Οι θρυλικοί Residents στο Fuzz Live Music Club για μία συναυλία

Οι θρυλικοί Residents επιστρέφουν στην Αθήνα, πέντε χρόνια μετά την τελευταία τους επίσκεψη, γιορτάζοντας τέσσερις δεκαετίες πορείας με το Best Of show τους, “Wonder Of Weird / The 40th Anniversary Show”.

Παρασκευή 24 Μαΐου στο Fuzz Live Music Club

Έχοντας πρόσφατα “αποκαλυφθεί” ως Randy, Chuck και Bob, οι αχαλίνωτα δημιουργικοί πρωτοπόροι της avant garde / experimental σκηνής, αλλά και των multimedia, συνεχίζουν πλέον ως το απόλυτο power trio, επανερμηνεύοντας μερικά από τα κλασικότερα κομμάτια του τεράστιου καταλόγου τους. Στο πλαίσιο μιας περιοδείας – που, ίσως, είναι και η αποχαιρετιστήριά τους – οι Residents θα βρίσκονται την Παρασκευή 24 Μαΐου στο Fuzz Live Music Club, για μια συναυλία που οι ίδιοι χαρακτηρίζουν… “Sex, shrugs and anti-rock‘n’roll.”

Κατά τη διάρκεια της πολυετούς καριέρας τους, έχουν χαρακτηριστεί ποικιλοτρόπως. Καινοτόμοι, πρωτοπόροι, εκκεντρικοί, μυστηριώδεις, τρομακτικοί, σουρεαλιστικοί, περίεργοι, είναι μόνο μερικά από τα προσωνύμια που τους προσέδωσε ο Τύπος αλλά και οι οπαδοί τους. Το μόνο σίγουρο είναι πως, πέρα από το πέπλο μυστηρίου με το οποίο κάλυψαν την πραγματική ταυτότητα των μελών τους – χρησιμοποιώντας διάφορες μεταμφιέσεις στις δημόσιες εμφανίσεις και τα live τους, με διασημότερη αυτή όπου φορούν σμόκιν και βολβούς ματιών στο κεφάλι (κάτι που αποτελεί και trademark της μπάντας από το 1979 και μετά) – οι Residents κατόρθωσαν να παραμείνουν μοναδικοί, αποτελώντας σημείο αναφοράς και επιδραστικότητας για πάρα πολλούς μεταγενέστερους μουσικούς, από τους Tuxedomoon, τους Devo και τους Yello μέχρι τους Primus και τους Animal Collective.

Οι ρίζες τους τοποθετούνται στο Shreveport της Louisiana, όπου τα μέλη αυτής της τόσο ασυνήθιστης καλλιτεχνικής κολλεκτίβας συναντήθηκαν στα τέλη της δεκαετίας του ’60. Η γνωριμία τους με τον εκπληκτικό κιθαρίστα Phil Lithman, αργότερα γνωστό (λόγω του ιδιαίτερου στυλ του) ως Snakefinger, αποτέλεσε κομβικό σημείο για την περαιτέρω εξέλιξη του ήχου τους. Ο Lithman παρέμεινε βασικός τους συνεργάτης μέχρι τον θάνατό του, από καρδιακή προσβολή, το 1987.

Από το 1972, όταν μετακόμισαν στο San Francisco, κυκλοφορούν το υλικό τους μέσω της δικής τους εταιρείας, Ralph Records. Ένα χρόνο νωρίτερα, έστειλαν ένα δείγμα στη Warner Brothers ευελπιστώντας να τραβήξουν το ενδιαφέρον του Hal Halverstadt, ο οποίος είχε ήδη δουλέψει με τον Captain Beefheart, έναν από τους μουσικούς ήρωές τους. Εκείνος δεν εντυπωσιάστηκε και επέστρεψε την κασέτα στη διεύθυνση του ανώνυμου αποστολέα, με τη σημείωση “to The Residents” (“προς τους κατοίκους” ). Τιμώντας το στοιχείο του μυστηρίου που περιβάλλει ολόκληρη την έκτοτε πορεία τους, αποφάσισαν να υιοθετήσουν το συγκεκριμένο όνομα.

Το να προσπαθήσεις να τοποθετήσεις ηχητικά τους Residents είναι μάλλον μια προσπάθεια εκ προοιμίου καταδικασμένη σε αποτυχία. Το ίδιο δύσκολη μοιάζει όχι απλά η απόλυτη αξιολόγηση αλλά ακόμα και η αρχειοθέτηση της μέχρι σήμερα δισκογραφίας τους, καθώς και όλων των παράπλευρων δραστηριοτήτων τους. Ακόμα κι αν παραθέσουμε ονόματα μερικών σπουδαίων μουσικών του παρελθόντος που φέρονται να τους έχουν επηρεάσει  – όπως ο George Gershwin, o Miles Davis, οι Beatles, o Dave Brubeck, o Charles Mingus, o Sun Ra, o Willie Dixon, o Bo Diddley, o Hank Williams, o Ennio Morricone, o James Brown, o Frank Zappa, o John Cage – ο ήχος τους παραμένει τόσο ιδιαίτερος, σκοτεινός και αλλόκοτος, που πολύ δύσκολα παραπέμπει σε οτιδήποτε άλλο, ακόμα και στις περιπτώσεις που οι ίδιοι θέλησαν να αποτίσουν φόρο τιμής στις επιρροές τους.

