Τέσσερα χρόνια – τέσσερα χρόνια απουσίας του Ζακ- Zackie Oh! η Θεατρική Ομάδα του 2510 παρουσιάζει το έργο «Ζακ / Zackie Oh! A Queen Story», του Ανδρέα Ζαφείρη.
Ένα έργο- ιμπρεσιονιστικός πίνακας: με πινελιές γκλίτερ αλλά και μελαγχολίας, χιούμορ και κοινωνικού σχολίου, έρωτα και υπαρξιακής αγωνίας. Μα πάνω από όλα ένα παράθυρο σε έναν κόσμο που θέλει να βγει στο φως.
Αφορμή και αιτία και όχημα ο εσωστρεφής Ζακ και η εξωστρεφής Zackie Oh! Η ζωή, οι σκέψεις, η τέχνη και το τραγικό τέλος σαν σηματοδότηση της ετερότητας γύρω μας ή και μέσα μας. Ένας γλυκός προβοκάτορας να μας προκαλεί από τη σκηνή, σε μια σύγχρονη, σκληρή, τραγωδία, μια «μίμηση της μίμησης», τόσο κοντά στην πραγματικότητα και την αλήθεια.
Ο Ανδρέας Ζαφείρης γράφει και σκηνοθετεί το έργο. Ο Τζώρτζης Παπαδόπουλος υποδύεται τον Ζακ.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
***
Ο μονόλογος «Ζακ / Zackie Oh! A Queen Story» είναι ένα από τα έργα σας που ανήκει στην ενότητα «Πρόσωπα». Θέλετε να μας πείτε για ποιο λόγο έχετε αποφασίσει να κάνετε αυτά τα θεατρικά πορτρέτα;
Ανδρέας Ζαφείρης: «Τα Πρόσωπα» δεν είναι μια βιογραφική ενότητα αλλά μια ενότητα ιδεών και κοινωνικής ανατομίας. Κάθε πρόσωπο, όπως και κάθε άνθρωπος, συμπυκνώνουν την εποχή και το γίγνεσθαι γύρω του. Ο καθένας από εμάς είναι ένας καθρέφτης, περισσότερο ή λιγότερο, της κοινωνίας και των παθογενειών της. Τα «Πρόσωπα» που έχουν επιλεγεί έχουν όμως ένα κοινό παρονομαστή: είναι αντικείμενα αλλά ταυτόχρονα και υποκείμενα της ιστορίας: την δημιουργούν, μέσω της τραγικής τους διαδρομής
Αυτή τη φορά γιατί επιλέχθηκε η ιστορία του Ζακ Κωστόπουλου για να μεταφερθεί στο θεατρικό σανίδι;
Α.Ζ.: Η ιστορία του Ζακ Κωστόπουλου συμπυκνώνει σειρά παθογενειών της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας. Από την περιθωριοποίηση έως την βίαιη καταστολή η Ελλάδα του 2022 είναι ένα σώμα που σβήνει, αβοήθητη, πάνω σε ένα βρώμικο πεζοδρόμιο. Πασπαλισμένη με γκλίτερ
Τι προηγήθηκε της συγγραφής του κειμένου;
Α.Ζ.: Έρευνα, έρευνα και πάλι έρευνα. Και όσο πιο κοντά βρισκόμαστε στο χρονικό σημείο ύπαρξης ενός «Προσώπου», τόσο πιο δύσκολο είναι να βρεις στοιχεία. Πόσο μάλλον στοιχεία γυμνά, κοντά στην αλήθεια. Ειδικά στην συγκεκριμένη περίπτωση , όπου υπάρχει ακόμη μια δίκη σε εξέλιξη. Το πιο μεγάλο στοίχημα είναι να μην παρασυρθείς, σαν συγγραφέας, από τη «Γοητεία» που ασκεί το πρόσωπο σε σένα. Να μην δημιουργήσεις μια «Αγιογραφία», που θα αδικεί τελικά και ουσιαστικά το Πρόσωπο της επιλογής.
Γιατί στον τίτλο συνυπάρχουν τα ονόματα «Ζακ» και “Zackie Oh”;
Α.Ζ.: Η Zackie Oh είναι η περσόνα που δημιούργησε ο Ζακ για να πει όσα δεν μπορούσε να πει ως Ζακ. Έφτιαξε δηλαδή μια θεατρική περσόνα, εξίσου όμως αληθινή όσο και ο Ζακ. Δεν μπορούμε να γνωρίσουμε την Zackie Oh! χωρίς τον Ζακ, δεν μπορούμε να γνωρίσουμε τον Ζακ χωρίς την Zackie Oh! Η Zackie Oh! ειναι, στη πραγματικότητα, μια παράσταση μέσα στην παράσταση. Μια αλήθεια, μέσα στην αλήθεια.
Η παράσταση ξεκινά με τραγούδι και τελειώνει με τον ήχο σειρήνων περιπολικού. Τι θέλατε να καταφέρετε με τους υπόλοιπους συντελεστές με αυτήν την εναλλαγή καταστάσεων και συναισθημάτων;
Α.Ζ.: Πολύ σωστή η παρατήρηση: ένα τραγούδι κόντρα σε μια σειρήνα περιπολικού. Πως το έλεγε ο Ντοστογιέφκι: «H ομορφιά θα σώσει τοn κόσμο». Είναι η μόνη μας, πλέον, ελπίδα. Η ομορφιά της ελπίδας, της αλληλεγγύης, του αγώνα, της θυσίας. Η εναλλαγή συναισθημάτων και καταστάσεων αποτυπώνει το δισυπόστατο τόσο του ανθρώπου όσο και της κοινωνικής πραγματικότητας γύρω μας: το χρώμα κόντρα στο γκρίζο. Το χαμόγελο του Ζακ κόντρα στην Ολοκληρωτική Βία.
Εσείς βρίσκεστε στην ερμηνεία. Μόνος πάνω στη σκηνή καλείστε να «γιορτάσετε» επί σκηνής τα διάφορα «γενέθλια» του Ζακ. Θέλετε να εξηγήσετε στους αναγνώστες μας για αυτές τις ιδιαίτερες «εορταστικές» επετείους;
Τζώρτζης Παπαδόπουλος: Τα “γενέθλια” για τον καθένα μας, έχουν διαφορετικές όψεις, εκδοχές και ποιότητες. Άλλοι τα γιορτάζουν κάνοντας μεγάλα events, άλλοι επιλέγουν τα γιορτάσουν με λίγους και καλούς φίλους και άλλοι πάλι τα διαγράφουν από το ημερολόγιο και τα προσπερνάνε. Εκεί έγκειται νομίζω και η δυσκολία αυτών των διαφόρων “γενεθλίων”, που έχω κληθεί να γιορτάζω μέσα από τα μάτια του Ζακ. Ο Ζακ νομίζω ανήκει στη κατηγορία των ανθρώπων που γενικά διαγράφουν τα γενέθλια τους. Όχι από κάποιο κόμπλεξ όμως, (τύπου ηλικιακό), αλλά στερεοτυπικό. Στην ουσία γενέθλια επιλέγουμε εμείς ποια θα είναι στη ζωή μας, πότε θα είναι και για πιο λόγο. Αυτό λοιπόν το χαρακτηριστικό, όσο και εύκολο να ακούγεται ως άκουσμα, το να το επικοινωνήσεις μπροστά στο κόσμο, χωρίς να αυθυποβάλεις τον εαυτό σου, σε κάποια πιστεύω και όλο αυτό μέσα σε μια τέτοια συνθήκη, πιστέψτε με είναι αρκετά δύσκολο. Τα γενέθλια που ο Ζακ στη ζωή του είχε επιλέξει να γιορτάζει, διαφέρουν αρκετά από τα δικά μας. Έχει επιλέξει να γιορτάζει τις μεταβάσεις του στη ζωή. Χωρίς βέβαια αυτές οι μεταβάσεις να αφορούν πάντα κάτι χαρμόσυνο και ελπιδοφόρο. Για εμάς πάντα. Για τον Ζακ, ακόμα και αυτά που εμείς ακούγοντας τα, σε καμία περίπτωση δεν θα επιλέγαμε να τα γιορτάσουμε, ο Ζακ τα βλέπει πραγματικά με μια άλλη οπτική. Κατά εμέ, πρόκειται για μια ψυχολογική συμπεριφορά και αντιμετώπιση, που ακόμα και τώρα που απαντάω σε αυτή την ερώτηση προβληματίζομαι χαμογελώντας.
Κατά τη διάρκεια της παράστασης αναπτύσσετε μια έντονη αλληλεπίδραση με το κοινό. Είναι κάτι που τροφοδοτεί την ερμηνεία σας αυτό;
Τζ.Π.: Κάποιοι θα έλεγαν ότι σε έναν μονόλογο, το σημαντικότερο στοιχείο και προσόν που πρέπει να έχει κάποιος για να τα βγάλει εις πέρας, είναι η συγκέντρωση, η προσήλωση και ο στόχος. Στο συγκεκριμένο μονόλογο, το κείμενο από μόνο του, έχει την ανάγκη της αποδοχής και της παρέας. Τεχνικά, στόχος του συγκεκριμένου κειμένου δεν είναι να χτιστεί ένας τοίχος ανάμεσα στο κοινό και τον ηθοποιό. Έχει την ανάγκη ο χαρακτήρας και ο ρόλος την επικοινωνία και την άμεση οπτική επαφή με το κόσμο, τους “φίλους του”, που σε κάθε παράσταση έρχονται να τον δουν και να γιορτάσουν μαζί του τα “γενέθλια” του.
