Οι λουόμενες της Κατερίνας Μαυρογεώργη, στο θέατρο Skrow είναι ένα έργο για τα απόκρυφα αμαρτήματα και τις ενοχές. Πρόκειται για μία ανθρώπινη παράσταση , ειλικρινή και πλουραλιστική, με ιδιαίτερο χιούμορ που όμως δεν προδίδει το τραγικό της υπόβαθρο.
Πώς ένα υδροθεραπευτήριο μπορεί να γίνει τόπος αποκάλυψης μυστικών και εξαγνισμού τριών γυναικών, με τους οπερατικούς ήχους της Τραβιάτα και της Μπάτερφλάι;
Η νεαρή συγγραφέας και σκηνοθέτιδα Κατερίνα Μαυρογεώργη μας συστήνει τις «Λουόμενες», τρεις γυναίκες διαφορετικής ηλικίας, άγνωστες μεταξύ τους. Η ατμόσφαιρα που δημιουργείται είναι προκλητικά καυστική και έχει όλα τα γνωρίσματα μιας… «δραματικής» κωμωδίας.
Σκηνική φροντίδα Θάλεια Μέλισσα, κοστούμια Ιφιγένεια Νταουντάκη, σχεδιασμός φωτισμού Σεραφείμ Ράδης / Γιάννης Καραμπάτσος, επιμέλεια κίνησης Σοφία Πάσχου και μουσική Δημήτρης Τάσαινας. Όλοι εργάστηκαν ως δεμένη ομάδα για το τελικό αποτέλεσμα.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Παραμονή Πρωτοχρονιάς και οι ηρωίδες απελπισμένες και μόνες βρίσκονται στα ιαματικά λουτρά «ο Ασκληπιός», σαν μία ασύνειδη προσπάθεια να «κρυφτούν». Η σκηνοθετική γραμμή, πολυμορφικά, εστιάζει στο δραματικό πυρήνα με βάθος και συνέπεια, διανθισμένο με έντονες κωμικές, σαρκαστικού ύφους αποχρώσεις. Το κείμενο με τον πλούτο των ανατροπών και των πολύχρωμων εικόνων δυναμώνει την εμβέλεια του λόγου, της έκφρασης και της κίνησης.
Οι ερμηνείες των Κατερίνας Λάττα – Κάτια -, Νικολίτσας Ντρίζη – Λύντια – και Μαρίας Πετεβή – Μαρία, είναι αξιόπιστες, ορμητικές και θεατρικά εύπλαστες. Η κάθε μία ντύνει επαρκώς και με φρεσκάδα το πρόσωπο που υποδύεται, ολοκληρώνοντας το πλαίσιο μιας διαφανούς σκηνικής αρτιότητας. Παρατηρήθηκαν κάποιες υπερβολές στην υποκριτική, που έκαναν την, από συγγραφική και σκηνοθετική πρόθεση, φρενίτιδα, να υπερβαίνει ορισμένες φορές το μέτρο. Αλλά αυτό δεν σταματά με τίποτε τον ιλιγγιώδη ρυθμό της εξέλιξης της πλοκής ή την εμβέλεια της υποδόριας δράσης.
Οι προσωπικές ιστορίες, καθώς βγαίνουν στην επιφάνεια λειτουργούν ως «καθαρτήριο» ψυχών. Η ενοχική σιωπή και η κρυψίνοια σπάνε και μειώνονται οι ατελέσφορες αντιστάσεις, ώστε η νεοπαγής ευθύνη να φωτίσει τα σκοτάδια της μέχρι τώρα ζωής τους. Μία ψυχαναλυτική «ενηλικίωση», κάνει αισθητή την παρουσία της, ενώνοντας τις λουόμενες, με αίσθημα εμπιστοσύνης, μέσα από αυτή την αναπάντεχη επικοινωνία μεταξύ τους.
Η τυχαία συνάντηση των τριών γυναικών απελευθερώνει τα πρόσωπα από τις όποιες ντροπές και μοιραίες ατυχίες, με εφαλτήρα τη δυναμική του νερού που ενεργεί συμβολικά. Εμφανής η επιδίωξη της προσωπικής ταυτότητας, η συγχώρεση του εαυτού και η αδήριτη ανάγκη για επαναπροσδιορισμό της λεηλατημένης ύπαρξής τους.
Οι «Λουόμενες» συνιστούν, ίσως, αυτόματα και μια επαναστατική διακήρυξη ενάντια στο ρατσισμό από όπου κι αν αυτός προέρχεται. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι υποβαθμίζεται το κόστος του τιμήματος από τις προηγούμενες συμπεριφορές τους, τις οποίες πλήρωσαν ακριβά η κάθε μία ξεχωριστά. Αποδεσμευμένες από το ψυχικό βάρος χορεύουν με παραφορά, με κάποιο ίσως αέρα διονυσιακό, προσφέροντας, τη λύτρωση ως πρωτοχρονιάτικο δώρο στον εαυτό τους.
«Οι λουόμενες» στο Skrow, ανατέμνουν χωρίς αναστολές, την ψυχοσύσταση του ατόμου, με μοναδικό όπλο την κατάφαση για ζωή. Είναι ένας εύρυθμος ύμνος στην αλήθεια, μία γενναία παραδοχή των προσωπικών δαιμόνων που με κάθε τρόπο εμποδίζουν τον άνθρωπο να ζήσει ουσιαστικά.