Οι Ιστορίες του Καντέρμπερυ – Τζέφρυ Τσώσερ: Κριτική βιβλίου

Όσοι έχουν μια αγρονομική αντίληψη για τη λογοτεχνία, θεωρώντας ότι κάθε χρονιά φέρνει απαραίτητα μια καλή σοδειά από φρέσκα έργα αντιπαρέρχονται αβασάνιστα τη σημασία του κλασικού. Στην πραγματικότητα όμως η λογοτεχνική δημιουργία αποτελεί μια διαρκή παρακαταθήκη μεγάλων έργων χωρίς τα οποία δεν νοείται τέχνη του λόγου.

Όσοι έχουν μια αγρονομική αντίληψη για τη λογοτεχνία, θεωρώντας ότι κάθε χρονιά φέρνει απαραίτητα μια καλή σοδειά από φρέσκα έργα αντιπαρέρχονται αβασάνιστα τη σημασία του κλασικού. Στην πραγματικότητα όμως η λογοτεχνική δημιουργία αποτελεί μια διαρκή παρακαταθήκη μεγάλων έργων  χωρίς τα οποία δεν νοείται τέχνη του λόγου.

Από τον Δημήτρη Στεφανάκη


Το σημαντικότερο εκδοτικό γεγονός της προηγούμενης χρονιάς, αν εξαιρέσει βέβαια κανείς το Ταξιδιώτης και Φεγγαρόφωτο του Άνταλ Σερμπ από τις εκδόσεις Χίλων και το Ζωή και Πεπρωμένο του Γκρόσμαν (εκδόσεις Γκοβόστη), ήταν σίγουρα Οι Ιστορίες του Καντέρμπερυ του Τσώσερ (εκδόσεις Μελάνι). Το μεγαλειώδες επίτευγμα του Τσώσερ θα μπορούσε να συγκριθεί μόνο με το Δεκαήμερο του Βοκάκιου ή την θεία Κωμωδία του Δάντη. Κι όπως ακριβώς ο Δάντης έτσι κι ο Τσώσερ εισάγει καινά γλωσσικά δαιμόνια, καθιστώντας τις Ιστορίες του Καντέρμπερυ  το πρώτο μεγάλο ποίημα της Αγγλικής Γλώσσας. Η σύλληψη ενός αφηγηματικού κύκλου με πρόφαση το προσκύνημα στο Καντέρμπερυ από τριάντα περίπου άντρες και γυναίκες, που λένε ιστορίες μεταξύ τους, απηχεί ίσως στην  ιδέα του Δεκαημέρου αλλά στοιχειοθετεί ένα πρωτότυπο και αυτόνομο σύμπαν μέσα στο οποίο ο αναγνώστης περιηγείται ευχάριστα στην ατμόσφαιρα της εποχής. Ο Τσώσερ σκηνοθετεί ένα ταξίδι στον κόσμο των ιδεών αλλά και των ηθών της Μεσαιωνικής Αγγλίας με μια μεγάλη γκάμα χαρακτήρων και αντίστοιχων ιστοριών που κλιμακώνονται από το επίπεδο της ερωτικής φάρσας μέχρι το λυτρωτικό παραλήρημα της διήγησης του Πάστορα. Συντονιστής της αφηγηματικής συντροφιάς είναι ο Φιλοξενητής των προσκυνητών, ιδιοκτήτης του Λονδρέζικου πανδοχείου Τάμπαρντ που συμπίπτει με υπαρκτό πρόσωπο της εποχής, τον  Χάρυ Μπαίηλυ.  Ο ποιητής συμμετέχει ως χαρακτήρας σε αυτή τη σκυταλοδρομία των μύθων. Ταυτόχρονα αφήνει κατά μέρος τα μεγαλειώδη πρότυπα ηρώων και αναδεικνύει τη μεσαία κυρίως τάξη του 14ου αι. επιτυγχάνοντας έτσι μια φρεσκάδα και μια αμεσότητα που συνεχίζει να μας αφορά. Ο μεταφραστικός άθλος του Δημοσθένη Κορδομπάτη μας προσφέρει σε άψογα Ελληνικά την πιστή αντανάκλαση ενός από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα της Ευρωπαϊκής λογοτεχνίας. Η γενναιόδωρη προσπάθειά του αναμένει τώρα την ανταπόκριση από το ελληνικό αναγνωστικό κοινό.

x
Το CultureNow.gr χρησιμοποιεί cookies για την καλύτερη πλοήγηση στο site. Συμφωνώ