Οι Endless Boogie σχηματίστηκαν το 1997 από μια παρέα συλλεκτών δίσκων και εργαζομένων σε δισκογραφικές, ο δε frontman με το εκπληκτικό όνομα Paul ‘Top Dollar’ Major συνδυάζοντας την διπλή επαγγελματική καριέρα μουσικού και επαγγελματικού εμπόρου σπανίων δίσκων βινυλίου. Σε αυτό το πνεύμα, η μπάντα ουσιαστικά κυκλοφόρησε τον πρώτο «επαγγελματικό» της δίσκο μια δεκαετία μετά την δημιουργία της (Focus Level, 2008), πλην όμως, στο ενδιάμεσο διάστημα, εξέδωσε 2 σπανιότατους δίσκους αποκλειστικά σε βινύλιο (Volume 1, Volume 2, 2005), ενώ παράλληλα σταμάτησαν να είναι μια απλή jam μπάντα και άρχισαν τις ζωντανές εμφανίσεις (η πρώτη δε ως support του Steven Malkmus των Pavement) και τις περιοδείες.
Με αυτές τις ανορθόδοξες και «παρεϊστικες» απαρχές, το συγκρότημα είχε την ευκαιρία να εδραιώσει τον ήχο του: μια μίξη του κλασσικού ροκ των νοτίων πολιτειών της Αμερικής (ZZ Top, Canned Heat κ.α.) με τον μινιμαλισμό και την επαναλαμβανόμενη ηχητική επίθεση του γερμανικού krautrock. Το όλον συμπληρώνοντας τις, συχνά λακωνικές, φωνητικές παρεμβάσεις του Top Dollar Major, προικισμένος με μια φωνή που βρίσκεται κάπου ανάμεσα στον Captain Beefheart και τον John Lee Hooker (δεν είναι τυχαίο ότι το όνομα του συγκροτήματος προέρχεται από έναν δίσκο του τελευταίου). Το αποτέλεσμα αυτής της μίξης του κλασσικού, του ψυχεδελικού και του πειραματικού ροκ δίνει επάξια στους Endless Boogie μια θέση στους γεννήτορες του ήχου που σήμερα ονομάζουμε stoner.
Από το ντεμπούτο τους και μετά, οι Endless Boogie έχουν κυκλοφορήσει όλους τους δίσκους τους στην No Quarter ( Full House Head, 2010 – Long Island, 2013 – το περσινό Vibe Killer), καθώς και πληθώρα άλλων προσωπικών ηχογραφήσεων. Με έναν απαράλλαχτο βαρύ ήχο να διαπερνά κάθε τους δίσκο, το Vibe Killer toy 2017 έδειξε για πρώτη φορά μια τάση σύσφιξης σε πιο garage μονοπάτια, όντας ο πρώτος τους δίσκος που δεν ξεπερνά τα 80 λεπτά και με πιο μεστές συνθέσεις. Απομένει να δούμε αν ο νέος δίσκος που επίκειται να κυκλοφορήσει μέσα στο 2018 θα χτιστεί πάνω σε αυτές τις βάσεις.
Το μόνο σίγουρο είναι πως την Παρασκευή 02/11 αναμένουμε να βιώσουμε μια συναυλία που θα μας ταξιδεύσει από τους βάλτους των νότιων ΗΠΑ στους γερμανικούς αυτοκινητοδρόμους σε μια «βαριά» και ανελέητη ηχητική επίθεση, και ποιανού δεν του αρέσει αυτό;
