Η γαλλική παραγωγή έκανε πρεμιέρα στο Διαγωνιστικό Τμήμα του Φεστιβάλ Βενετίας. Έχει προβληθεί ανάμεσα σε άλλα στο Φεστιβάλ Τρόμσο στη Νορβηγία, στα Φεστιβάλ του Καΐρου και του Τετουάν όπου ήταν η ταινία λήξης καθώς και στα γαλλικά Φεστιβάλ Cinemed στο Μονπελιέ και στο Φεστιβάλ Arras. Στην ταινία “Οι Δικοί Μου” πρωταγωνιστούν ο Σαμί Μπουαζιλά (Βραβείο Σεζάρ για την ταινία Ένας Γιος), ο Ροσντί Ζεμ (Τα Παιδιά των Άλλων), η επίσης σκηνοθέτιδα και ηθοποιός Μαϊουέν (Ζαν Ντι Μπαρί) μαζί με την οποία ο Ροσντί Ζεμ έχει γράψει και το σενάριο, ο σκηνοθέτης Ρασίντ Μπουσαρέμπ (υποψήφιος για Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Καννών και βραβευμένος με Σεζάρ Σεναρίου για την ταινία Πολεμιστές σε Ξένο Μέτωπο) και η Μεριέμ Σερμπά. Στην Ελλάδα η ταινία προβλήθηκε στο 23ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου.
Πρόκειται για την έκτη ταινία του πολυπράγμονα Ροσντί Ζεμ ως σκηνοθέτη, διατηρώντας ταυτόχρονα μια σπουδαία πορεία και ως ηθοποιός, έχοντας ήδη κερδίσει Σεζάρ Ερμηνείας (Η Συγχώρεση του Αρνό Ντεπλεσάν) και Βραβείο Ερμηνείας στο Φεστιβάλ Καννών (Πολεμιστές σε Ξένο Μέτωπο του Ρασίντ Μπουσαρέμπ).
Υπόθεση της ταινίας “Οι Δικοί Μου”:
Ο Μουσά, τρυφερός, αλτρουιστής και πάντα παρών για την οικογένεια του βλέπει το γάμο του να βρίσκεται στα πρόθυρα της διάλυσης. Ένα ατύχημα και ένα χτύπημα στο κεφάλι θα τον «απελευθερώσει» από κάθε σύμβαση επιτρέποντάς του να εκφράσει τα πραγματικά συναισθήματά του χωρίς να σκέφτεται πριν μιλήσει, φέρνοντάς τα πάνω-κάτω στις οικογενειακές του σχέσεις, εκτός από αυτή με τον αδερφό του Ριάντ.
Ο Ροσντί Ζεμ, στην πιο ανάλαφρη στιγμή της φιλμογραφίας του, ξετυλίγει τον περίπλοκο ιστό των σχέσεων μιας οικογένειας που θα μπορούσε να ήταν και η δική μας, μιας μικροκοινωνίας όπου συναντιούνται και «συγκρούονται» διαφορετικές γενιές, πρώην εραστές, αλλά και το παλιό με το σύγχρονο, δημιουργώντας έναν συγκινητικό όσο και αστείο ύμνο σε όλα αυτά που μας ενώνουν και μας χωρίζουν με τους «δικούς» μας.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Σημείωμα του σκηνοθέτη:
Η ιδέα της ταινίας προέκυψε από ένα ατύχημα που είχε ο αδερφός μου. Μετά από ένα χτύπημα στο κεφάλι, αυτός ο τόσο ευγενικός άνθρωπος μεταμορφώθηκε σε κάποιον που μιλούσε αυθόρμητα και σκληρά χωρίς ενδοιασμούς. Αυτό το γεγονός προκάλεσε έναν κατακλυσμό στην οικογένεια μου, που είναι μια οικογένεια σαν όλες τις άλλες, γεμάτη αγάπη αλλά και διενέξεις. Αυτό που έπαθε μας συγκλόνισε, όταν ένας από εμάς παθαίνει κάτι επηρεαζόμαστε όλοι, όπως συμβαίνει συνήθως σε όλα τα αδέρφια.
Ο συνδυασμός δραματικών και κωμικών στοιχείων ήρθε φυσικά. Όποτε έλεγα τι μας συνέβη σε φίλους το έβρισκαν ταυτόχρονα αστείο και τραγικό. Όλοι γελούσαν και συγκινούνταν την ίδια στιγμή. Θέλαμε να κρατήσουμε αυτά τα στοιχεία και στην ταινία όπως σε κάποιες ιταλικές κωμωδίες που έβλεπα παιδί. Θυμάμαι τις ταινίες του Ετόρε Σκόλα και του Βιτόριο Ντε Σίκα που εξιστορούσαν τραγικά γεγονότα, προκαλώντας όμως και το χαμόγελο και το γέλιο. Αυτή η μέθοδος για να πεις μια ιστορία με ένα σοβαρό θέμα με γοήτευε πάντα. Επίσης, διάβασα πολύ γύρω από την αλλαγή της προσωπικότητας και την εξέλιξη του ανθρώπινου εγκεφάλου. Είναι συναρπαστικό και μερικές φορές κωμικό, να παρατηρείς αυτές τις νέες αντιδράσεις ενός ανθρώπου που δεν είναι πια αυτός που γνωρίζαμε.
Η οικογένεια στην ταινία είναι ταυτόχρονα οικουμενική και ξεχωριστή. Στο στάδιο του μοντάζ είδα ότι τελικά προσπαθήσαμε να πετύχουμε μια ισορροπία ανάμεσα σε λεπτομέρειες που αφορούν στη συγκεκριμένη οικογένεια αλλά από την άλλη να υπάρχει αυτή η αίσθηση ότι αυτοί οι άνθρωποι θα μπορούσαν να είναι η δική σου οικογένεια από τις Ηνωμένες Πολιτείες, από την Ιταλία, από την Αλγερία ή τη Γαλλία ή όπου αλλού. Δεν ήταν κάτι που είχαμε σκεφτεί στο γράψιμο του σεναρίου ή στο γύρισμα. Είναι το δικό μου βλέμμα στην οικογένεια μου. Οι ήρωες δεν επηρεάζονται ή κινητοποιούνται από κάποια πολιτισμική ή θρησκευτική ιδέα. Αυτό μάλλον κάνει την ταινία μοντέρνα. Συχνά στο σινεμά από τη στιγμή που ένας ήρωας κατάγεται από άλλη χώρα, αισθανόμαστε υποχρεωμένοι να τον βάλουμε να δρα υπό ένα κοινωνιολογικό ή γραφικό πρίσμα. Για μένα ήταν αναγκαίο αυτοί οι ήρωες να καθοδηγούνται από τις νευρώσεις τους. Είναι η οικογένεια που γνωρίζω. Δεν σηκωνόμαστε το πρωί σκεπτόμενοι τι πρέπει να κάνουμε ως μουσουλμάνοι. Αυτό που είχε σημασία ήταν η πραγματικότητα αυτών των ανθρώπων, η ψυχολογική τους κατάσταση. Αυτό κάνει αυτή την οικογένεια οικουμενική. Όταν υπάρχει μια στεναχώρια, αυτή είναι αληθινή, δεν συνδέεται με κάποια παράδοση. Χαίρομαι που επιτέλους βλέπω μια ταινία που η καταγωγή από την Βόρεια Αφρική δεν είναι το θέμα. Οι Δικοί Μου είναι μια ιστορία για μια συνηθισμένη οικογένεια και όπως συμβαίνει με τις ιστορίες όλων των οικογενειών, είναι παράδοξα συναρπαστική γιατί είναι προσωπική.