Εγώ ως ηθοποιός στο συγκεκριμένο μονόλογο (σε άλλη περίπτωση δεν ξέρω αν θα ίσχυε), αντιμετωπίζω το κείμενο και το ρόλο με την ανάγκη του αυτή. Προσωπικά με βοηθάει πολύ η αποδοχή του κόσμου, χαίρομαι όταν τους ακούω να γελάνε, χαίρομαι όταν βλέπω κεφάλια να στρέφονται με προσοχή για να με ακούσουν. Και πάντα το κάθε κοινό διαφέρει. Έχω ακούσει να γελάνε σε σημεία που δεν περίμενα, έχω δει ανθρώπους να συγκινούνται σε κομμάτια που δεν είχα υποψιαστεί . Γενικά όμως κάθε φορά που καλούμαι να έρθω σε μια τέτοια επικοινωνία, λόγο αυτής της αναπάντεχης και διαφορετικής κάθε φορά ανταπόκρισης, πάντα μπαίνω στη σκηνή με τρελό άγχος. Δημιουργικό πάντα όμως.
Ποια πτυχή της ερμηνείας σας θεωρείτε και την πιο απαιτητική;
Τζ.Π.: Έχω ξανά πει ότι το να ερμηνεύεις και να μπαίνεις στα παπούτσια ενός αληθινά ελεύθερου ανθρώπου, είναι από τα πιο δύσκολα πράγματα που εγώ με τη μικρή εμπειρία μου ως ηθοποιός, έχω κληθεί να αποδώσω. Στο άκουσμα, του θα πρέπει να μιλήσω και να επικοινωνήσω ως ελεύθερος άνθρωπος, αρχικά δεν ακούγεται και τόσο δύσβατο. Πιστέψτε με όμως, είναι αρκετά δύσκολο. Γιατί πιστεύουμε ότι είμαστε αληθινά ελεύθεροι και ξεκινώντας τη πορεία μέσα από τη ψυχοσύνθεση ενός αληθινά ελεύθερου ανθρώπου, καταλαβαίνουμε πολλές διαφορές και μάλιστα τρανταχτές.
Υπάρχει κάποια αγαπημένη ατάκα από την παράσταση που ίσως υιοθετήσετε και εκτός σκηνής;
Τζ.Π.: Ναι φυσικά. «Γιατί φιλενάδα μου, στερεότυπα υπάρχουν ακόμα και σε αυτούς που τα καταγγέλλουν δέκα φορές τη μέρα», νομίζω αυτή η φράση θα μου μείνει για πάντα χαραγμένη μέσα μου, χωρίς να χρειάζεται να αναπτύξω περαιτέρω. Η φράση τα λέει όλα μόνη της.
Τι σας γοητεύει περισσότερο στην προσωπικότητα που καλείστε να ερμηνεύσετε;
Τζ.Π.: Νομίζω αυτή η λάμψη και η φρεσκάδα του ρόλου και της ψυχοσύνθεσης του Ζακ, μέσα από μια φαινομενικά δύσκολη, μοναχική και δύσβατη ζωή που είχε επιλέξει να έχει. Αυτό το άσπρο μέσα από το μαύρο που είχε, νομίζω είναι πολύ γοητευτικό και πραγματικά αξιοθαύμαστο.
Τι θα θέλατε να κρατήσει ο θεατής φεύγοντας από την παράσταση;
Τζ.Π.: Εγώ προσωπικά δεν θέλω να κρατήσει κάτι συγκεκριμένο. Θέλω ο καθένας που έρχεται να κρατήσει, ότι θέλει και αυτό που θα επιλέξει ακούγοντας το κείμενο να τον κάνει να σκεφτεί δύο τρία πραγματάκια για τη ζωή του, για τους ανθρώπους γύρω του για τις αξίες της ζωής μας γενικά. Όλα αυτά βέβαια τα λέω εγώ που ακόμα και μετά από αυτή την εμπειρία πάνω σε αυτό το κείμενο, συνεχίζω να κάνω τέτοια δουλειά με τον εαυτό μου. Απλά εγώ λειτουργώ ως μέσον επικοινωνίας του Ζακ με τον κόσμο. Εδώ θα ήθελα να πω ένα μεγάλο μπράβο στους γονείς του. Ότι πιο πολιτισμένο, εξελιγμένο και “ανθρώπινο” μοντέλο γονιού και ανθρώπου έχω γνωρίσει μέσα από τα λόγια του ίδιου του Ζακ.
Διαβάστε επίσης:
«Ζακ / Zackie Oh! A Queen Story», του Ανδρέα Ζαφείρη στο Θέατρο 2510