Οι Έρωτες της Αναΐς: Το ντεμπούτο της Σαρλίν Μπουρζουά-Τακέ

H γαλλική παραγωγή «Οι Έρωτες της Αναΐς» (Les Amours D’ Anais/Anais in Love) έκανε πρεμιέρα ως ειδική εορταστική προβολή για την επέτειο των 60 χρόνων της Εβδομάδας Κριτικής (Semaine de la Critique) στο πρόσφατο Φεστιβάλ Καννών και ήταν υποψήφια για το Prix Louis-Delluc για το καλύτερο ντεμπούτο της χρονιάς. Πρόσφατα κέρδισε το νεοσύστατο βραβείο Best Emerging Filmmaker Award στο Rendez Vous with French Cinema που πραγματοποιείται κάθε χρόνο στο Lincoln Center στη Νέα Υόρκη. Στην Ελλάδα παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου παρουσία της σκηνοθέτιδας. Η ταινία συμπεριλήφθηκε στις καλύτερες κυκλοφορίες του πρώτου εξαμήνου του 2022 στις ΗΠΑ για το περιοδικό Hollywood Reporter.

Πρωταγωνιστούν οι ακαταμάχητες Αναΐς Ντεμουστιέ και Βαλέρια Μπρούνι Τεντέσκι και ο Ντενί Πονταλιντέ από την Comédie Française.

Η Αναΐς είναι τριάντα και άνεργη. Έχει έναν εραστή, αλλά δεν είναι σίγουρη αν τον αγαπά. Συναντά τον Ντανιέλ, που την ερωτεύεται αμέσως. Αλλά ο Ντανιέλ ζει με την Εμιλί, την οποία ερωτεύεται η Αναΐς. Αυτή είναι η ιστορία μιας ανήσυχης νέας γυναίκας και μιας βαθιάς επιθυμίας.

Με όχημα δυο αφοπλιστικές γυναικείες ερμηνείες ή αν προτιμάτε μια συνάντηση κορυφής δυο τολμηρών ηθοποιών από διαφορετικές γενιές, η Σαρλίζ Μπουρζουά- Τακέ (Charline Bourgeois – Tacquet) χτίζει μεθοδικά όσο και ανάλαφρα το πορτρέτο μιας νεαρής γυναίκας που μοιάζει αποφασισμένη να διεκδικήσει με κάθε τρόπο το δικαίωμά της στον παθιασμένο έρωτα. Με διαλόγους που θα ζήλευε ο Ρομέρ, αλλά και με μια θαυμαστή, λεπτομερή σκιαγράφηση του κοινωνικού περίγυρου που θυμίζει τον μεγάλο Κλοντ Σοτέ, «Οι Έρωτες της Αναΐς» είναι ένα αληθινά ξεχωριστό ντεμπούτο για το γαλλικό σινεμά.

Σημείωμα της σκηνοθέτιδας

Η Αναΐς είναι μια νέα γυναίκα που ακολουθεί τις ξαφνικές παρορμήσεις της, όσο τρελές κι αν είναι. Ζει στο παρόν χωρίς να αναρωτιέται για τίποτα, χωρίς να σκέφτεται το μέλλον. Μπορεί να σκεφτεί κανείς ότι αυτό την κάνει εγωίστρια, αλλά για μένα είναι απλά ένα κορίτσι που γνωρίζει την ευθραυστότητα της ζωής και έχει αποφασίσει να αρπάξει κάθε πιθανή ευκαιρία για να είναι χαρούμενη. Αγαπώ την ζωντάνια και την τόλμη της. Το κλειδί του χαρακτήρα είναι η ικανότητα της να ακολουθεί τις επιθυμίες της.

