Αργοναύτης της ίδιας της ζωής, η συγγραφέας αφηγείται με ωμότητα πολλές φορές αλλά με πολύ ειλικρίνεια και σαφήνεια, όσα πέρασε η ίδια και όσα περνάνε αυτοί που διαφοροποιούνται στις επιλογές τους ως προς το φύλο τους και την επιλογή συντρόφου. Μας παρασέρνει με οδηγό την δική της Αργώ, σε ένα ταξίδι δύσκολο, ανηφορικό, ταραγμένο αλλά και άδικο γιατί το να αντιμετωπίζεσαι ως παράταιρος, ως παράσιτο, ως κάτι αλλόκοτο και μη αποδεκτό ενέχει κινδύνους ακόμα και για την ίδια σου την ζωή. Ο Νταλί, ο γνωστός δημιουργός, ο οποίος κατά κοινή ομολογία ήταν ιδιαίτερος τόσο στον τρόπο ζωής του όσο και στα όσα πρέσβευε προκαλώντας συνεχώς το κοινό είχε πει κάποτε πως η διαφορά ανάμεσα σε μένα και σε έναν τρελό είναι πως εγώ δεν είμαι καθόλου τρελός.
Μία καταβύθιση στον κόσμο της διαφορετικότητας
Δράττομαι αυτής της κατάθεσής του για να ορίσω, αν είναι κάτι τέτοιο εφικτό, την έννοια της φυσιολογικότητας. Είναι η πλειοψηφία που την ορίζει ή η μειοψηφία ή κανένας απολύτως; Το ερώτημα είναι καίριο, είναι υπαρκτό, αναδύεται συνεχώς μέσα από το βιβλίο με υποδόριο τρόπο. Η Νέλσον δεν κρύβει τα λόγια της, ξεδιπλώνει το κουβάρι των σκέψεών της και μας εντάσσει στον δικό της χώρο συλλογισμού και δράσης, ανοίγει τα συρτάρια της ζωής της και παραθέτει όσα η ίδια βιώνει ως σύντροφος ενός ανθρώπου που ήταν γυναίκα και τώρα είναι άντρας, πώς βίωσε την μητρότητα, αναλύει δεδομένα που όπως και να έχει προκαλούν ερωτήματα στον κοινό άνθρωπο που δυσκολεύεται να αποδεχτεί το διαφορετικό.
Η συγγραφέας εξηγεί την επιλογή της Αργούς ως εφαλτήριο για να ξετυλίξει τα όσα συμβαίνουν στο δικό της καράβι, στον δικό της πλου που πραγματικά μαγεύει όσο κυματώδης και αν είναι. “Όπως ακριβώς τα μέρη της Αργούς μπορεί να αντικατασταθούν με τον καιρό αλλά το πλοίο να λέγεται και πάλι Αργώ, κάθε φορά που ο εραστής εκφέρει τη φράση “Σ’αγαπώ”, το νόημα της πρέπει να ανανεώνεται με κάθε χρήση, καθώς “το ίδιο το έργο του έρωτα και της γλώσσας είναι να δίνει σε μία και την ίδια φράση νέους πάντα τόνους”. Συναρπάζει τον αναγνώστη ο αυθεντικός τρόπος γραφής της, συγκλονίζουν τα λεγόμενά της και κανείς δεν μπορεί να παραμείνει ασυγκίνητος εφόσον κατανοήσει πως πρόκειται για ένα ανθρώπινο ον που έχει δικαίωμα στη ζωή όπως και όλα τα άλλα δηλαδή.
