Μόνο για 6 παραστάσεις, από την Τετάρτη 6 Μαΐου 2015, θα παρουσιάζεται το έργο «Ανθρωποφύλακες» του Περικλή Κοροβέση, στο Θέατρο Βαφείο-Λάκης Καραλής.
Οι «ΑΝΘΡΩΠΟΦΥΛΑΚΕΣ» του Περικλή Κοροβέση είναι η πολιτική μαρτυρία του ίδιου του συγγραφέα που σφράγισε μια ολόκληρη εποχή και αναφέρεται στις δοκιμασίες και τα βασανιστήρια που υπέστη ο ίδιος από τη χούντα των συνταγματαρχών.
Το έργο ανεβαίνει για πρώτη φορά στο θέατρο, σε μορφή μονολόγου, ως μια αναφορά στη μνήμη που συνδέει τα κοινά σημεία του χθες με το σήμερα, μέσα από τη λειτουργία ενός συστήματος εκφοβισμού, ελέγχου και εξαναγκασμού των ατόμων και των μαζών, αλλά και την αντίσταση σ’ ένα τέτοιο σύστημα.
Σκηνοθεσία: Χάρης Γιουλάτος
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Βοηθός σκηνοθέτη: Σοφία Κώνστα
Σκηνικά – Κοστούμια: Μέη Καραμανίδη
Φωτισμοί: Έλενα Παπασταύρου
Μουσική: Νίκος Βογιατζάκης
Σκηνοθεσία trailer: Θάνος Κερμίτσης, Χάρης Γιουλάτος
Ήχος: Αντώνης Κουτελιάς
Ερμηνεύει ο ηθοποιός Πάνος Τζίνος
Σκηνοθετικό σημείωμα
Η παράσταση “ΑΝΘΡΩΠΟΦΥΛΑΚΕΣ” του Περικλή Κοροβέση ανεβαίνει ως μονόλογος, καθώς θελήσαμε να διατηρηθεί το στοιχείο της πολιτικής μαρτυρίας ως προς τη μονοπρόσωπη αφήγηση, θεωρούμε δε πως η μαρτυρία στο θέατρο εκφράζεται, σε ένα μεγάλο βαθμό, μέσα από το είδος αυτό, το οποίο ουσιαστικά εντάσσεται στο αφηγηματικό θέατρο. Από την άλλη πλευρά, επιδιώξαμε να αποφύγουμε μια διασκευή με πολλά πρόσωπα, καθώς στόχος μας ήταν να διατηρήσουμε τον συγγραφικό λόγο, εκφράζοντας θεατρικά τα σημεία εκείνα του έργου που αποτελούν, κατά τη γνώμη μας, την πεμπτουσία του.
Δεν θελήσαμε να επέμβουμε, ούτε να διασκευάσουμε τον λόγο του συγγραφέα, στα κομμάτια εκείνα του κειμένου που επιλέξαμε, διότι πιστεύουμε ότι ο λόγος του συγγραφέα στο έργο ταυτίζεται με την ίδια την αντίστασή του στην απάνθρωπη βία. Με άλλα λόγια, ο πολιτισμός μέσα από τη συγκρότηση του συγγραφικού λόγου δρα ενάντια στο σκοταδισμό της βίας.
Επιπλέον, η γραφή του συγγραφέα έχει μια τέλεια ισορροπία ανάμεσα στο χιούμορ και στο τραγικό στοιχείο. Απογειώνεται στον ίδιο βαθμό και στα δύο αυτά στοιχεία κι έχει το χαρακτηριστικό της ψυχραιμίας στη περιγραφή. Αυτά τα στοιχεία θεωρούμε ότι αναδεικνύονται περισσότερο μέσα από το μονόλογο.
Τέλος, θεωρούμε, ότι ο μονόλογος ως είδος, σε έργα που προϋποθέτουν μια ρεαλιστική προσέγγιση, δίνει μια μεγάλη ελευθερία στον ηθοποιό ως προς την αναπαράσταση της εποχής αλλά και ως προς τις προεκτάσεις του έργου στο σήμερα, και συγχρόνως μια ισορροπία ανάμεσα στη θεατρική ερμηνεία, την αναπαράσταση και την αφήγηση.