Από τις εκδόσεις Νεφέλη κυκλοφορεί το βιβλίο του Friedrich Schiller με τίτλο «Οι ληστές» σε μετάφραση του Γιώργου Δεπάστα.
Ύστερα σου λένε – Είναι πατέρας σου! Αυτός σου έδωσε ζωή, είσαι η σάρκα και το αίμα του – συνεπώς πρέπει να είναι για σένα ιερός. Άλλο ένα ύπουλο συμπέρασμα! Αναρωτιέμαι όμως, γιατί με έκανε. Σίγουρα όχι από αγάπη. Δεν μπορεί να μ’ αγαπούσε προτού αρχίσω να υπάρχω. Με γνώριζε πριν με κάνει; Εμένα σκεφτόταν όταν με έκανε; Εμένα επιθυμούσε και γι’ αυτό με έκανε; Ή μήπως ήξερε τι θα γίνω; Ελπίζω όχι, αλλιώς θα ’πρεπε να τον τιμωρήσω που εντέλει με έκανε! Ή μήπως πρέπει να τον ευγνωμονώ που γεννήθηκα άνδρας; Καθόλου, όπως δεν θα ’πρεπε να τον κατηγορώ αν είχα γεννηθεί γυναίκα. Μπορεί να υπάρχει αγάπη, όταν δεν βασίζεται στο ενδιαφέρον για το αντικείμενό της; Μπορούσε να υπάρχει ενδιαφέρον για μένα, όταν θα ’πρεπε πρώτα να υπάρξω για να υπάρξει μια τέτοια προϋπόθεση; Πού βλέπουν λοιπόν την ιερότητα; Μήπως στην ίδια την πράξη από την οποία δημιουργήθηκα; Λες και δεν είναι μόνο μια ζωώδης διαδικασία που ικανοποιεί ζωώδεις πόθους. Θα ’πρεπε να τον ευγνωμονώ που με αγαπάει; Όλοι οι καλλιτέχνες έχουν τη ματαιόδοξη αδυναμία να αυτοθαυμάζονται μέσα στο έργο τους, όσο άσχημο κι αν είναι. – Ορίστε λοιπόν: αυτό είναι όλο το μυστήριο, που το τυλίγετε σε ιερή ομίχλη για να εκμεταλλευθείτε τους φόβους μας.