Είναι σημαντικό να αναφερθεί πως και αυτοί οι άνθρωποι που έχουν άλλες σεξουαλικές προτιμήσεις είτε ανήκουν στην κουήρ κοινότητα – για την οποία έχει μιλήσει και ο Γουίλιαμ Μπάροουζ στο ομώνυμο βιβλίο του – στην κοινότητα Λοατκι ή αλλού απλά επιστρατεύουν δυνάμεις για να υπερασπιστούν τις επιλογές τους. “Θέλω να δω το εσύ που κανείς άλλος δεν μπορεί να δει, εκείνο το εσύ το τόσο κοντινό που το τρίτο ενικό δεν χρειάζεται ποτέ”. Το ταξίδι αυτό της Αργούς οδηγεί την συγγραφέα σε μονοπάτια αυτογνωσίας, παρατήρησης, διαπιστώσεων και αναλύσεων. Το βιβλίο είναι στην πραγματικότητα ένας πλήρης οδηγός εκ μέρους της για να καταθέσει όλα αυτά που εναγωνίως αισθάνεται πως πρέπει να μοιραστεί με ένα κοινό που είναι σίγουρα επιφυλακτικό αν όχι εχθρικό και σίγουρα ανέτοιμο να δεχθεί τα όσα καταγράφει.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Μητρότητα ώρα μηδέν
“Πώς καταφέρνουμε να διαχωρίσουμε ένα σεξουαλικό αίσθημα από ένα άλλο, ενδεχομένως πιο “αληθινό” σεξουαλικό αίσθημα; Ή μάλλον, πιο συγκεκριμένα, προς τι ο διαχωρισμός; Δεν είναι σαν μια ερωτική σχέση. Είναι μια ερωτική σχέση”. Μπορεί ο ερωτισμός της μητέρας για το μωρό της που μόλις γεννήθηκε να καταστεί κατακριτέος, μπορεί να γίνει αντικείμενο χλευασμού και αρνητικών σχολίων; Δεν είναι άραγε η σχέση της μητέρας με το μωρό της μια κατά κοινή ομολογία και αποδοχή ερωτική σχέση; Το ερώτημα είναι σαφέστατα ρητορικό γιατί εδώ δεν χρειάζεται να κρυφτεί η αυτονόητη έλξη ενός πηγαίου και αγνού συναισθήματος έτσι όπως το αναφέρει με τόση τρυφερότητα και η συγγραφέας, δεν μπορεί να αναλυθεί ούτε και να ερμηνευτεί, απλά συμβαίνει.
Προσθέτει δε η ίδια: “Έχω το μωρό μου και το μου έχει εμένα. Είναι ένας ανάλαφρος έρωτας, ένας έρωτας χωρίς τελεολογία. Ακόμα κι αν νιώθω να ερεθίζομαι ενώ θηλάζω ή τον νανουρίζω, δεν αισθάνομαι την ανάγκη να κάνω κάτι γι’ αυτό (κι αν έκανα, δεν θα ήταν μαζί του)”. Δεν είναι παιδοφιλία να αγαπάς το μωρό, είναι μέρος της διαδικασίας της μητρότητας, μία απόλυτα φυσιολογική διεργασία που απλώς πρέπει να γίνεται σεβαστή όσο και αν κάποιους τους ξενίζει.
Η συγγραφέας επιτελεί μετάβαση και στο θέμα της αλλαγής φύλου, ένα ζήτημα πολύ ιδιαίτερο, ένα θέμα ταμπού που προκαλεί σφοδρές αντιδράσεις, ένα αίτημα που ακούγεται εντελώς αποκρουστικό και εγκυμονεί ακόμα και κίνδυνο ζωής για το άτομο που θα επιδιώξει κάτι ανάλογο. Από τον περίγυρό του, την ίδια του την οικογένεια μέχρι και το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο. Η Νέλσον υπεισέρχεται ως σταυροφόρος και σε αυτό το θέμα και αναλαμβάνει δράση να εξηγήσει τα πολλές ανεξήγητα. Άραγε ας αναλογιστούμε πώς θα συμπεριφερθεί και πώς θα νιώσει ένα τέτοιο άτομο έχοντας στα νώτα του και μόνο την υπόνοια κινδύνου να του χτυπάει την πόρτα και να τον κυκλώνει σαν σύννεφο, βγάζει άμυνες για να μην καταβαραθρωθεί στην μοναχικότητά του. “Πώς να δώσεις σε κάποιον να καταλάβει ότι ο καλύτερος τρόπος για να μάθεις πώς νιώθει ένα άτομο για το φύλο ή τη σεξουαλικότητά του – ή για οτιδήποτε άλλο, εδώ που τα λέμε – είναι ν’ ακούσεις αυτό που σου λέει και να προσπαθήσεις να του συμπεριφερθείς αντίστοιχα, χωρίς να καπελώσεις τη δική του εκδοχή της πραγματικότητας με τη δική σου;”
Αποσπάσματα του βιβλίου
“Τα μέρη της Αργούς μπορεί να αντικαθίστανται αλλά το πλοίο λέγεται πάντοτε Αργώ. Μπορεί να μαθαίνουμε σιγά σιγά να φεύγουμε πετώντας, όμως αυτό δεν σημαίνει πως έχουμε ξεμπερδέψει με όλα τα κλαδάκια μέσα στο κλουβί της”.
“…τίποτα απ’ ότι κάνουμε σ’ αυτή τη ζωή δεν χρειάζεται να μένει κρυφό, πως κανένα σύνολο πρακτικών ή σχέσεων δεν έχει το μονοπώλιο στο επονομαζόμενο ριζοσπαστικό ή στο επονομαζόμενο κανονιστικό”.