Οι άνθρωποι

Μμμ…

Οι άνθρωποι.

Πολλά κάνουμε οι άνθρωποι.

Ένα από τα χαρακτηριστικά που κάνουμε είναι για παράδειγμα το ότι όταν ζούμε μέσα σε μία συγκεκριμένη κατάσταση πραγμάτων (καλή ή κακή) τείνουμε να πιστεύουμε ότι αυτή η κατάσταση πραγμάτων δεν θα αλλάξει ποτέ. Δεν το πιστεύουμε απαραίτητα συνειδητά αυτό. Αλλά δρούμε σαν να το πιστεύουμε.

Παράδειγμα κακής κατάστασης πραγμάτων: επειδή ζούμε μέσα στη κρίση πολλά χρόνια τώρα, τείνουμε να πιστεύουμε ότι αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ. Κι έτσι δεν κάνουμε τίποτα . Ή κάνουμε ελάχιστα. Γιατί στο πίσω μέρος του μυαλού μας βρίσκεται η σκέψη ότι «τι νόημα έχει να κάνω το τάδε πράγμα; Μέσα στην κρίση;»

Παράδειγμα καλής κατάστασης πραγμάτων: έχει διαπιστωθεί ήδη και είναι κοινώς πανθομολογούμενο ότι τα τελευταία λίγα χρόνια παρατηρείται δημιουργικός οργασμός στον πολιτισμό και ιδιαιτέρως στην μουσική. Τείνουμε να πιστεύουμε ότι μιας και δημιουργήθηκε αυτή η κατάσταση πραγμάτων τότε έτσι θα είναι από εδώ και εμπρός. Δεν θα αλλάξει ποτέ. Κι έτσι δεν κάνουμε τίποτα για αυτό. Ή κάνουμε ελάχιστα. Γιατί στο πίσω μέρος του μυαλού μας τείνουμε να πιστεύουμε ότι θα συνεχίσει να συμβαίνει. Από μόνο του.

Έτερο χαρακτηριστικό πράγμα που κάνουμε οι άνθρωποι. Υπερεκτιμούμε το πόσα πράγματα μπορούμε να κάνουμε μέσα στη μέρα. Προγραμματίζουμε, μερικοί από εμάς γράφουμε το πρόγραμμα της ημέρας σε χαρτάκια ή στο κινητό μας, δημιουργούμε ένα πρόγραμμα ημέρας στα «χαρτιά» το οποίο στην πράξη είναι αδύνατον να «βγει», αλλά την ώρα που στήνουμε αυτό το πρόγραμμα πιστεύουμε ότι (έστω ζορισμένα) βγαίνει. Κι ύστερα βέβαια έρχεται η πραγματικότητα και διαπιστώνουμε ότι δεν βγήκε. Κάποιοι απογοητευόμαστε, κάποιοι αγχωνόμαστε, κάποιοι αποφασίζουμε νοερά ότι την επόμενη φορά θα είμαστε πιο ρεαλιστές, κάποιοι λέμε «δεν βαριέσαι».

Και ίσως για κάποιους από το παραπάνω λόγους (ή όλους μαζί) υποτιμούμε αυτά που μπορούμε να κάνουμε σε μια ζωή. Ή σε ένα διάστημα π.χ. δέκα ετών. Ή σε διάστημα δύο ετών.

Επειδή δεν βγαίνει το πρόγραμμα της ημέρας, επειδή οι στόχοι της μικροδομής δεν πιάνονται υποτιμούμε αυτό που μπορούμε να καταφέρουμε όσον αφορά στους στόχους της μακροδομής και δεν τους θέτουμε καν.

Στο κάτω-κάτω η παρούσα κατάσταση πραγμάτων (καλή ή κακή) δεν θα αλλάξει. Έτσι δεν είναι;

Και περνάνε τα χρόνια, και αλλάζουν τα πράγματα και δεν έχουμε δημιουργήσει τις κατάλληλες ευκαιρίες, ή/και έχουμε χάσει άλλες και πάει λέγοντας.

Λέμε, λέμε, λέμε. Βεβαίως που και που κάνουμε και κάτι ουσιαστικότερο αλλά κατά βάση λέμε, λέμε, λέμε. Κάνουμε ότι προλάβουμε μέσα στη μικροδομή της ημέρας και συχνά αγνοούμε την ίδια την ύπαρξη της μακροδομής.

Με δυο λόγια: Αυτός ο δημιουργικός οργασμός που παρατηρείται στη σύγχρονη ελληνική μουσική σκηνή δεν θα κρατήσει για πάντα. Κατ’αρχάς δεν «έτυχε». Πέτυχε. Κάποιοι άνθρωποι στο παρελθόν έστησαν μικρές ή μεγάλες δομές των οποίων η ύπαρξη και ο συνδυασμός τους οδήγησε στην σημερινή κατάσταση. Δεν το είχαν προγραμματίσει ή οραματιστεί απαραίτητα αλλά να που συνέβη. Δεν συνέβη από μόνο του όμως. Κι ούτε θα κρατήσει για πάντα.

Για να συνεχίσει να υπάρχει, να συνεχίσει να ανθίζει και για να αφήσει ένα αποτύπωμα (μία σύνθετη δομή) ως εφαλτήριο για το μέλλον είναι απαραίτητο όσοι άνθρωποι χαίρονται ή απλώς ενδιαφέρονται για αυτόν τον δημιουργικό οργασμό της σύγχρονης ελληνικής σκηνής να κάνουν κάτι για αυτό. Σε όποιο πόστο κι αν βρίσκονται. Είτε «απλώς» υποστηρίζοντας, είτε μυώντας άλλους σε αυτό, είτε δημιουργώντας. Είτε είναι απλώς μουσικόφιλοι, είτε είναι καλλιτέχνες, είτε είναι άνθρωποι του μουσικού χώρου (δημοσιογράφοι, ραδιοφωνικοί παραγωγοί, άνθρωποι στο τομέα της επικοινωνίας), είτε είναι ή θέλουν να δοκιμάσουν να είναι ατζέντηδες ή διοργανωτές συναυλιών, είτε είναι ιδιοκτήτες χώρων, είτε είναι οτιδήποτε σχετικό.

Και βέβαια είναι απαραίτητο να υπάρχουν ιδέες οι οποίες να κοινωνούνται από τον έναν στον άλλο. Αν όποτε επικοινωνούμε μεταξύ μας. οι συζητήσεις μας και οι επαφές μας εξαντλούνται στο πως θα προωθήσουμε καλύτερα την επόμενη συναυλία μέσα στις δεδομένες και ήδη γνωστές αντίξοες συνθήκες τότε περιοριζόμαστε στην μικροδομή του πράγματος και εξακολουθούμε να χάνουμε την συνολικότερη εικόνα.

Και περνάει ο καιρός. Και περνάμε και οι άνθρωποι.

Και έρχονται άλλοι άνθρωποι.

Και φτου κι απ’την αρχή.

Μμμ…

Οι άνθρωποι…