Μπορεί να είναι τρομαχτικά τα τριάντα. Ξαφνικά βρίσκεσαι σε ένα σταυροδρόμι στη ζωή σου και πρέπει να ακολουθήσεις τον σωστό δρόμο για σένα. Είναι μια στιγμή που πρέπει να πάρεις αποφάσεις για το επόμενο κεφάλαιο: καριέρα, ερωτική ζωή, γάμος; Με ή χωρίς παιδιά; Αν είσαι γυναίκα έχεις δέκα χρόνια να χτίσεις τη ζωή σου γιατί πιο μετά θα είναι αργά. Έχω μεγάλο πρόβλημα με αυτή την «ηρωική» εικόνα της «μοντέρνας» γυναίκας που έχει μια ικανοποιητική καριέρα, με τον ιδανικό σύντροφο και υπέροχα παιδιά. Ειλικρινά, μοιάζει σχεδόν απίθανη και ακατόρθωτη. Διαμετρικά αντίθετη με αυτό το μυθικό πλάσμα, ήθελα να απεικονίσω το πορτρέτο μιας πολύπλοκης νέας γυναίκας, πιασμένη σε έναν ιστό πρακτικών και υπαρξιακών δυσκολιών που αντιστοιχούν στην ηλικία της και στην εποχή. Το πορτρέτο μιας νέας γυναίκας που προσπαθεί να βρει ποια είναι.

Μια κουβέντα για τον διάλογο: συχνά λέγεται ότι όλα στο σινεμά πρέπει να εκφράζονται με εικόνες, αλλά δεν συμφωνώ. Πιστεύω ότι ο διάλογος καθοδηγεί την ταινία, δίνοντας στο έργο την ταυτότητά και την κατεύθυνσή του. Η διαρκής ομιλία της Αναΐς δίνει αμέσως στην ταινία αυτή την αίσθηση ανεμοστρόβιλου. Η σκηνοθεσία βασίζεται σε αυτή την ενέργεια της γλώσσας και στις κινήσεις της ηθοποιού, που για μένα ενώνονται σωματικά με τις λέξεις της. Η λεκτική ενέργεια είναι ταυτόχρονα η σωματική ενέργεια.

Ο χρυσός κανόνας για μένα είναι ο Ζαν Πολ Ραπενό και πιο συγκεκριμένα η ταινία του Le Sauvage. Ακολουθώ τα ίχνη του. Ο Ρομέρ επίσης. Η Νύχτα με τη Μοντ είναι μια από τις αγαπημένες μου ταινίες. Ωστόσο, δεν θεωρώ ότι «Οι Έρωτες της Αναΐς» είναι μια ρομερική ταινία. Κάποιες από τις ταινίες που σκεφτόμουν περισσότερο όσο έγραφα το σενάριο ήταν οι ταινίες Σεζάρ και Ροζαλί του Κλοντ Σοτέ, Λουλού του Πιαλά και Μανχάταν του Γούντι Άλεν.

Ο πόθος είναι το βασικό θέμα της ταινίας. Μιλάω για τον πόθο με την ευρύτερη έννοια. Αυτό που μας παρακινεί και μας προωθεί προς τους άλλους και τον κόσμο. Όταν η Αναΐς αρχίζει να δείχνει ενδιαφέρον για την Εμιλί, η ίδια δεν γνωρίζει τι την σπρώχνει προς αυτήν τη γυναίκα: περιέργεια, μια τυφλή έλξη και επιθυμία να είναι πιο κοντά σε αυτό το πρόσωπο. Μια διαίσθηση επίσης. Μια διαίσθηση ότι έχουν κάτι κοινό να ζήσουν μαζί. Ήθελα να εξερευνήσω αυτό το μαγικό πράγμα που μας προκαλεί ο πόθος, αυτή τη δύναμη που μας κινεί μπροστά, παρά τα εμπόδια. Μετά από λίγο τα πράγματα σχηματίζονται και μια εντελώς αναπάντεχα ερωτική και συγκινητική επιθυμία εμφανίζεται μεταξύ της Αναΐς και της Εμιλί.

Η ταινία μου δεν είναι για την ανακάλυψη της ομοφυλοφιλίας μιας νέας γυναίκας. Ακόμα κι αν αυτή η νέα επιθυμία προβληματίζει την Αναΐς, δεν αμφιβάλλει ποτέ για την σεξουαλικότητά της. Και είναι σημαντικό για μένα να μην γίνει θέμα, σε μια περίοδο όπου οι άνθρωποι επιτέλους επιτρέπουν στον εαυτό τους να αγαπήσει διαφορετικά. Είναι ξεκάθαρα ζήτημα επιθυμίας που σπάει τα όρια και τους κοινωνικούς κώδικες. Η ιστορία της Αναΐς και της Εμιλί είναι η αφήγηση μιας δυναμικής συνάντησης μεταξύ δύο υποκειμενικοτήτων. Μια ιστορία αγάπης και πόθου που συμπεριλαμβάνει το μυαλό και την εξυπνάδα.