Οι καταρράκτες των ρόδων – Kimberley Freeman: Κριτική βιβλίου

Οι εκδόσεις Διόπτρα επέστρεψαν και φέτος με ένα ακόμα μυθιστόρημα της αγαπημένης -πλέον- και του ελληνικού κοινού, Kimberley Freeman, που για μία ακόμη φορά είναι εμπνευσμένο από γεγονότα της ζωής της γιαγιάς της.

Μάλιστα, σε αντίθεση με τα προηγούμενα βιβλία της, αυτή τη φορά, το συγκεκριμένο γεγονός, είναι κάτι που αναφέρεται ξεκάθαρα και στο οπισθόφυλλο του βιβλίου. Κάποιος που δεν έχει ξαναδιαβάσει βιβλίο της Freeman και δεν γνωρίζει το βιογραφικό της, μπορεί να γοητευτεί από αυτή τη μικρή λεπτομέρεια. Κάποιος, πάλι, που την γνωρίζει καλά, μάλλον θα αναρωτηθεί πόσα πια μπορεί να είδε και να έζησε η γυναίκα εκείνη που αποτελεί την συγγραφική της μούσα. Όπως και να ‘χει, όμως, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί πως, όσον αφορά τουλάχιστον την συγκεκριμένη ιστορία, η συγγραφέας παραδίδει ένα μυθιστόρημα άρτιο και καλογραμμένο, με πολύ συναίσθημα.

Χωρισμένο σε δύο εποχές, το βιβλίο μας ταξιδεύει πότε στο 1926 και πότε στο 2014, όπου πάντα με φόντο το ξενοδοχείο Οι Καταρράκτες των Ρόδων, ξετυλίγεται το κουβάρι δύο ιστοριών που αν και καμία σχέση δεν έχουν η μία με την άλλη, καταφέρνουν να δεθούν με έναν τρόπο μοναδικό, με το παρελθόν να επηρεάζει το παρόν και, ουσιαστικά, να καθορίζει το μέλλον. Τον χειμώνα του 1926, η Βάιολετ που εργάζεται στο ξενοδοχείο και οι λιγοστοί επισκέπτες του, θα αποκλειστούν σε αυτό εξαιτίας μιας χιονοθύελλας που θα καλύψει μυστικά και πάθη. Το 2014, η Λόρεν, θα εργαστεί κι εκείνη με τη σειρά της στο ανακαινισμένο πλέον ξενοδοχείο, όπου εκτός από τον μεγάλο έρωτα στο πρόσωπο του Τόμας, θα βρει μια σειρά ερωτικών επιστολών που θα φέρουν στο φως, όχι μόνο μια παθιασμένη σχέση, αλλά κι ένα καλά κρυμμένο μυστικό που περίμενε δεκαετίες για να αποκαλυφθεί. Και μαζί με το μυστικό αυτό, στη Λόρεν, αποκαλύπτεται και η προσωπική της αλήθεια που την οδηγεί στην πιο σημαντική απόφαση της ζωής της.

Ένα από τα πιο δύσκολα στοιχεία, όταν ένα μυθιστόρημα ταξιδεύει ανάμεσα στο παρελθόν και στο παρόν, είναι το να διατηρηθεί η ανάλογη ισορροπία, τόσο ποσοτικά, όσο και ποιοτικά. Η Freeman, πλέον, έχει αρκετά μεγάλη εμπειρία και έτσι, καταφέρνει να κάνει το κείμενό της να αποδώσει τα μέγιστα, αφού χειρίζεται άψογα το τεχνικό σκέλος του αφηγηματικού μέρους, που είναι ζωτικής σημασίας. Κακά τα ψέματα, όσο καλή κι αν είναι μια ιστορία, όταν υπάρχουν αφηγηματικοί αναχρονισμοί, είναι πολύ εύκολο να πέσει ο συγγραφέας στην παγίδα την φλυαρίας, της επικίνδυνα περιττής επανάληψης, της χρονικής ασυνέπειας ή και της δημιουργίας κενών στη γραμμή εξέλιξης και ροής των γεγονότων που συνθέτουν το όλων μίας ιστορίας. Τίποτα απ’ όλα αυτά, όμως, δεν υφίσταται στην προκειμένη περίπτωση, με την μετάβαση από τη μία εποχή στην άλλη να γίνεται, όχι μόνο ομαλά, αλλά με τέτοιον τρόπο που παρατείνει την αγωνία μας και εντείνει τι μυστήριο.

Αν και σε καμία περίπτωση, “Οι Καταρράκτες των Ρόδων”, δεν είναι ιστορικό μυθιστόρημα, ιδιαίτερα εξαιτίας της εποχής στην οποία τοποθετείται η παρελθοντική υποϊστορία του, έχει κάποια στοιχεία του λογοτεχνικού αυτού είδους, κυρίως όσον αφορά το αφηγηματικό σκέλος και την αποτύπωση λεπτομερειών. Η Freeman είναι λεπτομερής στις περιγραφές της, το κείμενό της βρίθει ζωντάνιας και παραστατικότητας, χωρίς όμως να γίνεται κουραστικό ή φλύαρο. Επίσης, αποτυπώνει με πολύ όμορφο τρόπο την έννοια των ταξικών διαφορών στις εκάστοτε εποχές, που αν και έχει αλλάξει στα σημεία, παραμένει ίδια στον πυρήνα της. Ωστόσο, αυτό το πετυχαίνει χωρίς να καταφεύγει σε κλισέ, φτηνούς μελοδραματισμούς κάτι που, ειδικά στο παρελθοντικό σκέλος της ιστορίας, θα μπορούσε να είναι εξαιρετικά εύκολο. Βέβαια, σε αυτό βοηθάνε και οι ίδιοι της οι πρωταγωνιστές που είναι ειλικρινείς, γήινοι και όχι εξωπραγματικοί, βιώνοντας αληθινά συναισθήματα, σε αληθινές καταστάσεις, αντιδρώντας φυσιολογικά και ρεαλιστικά.

Αναμφίβολα, το βιβλίο αυτό της Freeman, απ’ όσα τουλάχιστον έχουν φτάσει μέχρι στιγμής στη χώρα μας, είναι το καλύτερό της, το πιο άρτιο, το πιο ολοκληρωμένο. Μοιρασμένο σε δύο χρόνους και δύο εποχές, καταφέρνει να αφηγηθεί δύο ιστορίες που μοιραία έμελλαν να ενωθούν με μια αόρατη κλωστή, με την ιστορία του 1926 να έχει παίξει μεγαλύτερο ρόλο απ’ όσο ίσως υποθέταμε στην αρχή, καθορίζοντας για πολλά χρόνια μετά αποφάσεις, συνειδήσεις, ολάκερες ζωές ανθρώπων που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, δεν μπορούσαν να ξεφύγουν από το χειμώνα εκείνο. Μπορεί ορισμένα σημεία να είναι προβλέψιμα, αυτό όμως δεν αναιρεί το μυστηριώδες πέπλο που καλύπτει συνολικά την ιστορία, τις εκπλήξεις που εμφανίζονται εκεί που δεν το περιμένεις, αλλά και το ανατρεπτικό φινάλε που σε ξαφνιάζει και σε ικανοποιεί στο μέγιστο βαθμό. “Οι Καταρράκτες των Ρόδων“, λοιπόν, είναι ένα όμορφο, βαθιά ανθρωποκεντρικό και συναισθηματικό βιβλίο που δεν πρέπει να χάσετε.

Το βιβλίο της Kimberley Freeman, Οι καταρράκτες των ρόδων, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα.