Στην δουλειά του Ντόκου κυρίαρχο στοιχείο είναι ο χαρακτηριστικός σκαραβαίος, που παρουσιάζεται σε ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο μέσα σε περίτεχνα ιδεογράμματα. Ο ίδιος ο καλλιτέχνης χαρακτηρίζει αυτή τη δουλειά του ως ημερολόγιο των σκέψεών του.
Ο σκαραβαίος, σύμβολο άρρηκτα συνδεδεμένο με την Αιγυπτική μυθολογία, άλλοτε χρησιμοποιείται ως ένα πλαίσιο γύρω και μέσα από το οποίο ξεπροβάλλουν χάρτες, πορτραίτα και αφηγήσεις, και ενίοτε αποτελεί τον σκελετό πάνω στον οποίο φιλοτεχνούνται με επιμονή πιο αφαιρετικές, αλλά πάντα συμμετρικές και λεπτομερείς συνθέσεις. Το σκαθάρι λοιπόν, ένα χαρακτηριστικό στίγμα της τέχνης του Ντόκου, το οποίο ξεκινά σαν ένα φαινομενικά ασήμαντο «ψήγμα», διανθίζεται μέσα απο την τεχνοτροπία και την παρουσίαση που επιλέγει ο καλλιτέχνης. Αποκτά μια νέα, εκλεπτυσμένη διάσταση καθώς πολύ συχνά παρουσιάζεται σε σκαλιστές, ξύλινες κορνίζες στο πλαίσιο των οποίων θα περίμενε κανείς να δει ανθρώπινα πορτραίτα ή την αντανάκλαση του ίδιου του εαυτού, σε κάποιον χρυσό καθρέφτη.
Ίσως πρόκειται για ενα κάλεσμα απο την πλευρά του καλλιτέχνη προς τον εκάστοτε θεατή, να υπερβεί τον εαυτό του μέσα απο την παρατήρηση του θέματος εντός της κορνίζας (ενός θέματος που θα μπορούσε να ναι αντανάκλαση του εαυτού του) εκπληρώνονας τους χρησμούς και επιβεβαιώνοντας τα νοήματα που αντιπροωπεύει αυτό το σύμβολο στην αιγυπτική μυθολογία: την ιδέα της βαθιάς μεταμόρφωσης, της προσωπικής αναγέννησης, της γονιμότητας και επομένως της δημιουργίας.
Σε πρώτη μοίρα, ο θεατής εκπλήσσεται με την πολυδιάστατη, φαντασιακή θεματολογική υπόσταση των έργων, ενώ στη δεύτερη παραδίδεται σε ψευδαισθήσεις (illusions), οι οποίες δημιουργούνται μέσα απο το συνδυασμό γεωμετρικών σχεδίων, διαφορετικών υφών (patterns) και έντονων χρωματικών αποχρώσεων.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Η αστική, σουρρεαλιστική αισθητική παραμένει βασικό στοιχείο των δημιουργιών του Ντόκου, ακόμα και όταν η δουλειά του μεταφέρεται στη σφαίρα των αποδεκτών θεσμών της τέχνης, σε χώρους ανηπερέαστους απο τους ρυθμούς και τη βοή της πόλης. Οι δημιουργίες του προσαρμόζονται στα μεγέθη και τα σχήματα κορνιζών, τις οποίες βρίσκει στα παζάρια της πόλης, ενω κάποια απο τα υλικά που εντάσσει στις συνθέσεις του είναι αποκόμματα παλιών περιοδικών και διάφορα μέταλλα που βρίσκει στο δρόμο, με σκοπό να τα «σώσει», κάνοντάς τα να έχουν έναν λειτουργικό αυτοσκοπό.