Χαρακτηριστικά είναι τα παραδείγματα των δύο albums της σειράς The American Composers Series, “George & James” (volume I / 1984) και “Stars And Hank Forever” ( volume II / 1986), αφιερωμένα στη μουσική των George Gershwin / James Brown και John Philip Sousa / Hank Williams, αντίστοιχα, καθώς και στο “The King And Eye” (1989), που με τη σειρά του δίνει την άποψη των Residents για τη γέννηση του rock’n’roll και του αδιαφιλονίκητου βασιλιά του, Elvis Presley. Το “It’s A Man’s Man’s Man’s World” του Brown, το “Jambalaya” και το “Six More Miles (To The Graveyard)” του Williams, το “Teddy Bear” και το “Jailhouse Rock”, όπως τα τραγούδησε ο Elvis, αποκτούν μια εντελώς διαφορετική διάσταση. Οι εκδοχές τους απέχουν έτη φωτός από το να χαρακτηριστούν ως διασκευές. Τα κομμάτια αποδομούνται και επαναπροσδιορίζονται, όπως γενικά συμβαίνει με τη σύγχρονη μουσική του δυτικού πολιτισμού στα χέρια των Residents. Το “Meet The Residents” (1974) αποτέλεσε το πρώτο επίσημο album τους κάτω από αυτό το όνομα. Τέσσερις δεκαετίες αργότερα, ο κατάλογός τους συμπεριλαμβάνει πάνω από 60 albums, 40 singles και σχεδόν ισάριθμές κυκλοφορίες σε CD Rom και DVD – πολλές εκ των οποίων βραβευμένες – με πιο πρόσφατη προσθήκη αυτή ενός box set στη μορφή ενός… ψυγείου 28 ποδών, το οποίο περιέχει έναν μεγάλο αριθμό από τις κυκλοφορίες της μπάντας στις αυθεντικές τους εκδόσεις, μαζί με διάφορα σχετικά αντικείμενα. Σύμφωνα με το διαφημιστικό video που κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο, η τιμή του έχει καθοριστεί στα 100.000 δολάρια. Η περιοδεία του “Wonder Of Weird” ξεκίνησε από τις ΗΠΑ και σε λίγες ημέρες θα διασχίσει τον Ατλαντικό για να συνεχιστεί στην Ευρώπη. Όπως προαναφέραμε, οι Residents είναι πλέον τρίο (φωνή, κιθάρα, keyboards, computers) και, γιορτάζοντας πλέον τα 40 τους χρόνια, κατά τη διάρκεια του show παρουσιάζουν νέες εκτελέσεις σε κομμάτια από ολόκληρη την καριέρα τους, σε αντίθεση με σχεδόν όλες τις προηγούμενες επισκέψεις τους, όπου επικεντρώνονταν στην εκάστοτε πιο πρόσφατη κυκλοφορία τους.

Μεταξύ άλλων, θα ακούσουμε κομμάτια από τα “Santa Dog” (το πρώτο single τους / 1972), “The Third Reich’n’Roll” (1976), “Duck Stab” (1978), “Commercial Album “ (1980), “Mark Of The Mole” (1981), “Intermission” (1982), “Title In Limbo” (1983), “The King And Eye” (1989), “Freak Show” (1990), “Our Finest Flowers” (1992), “Gingerbread Man” (1994), “Wormwood” (1998), “Demons Dance Alone” (2002), “Animal Man” (2005), “The Bunny Boy” (2008), καθώς και κάποια από τις συνεργασίες τους με τον Snakefinger, ενώ περαιτέρω εκπλήξεις δεν αποκλείονται…

Έγραψαν για το “Wonder Of Weird”:

“Δε θα με εξέπληττε αν οι περισσότεροι από το πολυπληθές και ευγενικό κοινό έβλεπαν, όπως κι εγώ, για πρώτη φορά από κοντά τους Residents. Όμως, ακόμα και οι φανατικοί φίλοι του group, που επευφημούσαν σε καίρια σημεία των ιστοριών που έλεγε ο Randy ανάμεσα στη μουσική, έμοιαζαν να είναι μάρτυρες σε κάτι που δεν είχαν παρακολουθήσει ποτέ στο παρελθόν. Τα τραγούδια μπορεί να ήταν παλιά, παρμένα από διάφορα σημεία της μακρόχρονης ιστορίας της μπάντας, αλλά το κάθε ένα από αυτά ακουγόταν σαν να σφαδάζει και να αιμορραγεί, σαν κάτι που δημιουργήθηκε σήμερα σε ένα υπογειο προβάδικο. Οι Residents εξακολουθούν να ανοίγουν νέους δρόμους, εν έτει 2013. Επιστρέφουν στη δική τους κληρονομιά και την πλημμυρίζουν με μια τρέλα που μοιάζει να μην ξεθωριάζει ποτέ. Στο τέλος, όταν η μπάντα στάθηκε σιωπηλή γύρω απο το σκηνικό, υπήρχε στην αίθουσα μία βαθιά αίσθηση ευλάβειας. Δεν είμασταν μάρτυρες στα καπρίτσια μιας παρέας περίεργων τύπων που αρέσκονται να κάνουν θόρυβο για πλάκα. Μόλις είχαμε παρακολουθήσει τρεις αληθινούς καλλιτέχνες που στέκονται με τόσο δέος μπροστά στην καριέρα τους όσο και ο τελευταίος παριστάμενος στον χώρο.”

Sasha Geffen / Consequence Of Sound (Φεβρουάριος 2013)

www.residents.com