνώστη του έργου το οποίο γράφει. Ο συγγραφέας αισθάνεται µέσα του, ζωντανή και απαιτητική, τη µεριά του αναγνώστη ο οποίος πρόκειται να γεννηθεί και, πολύ συχνά, µ’ έναν σφετερισµό απ’ τον οποίο είναι αδύνατον να ξεφύγει, ο πρώιµα και ψευδώς γεννηµένος αναγνώστης είναι αυτός που αρχίζει µέσα στον συγγραφέα να γράφει».
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
– Maurice Blanchot
Περιεχόµενα
∆ηµήτρης ∆ηµητριάδης: Πρόλογος
I. Η ουσιώδης µοναξιά
II. Προσέγγιση του χώρου της λογοτεχνίας
III. Ο χώρος και η απαίτηση του έργου
IV. Το έργο και ο χώρος του θανάτου
V. Η έµπνευση
VI. Το έργο και η µετάδοση
VII. Η λογοτεχνία και η καταγωγική εµπειρία
ΠAPAPTHMA