Η Τσέλα και η Τσικίτα, δύο γυναίκες που προέρχονται από ευκατάστατες οικογένειες της Ασουνσιόν στην Παραγουάη, συμβιώνουν για πάνω από 30 χρόνια. Το τελευταίο διάστημα η οικονομική τους κατάσταση δεν είναι καλή κι αρχίζουν να πουλάνε κάποια από τα αντικείμενα που έχουν κληρονομήσει. Όταν η Τσικίτα καταδικάζεται για απάτη λόγω των χρεών και φυλακίζεται, η Τσέλα αναγκάζεται να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα και καταλήγει να κάνει την οδηγό για μια παρέα ηλικιωμένων και πλούσιων κυριών. Η Τσέλα συνηθίζει σε ένα καινούριο τρόπο ζωής, κι όλα αλλάζουν όταν γνωρίζει την αρκετά νεότερή της Άντζι που της κεντρίζει το ενδιαφέρον και την ωθεί να βγει από το καβούκι της και να κάνει την προσωπική της επανάσταση.
Σημείωμα του Σκηνοθέτη
Κοινωνικό Υπόβαθρο
Το χειρότερο επακόλουθο ενός καθεστώτος το οποίο προφυλάσσει και ταυτόχρονα καταστέλλει είναι ότι δημιουργεί πολίτες που αδυνατούν να ξεφύγουν από αυτόν τον τρόπο ζωής. Η Παραγουάη είναι μία χώρα με τις μεγαλύτερες ανισότητες στον κόσμο, και οι γυναίκες αυτές ανήκουν σ’ αυτή την προστατευμένη ελίτ που έχει εξασφαλισμένη τροφή και στέγη. Όμως η ιστορία ξετυλίγεται από τη στιγμή που αρχίζουν να χάνουν τα κεκτημένα και δυσκολεύονται να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες. Η κεντρική ηρωίδα δε θέλει να χάσει τις μικρές πολυτέλειες όπως το ακριβό αυτοκίνητο ή την υπηρέτρια της ακόμα κι αν το αυτοκίνητο είναι παλιό και η υπηρέτρια άπειρη. Θα κάνει ό,τι μπορεί για να συνεχίσει να ζει με τις ανέσεις που είχε συνηθίσει. Όταν βρίσκει δουλειά και αρχίζει να βγάζει λεφτά, βιώνει κάτι πρωτόγνωρο: η επιθυμία ξυπνάει μέσα της και βλέπει να ανοίγεται ένας καινούριος δρόμος μπροστά της γεμάτος ευκαιρίες.
Έμπνευση
Μεγάλωσα σ’ έναν κόσμο όπου κυριαρχούσαν οι γυναίκες: η μητέρα μου, οι αδελφές μου, οι γιαγιάδες, οι θείες, οι γειτόνισσες. Ήθελα η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία μου να μπει μέσα σ’ αυτό το γυναικείο σύμπαν το οποίο με ενδιαφέρει ακόμα περισσότερο από τότε που άρχισα να βλέπω ταινίες του Φασμπίντερ.
Μια ιστορία για την προηγούμενη γενιά
Όσοι γεννηθήκαμε στην Παραγουάη στα 70s, είμαστε απόγονοι μιας χαμένης γενιάς. Ο στρατιωτικός που πήρε τον ολοκληρωτικό έλεγχο της χώρας το 1954, απαγόρευσε βιβλία, και βασάνισε, δολοφόνησε ή εξόρισε νέους ανθρώπους. Παρέμεινε στην εξουσία μέχρι το 1989. Όσοι από τη γενιά των γονιών μας έμειναν στη χώρα, πέρασαν τα νιάτα τους κάτω από τη σκιά ενός καθεστώτος που δεν τους επέτρεπε να είναι ο εαυτός τους. Τα καλύτερά τους χρόνια, τα έζησαν μέσα στον φόβο. Αυτές οι γυναίκες είναι προϊόν εκείνης της εποχής. Γι’ αυτό με ενδιέφερε να ρίξω ένα φως πάνω τους και να εξερευνήσω εκείνον τον κόσμο που παραμένει ένα μυστήριο για μένα.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Τέλος
Μου ήταν δύσκολο να αφήσω το τέλος ανοιχτό. Κυρίως επειδή όταν ξεκίνησα να γράφω το σενάριο, ήμουν απαισιόδοξος για το μέλλον της κοινωνίας μας. Αυτό με εμπόδιζε να βρω μία διέξοδο αλλά, στην πορεία, άφησα τους χαρακτήρες να με καθοδηγήσουν. Εκείνοι μου έδειξαν πως υπάρχει η δυνατότητα για μια καινούρια αρχή. Ήταν μια όμορφη και αναπάντεχη ανακάλυψη.
Συντελεστές
Σκηνοθεσία – Σενάριο: Μαρσέλο Μαρτινέσι
Με τις: Άνα Μπρουν, Μαργκαρίτα Ιρούν, Άνα Ιβάνοβα