Αυτά τα δύο χρόνια πέρασαν από το θέατρο Αλκμήνη αμέτρητοι θεατές, που άπαντες μίλησαν για θεατρικό γεγονός και το επικοινώνησαν αυθόρμητα, ώστε η είδηση, μαζί με την επίσημη διαφήμισή της, να φτάσει και σε όποιον δεν είχε λάβει γνώση.
Δύο χρόνια ουρές στην οδό Αλκμήνης.
Δύο χρόνια αμέτρητα κείμενα για το ελληνικό ανέβασμα του έργου του Reginald Rose, για τους ηθοποιούς, για τη σκηνοθέτιδα, για την απρόσμενη εξέλιξη να κρατιέται στα ύψη μια παραγωγή σε καιρούς δύσκολους και δυσκίνητους. Δύο χρόνια και μπήκε στο χορό και η επαρχία, αρχικά με το επιβλητικό θέατρο της Εταιρίας Μακεδονικών Σπουδών έπειτα από πρόσκληση του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος και του διευθυντή Γιάννη Αναστασάκη κι έπειτα με δημοτικά θέατρα μεγάλων πόλεων της Ελλάδας. Το κοινό διευρύνθηκε και πίσω από την «κλειδαρότρυπα» της αίθουσας ενόρκων προστέθηκαν και άλλοι και άλλοι “παρακολουθώντας απνευστί” όπως είχε σημειώσει εύστοχα ο κ. Κώστας Γεωργουσόπουλος.
Λογικό κι επόμενο, αυτή η αίθουσα με του 12 ένορκους να ανακαινιστεί και να αναδιαμορφωθεί για να ξεκινήσει μια τρίτη παραγωγική χρονιά, έπειτα από την άκρως επιτυχημένη παράσταση της τον Σεπτέμβριο στο Μέγαρο Δουκίσσης Πλακεντίας με ζωντανή ορχήστρα.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Για τρίτη χρονιά λοιπόν και δεν είναι τίποτα τυχαίο. Ο σωστός χρόνος + το σωστό μέρος + οι σωστοί άνθρωποι = επιτυχία.
«Οι 12 Ένορκοι»
Κάθε ψηφοφορία τους είναι και μία μάχη, αλλά…μία μάχη που πρέπει να κερδηθεί με μόνο όπλο την αλήθεια! Ποια θα είναι η ετυμηγορία τους; Και με τι «κόστος» για τον καθένα από τους 12;
Η A PRIORI παρουσιάζει για τρίτη συνεχή χρονιά, από 6 Οκτωβρίου 2016, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνας Νικολαΐδη, μία από τις σημαντικότερες παρακαταθήκες της έβδομης τέχνης και μεταφέρει τους «12 angry men» σε μια «θεατρική» αίθουσα ενόρκων.
Η παράσταση που απέσπασε δύο βραβεία κοινού (καλύτερου ανδρικού ρόλου και καλύτερης παράστασης) και το 34ο Κορφιάτικο βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας για την περίοδο 2014-15, μετά από δυο sold-out σεζόν, συνεχίζει για τρίτη χρονιά στο θέατρο Αλκμήνη.
Η διαρκής αποδοχή και στήριξη των θεατών δείχνει την ανάγκη να διασφαλίσουμε κάθε τι που ορίζεται οικείο, προσφιλές, ουσιαστικό και πλήρες. Το παν είναι να έρχονται στο προσκήνιο ιδέες που μπορούν να αλλάξουν, ίσως και ριζικά, τη ζωή μας. Πάντα προς το καλύτερο.
Από Πέμπτη ως Κυριακή, το θέατρο Αλκμήνη μετατρέπεται σε δικαστικό μέγαρο θέτοντας τους θεατές στη θέση του 13ου ενόρκου.
Υπόθεση
Στη Νέα Υόρκη του 1957, ένα αλλοδαπό αγόρι δεκαέξι χρόνων κατηγορείται για φόνο. 12 ένορκοι συνεδριάζουν για το αν θα εφαρμοστεί η θανατική ποινή, αντικατοπτρίζοντας τις – δυστυχώς διαχρονικές – προκαταλήψεις της κοινωνίας μας, μέσα από 12 πεντακάθαρα ψυχογραφήματα που ξετυλίγονται «βίαια» μπροστά στα μάτια μας. «12 θυμωμένοι άντρες» κλειδωμένοι σ’ ένα δωμάτιο, άλλοτε ταυτίζονται και άλλοτε συγκρούονται. Έχουν κληθεί να αποφασίσουν ομόφωνα για τη ζωή ενός νέου ανθρώπου, αντιμετωπίζοντας το βάρος της ευθύνης που φέρνει η κάθε τους απόφαση.
Ταυτότητα παράστασης
Κείμενο: Reginald Rose
Μετάφραση / Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνα Νικολαΐδη
Δραματουργική Επεξεργασία: Κωνσταντίνα Νικολαΐδη & Νότης Παρασκευόπουλος
Σκηνικά: David Negrin
Κοστούμια: Κική Μήλιου
Σχεδιασμός φωτισμών: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου
Πρωτότυπη μουσική: Γιώργος Περού
Κίνηση: Χριστίνα Φωτεινάκη
Video art: Λάμπης Ζαρουτιάδης
Promo video: Κωνσταντίνα Νικολαΐδη
Φωτογραφίες αφίσας: Αλεξάνδρα Μασμανίδη
Φωτογραφίες παράστασης: Γιάννης Πρίφτης
Γραφιστική επιμέλεια αφίσας: Γιαννης Στιβανάκης
Γραφιστική επιμέλεια προγράμματος: Σπύρος Δαπέργολας
Α’ βοηθός σκηνοθέτη: Μαγδαληνή Παλιούρα
Β’ βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Κωνσταντέλλου
Βοηθός ενδυματολόγου: Δανάη Ανεζάκη
Επικοινωνία παράστασης: Άντζυ Νομικού
Παραγωγή: A PRIORI – www.a-priori.gr
Οι 12 ένορκοι είναι: Χριστόδουλος Στυλιανού, Θανάσης Κουρλαμπάς, Γιώργος Γιαννόπουλος, Περικλής Λιανός, Βασίλης Παλαιολόγος, Χάρης Μαυρουδής, Μανώλης Ιωνάς, Απόλλων Μπόλλας, Αλέξανδρος Πέρρος, Κωνσταντίνος Μουταφτσής, Αυγουστίνος Κούμουλος
Συμμετέχει: Αλέξης Σταυριανός
Στη θέση του Τρύφωνα Καρατζά ο Παντελής Παπαδόπουλος
Τη φωνή της χαρίζει η Νένα Μεντή
Διάρκεια: 90’
Μέρος των εσόδων δίνεται στο ΕΚΚΝΑ (Ειδικό Κατάστημα Κράτησης Νέων Αυλώνα)
Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟ ΤΗΝ ΑΙΓΙΔΑ ΤΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΑΜΝΗΣΤΙΑΣ
Σημείωμα σκηνοθέτη
Η ιδέα να παρουσιάσω το έργο «ΟΙ 12 ΕΝΟΡΚΟΙ» ήρθε πριν τρία χρόνια περίπου όταν είδα την ταινία “12 angry men” του Sidney Lumet. Στο site www.tocinemadaki.gr (που ασχολείται με τον κινηματογράφο) είχε γραφτεί μία κριτική για το “the Μan from Earth” (την προηγούμενη μου σκηνοθετική δουλειά) όπου εκφραζόταν στο τέλος η επιθυμία να δει και το “12 angry men” το φως ελληνικής σκηνής. Είχα ξανακούσει για την ταινία από έναν φίλο μου, που μου είχε προτείνει να την σκηνοθετήσω, οπότε όταν διάβασα κι αυτό, πείστηκα ότι πρέπει να τη δω. Χαίρομαι για τις παροτρύνσεις αυτές, γιατί η ταινία με άγγιξε και θέλησα κι εγώ να τη δω επί σκηνής. Θέλησα να δω 12 ηθοποιούς, σε απόσταση αναπνοής από τον θεατή, να κορυφώνουν και να ηρεμούν σ’ ένα καρδιογράφημα 120 παλμών και άνω.
Στη θεατρική του μεταφορά, κράτησα την εποχή που γράφτηκε το έργο, γιατί βρίσκω πολύ ελκυστικό όταν το θέατρο, μας παίρνει από το τώρα και το εδώ και μας ταξιδεύει σε άλλα μέρη και χρόνους. Αυτό το ταξίδι στο παρελθόν, παρά τη χιλιομετρική και χρονική του απόσταση από το εδώ και το τώρα, μας δείχνει ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν στην ουσία τους. Οι ίδιες απόψεις θα μπορούσαν να εκφραστούν και σήμερα, ειδικά όσον αφορά τον ρατσισμό κι αυτό δεν το λες καθόλου «ευτυχώς». Και δεν μιλάμε μόνο για φυλετικό ρατσισμό, αλλά επίσης κοινωνικό, θρησκευτικό, σεξιστικό και οπουδήποτε χωράει η έννοια του διαφορετικού. Δηλαδή παντού.
Στην παγκόσμια πραγματικότητα του σήμερα βλέπουμε να ξεπηδούν έντονα φασιστικά μανιφέστα, που προφανώς δεν ήταν πολύ καλά θαμμένα. Ακόμη, γίνονται προτάσεις για επαναφορά της θανατικής ποινής σε ευρωπαϊκές χώρες, όπως και στη δική μας. Απόψεις και πιστεύω που εκφράστηκαν σ’ ένα έργο του ’57 το οποίο γράφτηκε ωκεανούς μακριά από την Ελλάδα, μεταφέρονται αυτούσια στο τώρα και στο εδώ και τίποτα δεν σου «χτυπάει». Ο άνθρωπος συνεχίζει να επιλέγει να είναι αστόχαστος και να καταδικάζει -είτε μεταφορικά, είτε κυριολεκτικά- με την πρώτη ευκαιρία τον συνάνθρωπο του. Αυτό, κάνει το έργο επίκαιρο και διαχρονικό, δείχνοντας μας ότι ο ρατσισμός, δυστυχώς, αντιστέκεται σθεναρά ακόμη σε ιδέες περί φιλελευθερισμού. Όμως, παρότι οι ιδέες αυτές απαιτούν δυνατούς υπερασπιστές, υπάρχουν Άνθρωποι που αγωνίζονται ακόμη για την Αλήθεια, την Αγάπη και τη Συγχώρεση με όλο τους το είναι.
Διαβάστε επίσης: “Οι 12 Ένορκοι”: Η 2η δισκογραφική δουλειά του Γιώργου Περού