Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι Δάνης Κουμασίδης, Διδάσκων Θεωρίας Λογοτεχνίας στο Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, Συγγραφέας, Δέσποινα Καραγιάννη, Κλινική Ψυχολόγος, Ψυχαναλύτρια, Θάνος Κάππας, Εκπαιδευτικός, Συγγραφέας
Ποιήματα θα διαβάσουν η Μαρία Σκουλά, ηθοποιός και ο Αχιλλέας Κυριακίδης, συγγραφέας – μεταφραστής.
Λίγα λόγια για τη συλλογή
Ανασκαλίζει την παιδική του ηλικία συχνά-πυκνά, επειδή, όπως του γίνεται (σταδιακά) όλο και πιο σαφές, είναι πιο διάσπαρτη και αποσπασματική απ’ ό,τι μπορούσε να φανταστεί, και το γεγονός (προσφάτως) του έχει προκαλέσει σύγχυση.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ο συγγραφέας
Ο Γιάννης Ζέρβας γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Ιατρική στην Αθήνα, Ψυχιατρική, Ψυχοσωματική Ιατρική και Ψυχοθεραπεία στη Νέα Υόρκη. Από το 1993 ζει στην Αθήνα και εργάζεται στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Πρωτοδημοσίευσε ποίηση το 1983 (Τζούλια, Εγνατία, Τραμ) και ακολούθησαν άλλα έξι βιβλία από τις Εκδόσεις Άγρα (Ο Μετανάστης – 1986, Τοιχογραφία – 1992, Κλειδωμένος στο γραφείο – 1997, Η πυξίδα της Άνοιξης – 2001, Τζούλια 2 – 2010, Massimo Gentile: Mass /age vs Body /work – 2015 ). Έχει μεταφράσει ποιήματα και πεζά των Ted Hughes, Sylvia Plath, William Carlos Williams, Patricia Highsmith, Kenneth Koch.
Σε συνεργασία με την Παυλίνα Παμπούδη έχει μεταφράσει το Εγχειρίδιο Πρακτικής Γατικής του γερο-Πόσουμ του T. S. Eliot. Σε συνεργασία με την Ευαγγελία Ανδριτσάνου έχει μεταφράσει το έργο Κόκκινο άλογο του Lee Breuer (για το θέατρο), ποιήματα του Seamus Heaney, της Adrienne Rich και του Pierre Reverdy, καθώς και το σύνολο του λογοτεχνικού έργου του Irvin Yalom. Έχει γράψει επίσης ψυχιατρικά και λογοτεχνικά δοκίμια και βιβλιοκριτικές. Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων και του Κύκλου Ποιητών.
Ο Γιάννης Ζέρβας πέθανε το 1959 στην Αθήνα, αναστήθηκε είκοσι λεπτά αργότερα για να ξανα-(σχεδόν ) πεθάνει πρόσκαιρα το 1961 και το 1964 σε διαφορετικές συγκυρίες. Ξαναγεννήθηκε το 1986 στη Νέα Υόρκη και πάλι το 2015 στην Αθήνα, έχοντας ζήσει σε split screen από το 1993 έως το 2007, με μια φωτογραφικής ταχύτητας νεκρανάσταση ενδιάμεσα, το 1995. Ανασκαλίζει την παιδική του ηλικία συχνά-πυκνά, επειδή, όπως του γίνεται (σταδιακά ) όλο και πιο σαφές, είναι πιο διάσπαρτη και αποσπασματική απ’ ό,τι μπορούσε να φανταστεί, και το γεγονός (προσφάτως ) του έχει προκαλέσει σύγχυση. Το θέμα του θανάτου νιώθει πως το έχει ξεπεράσει, μέχρι να ξαναπροκύψει. Το θέμα του χρόνου, πάλι, τον απασχολεί διαρκώς, χωρίς να πολυπιστεύει στη γραμμικότητά του.
Άλλωστε ο ίδιος υπήρξε πάντα στρογγυλός.
Έργο εξωφύλλου: ΑΝΔΡΕΑΣ ΒΟΥΣΟΥΡΑΣ, 2017
Διαβάστε επίσης: