Μέσα σε ποικίλα, αν και παρόμοια κατασκευασμένα πολιτικά και κοινωνικά τοπία, καθ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας (της τέχνης), εικόνες και έννοιες δημιουργούνται διαρκώς για να ακολουθήσουν πραγματικά ή φανταστικά αφηγηματικά ίχνη και σημεία. Το ερώτημα μπορεί να τεθεί ως εξής: πώς μπορούμε να προβούμε στην αναζήτηση μιας καινούργιας γλώσσας, αποδεσμευμένης από τους περιορισμούς που επιβάλλονται από τις κυρίαρχες κοινωνικές μορφές; Αυτό θα μπορούσε να συμβεί ακούσια, σαν γλωσσική παραδρομή, προξενώντας μια ρήξη στη συνήθη πορεία των πραγμάτων. Κάτι τέτοιο θα ήταν δυνατό να πάρει μορφή μέσα από ένα δημιουργικό πεδίο, όπου η αποδιοργάνωση της γλώσσας προκαλεί διαχωρισμούς και χάσματα που υποχρεώνουν την τέχνη να μιλήσει μια άλλη γλώσσα.
Αν κάτι φιλοδοξεί η σύγχρονη τέχνη, αυτό είναι να αλλάξει τους κανόνες του παιχνιδιού ώστε να απελευθερωθεί από τις μονιμότητες που αποδίδονται στο νόημα. Ενδεχομένως θα αποπειραθεί να αδράξει τη μία από τις πολλές προθέσεις που συνοδεύουν τις λέξεις, διαχωρίζοντας τις διαφορετικές ομιλίες, ώστε να αναστοχαστεί πάνω στις κοινωνικές/πολιτικές επιπτώσεις που θα είχε, ίσως, ο σταδιακός συγκερασμός των διαφορετικών γλωσσών.
Οι καλλιτέχνες της έκθεσης επικεντρώνονται στη φωνή, ως άποψη που εκφράζεται ανοιχτά. Αναφέρονται στις μεθόδους μέσα από τις οποίες οι φωνές των ανθρώπων εκδηλώνονται – καθώς αποκαλύπτουν τις ιστορίες και τις αναμνήσεις τους – σε μια προσπάθεια να συνδεθούν με καινούργια ή αβέβαια περιβάλλοντα και διαρκώς μεταβαλλόμενες συνθήκες. Αυτοί οι παράγοντες αποκτούν ακόμα μεγαλύτερη σημασία σε απομακρυσμένες τοποθεσίες, όπως ένα νησί, όπου οι πολλές ιδιομορφίες ενός μέρους και του χρόνου του μετατρέπονται στον ιδιαίτερο φορέα του, όπου τα παρελθόντα του εμπεδώνονται σε μοναδικές λεπτομέρειες που εμφανίζονται στο παρόν, δίνοντας το έναυσμα της μετάφρασης, τόσο για να παραδεχτούμε το υποκειμενικό όσο και για να αγγίξουμε το βαθύτερο.
Η έκθεση αναγνωρίζει τις δυνατότητες του αντικρουόμενου και του ατελούς σε μια ιστορία, της (εσφαλμένης) μετάφρασης και της (παρ)ερμηνείας ως μια πλούσια φλέβα που εκμεταλλεύονται οι καλλιτέχνες.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Όσο πιο πολλές φωνές μιλούν για μια εποχή, ένα γεγονός, ένα συναίσθημα, τόσο πιο πλούσια και γεμάτη γίνεται η ιστορία. Όσες πιο πολλές οι αφηγήσεις, οι δυνατότητες ή άλλες αλήθειες που έρχονται στο φως και παίρνουν φωνή, τόσο πιο ανεξέλεγκτη γίνεται η ιστορία, παρακινώντας να αναδυθούν ποιότητες, άγνωστες ακόμα.
To Τinos Quarry Plaform είναι ένα φόρουμ για τη σύγχρονη τέχνη, η οποία υποστηρίζει ένα πρόγραμμα φιλοξενίας καλλιτεχνών και βρίσκεται στο νησί της Τήνου. To TQP προσκαλεί συμμετέχοντες από την Ελλάδα και το εξωτερικό να εργαστούν σε ένα ευρύ φάσμα καλλιτεχνικών και πολιτιστικών πρότζεκτ. Οι συνέργειες που προκύπτουν μεταξύ καλλιτεχνών και τοπίου συμβάλλουν στην ανάπτυξη δικτύων που περιλαμβάνουν τόσο την τοπική όσο και τη διεθνή κοινότητα, ενώ ανοίγουν το πεδίο προς ένα ευρύτερο κοινό.
Καλλιτέχνες
Olga Balema, Gerry Bibby, Juliette Blightman, Anders Clausen, Μαρία Γεωργούλα, Morag Keil, Άννα Λάσκαρη, Maria Loboda, Henrik Olesen / Gerry Bibby, Emanuel Rossetti, Πέτρος Τουλούδης
Επιμέλεια: Nikola Dietrich
Φωτογραφία θέματος: Anders Clausen, 2018
