Οιδίποδας: Προσωρινή έκθεση στον αύλειο χώρο του Αρχαιολογικού Μουσείου Θηβών

Στόχος της έκθεσης του σύγχρονου έργου είναι η υπενθύμιση ότι τα μουσεία μας, έστω και χωρίς τους επισκέπτες που τους δίνουν ζωή, μπορούν να συμβάλουν να διαλυθεί η ομίχλη που μας βαραίνει, όπως ενημερώνει η Εφορεία Αρχαιοτήτων (ΕΦΑ) Βοιωτίας, η οποία αποδέχτηκε με χαρά την πρόταση του γλύπτη να φιλοξενήσει προσωρινά το έργο στον συγκεκριμένο χώρο. Σημειώνεται, ότι εξαιτίας των ειδικών μέτρων για την προστασία από τον κορονοϊό δεν θα είναι δυνατή η επίσκεψη του κοινού από κοντά. Ωστόσο, το γλυπτό θα βρίσκεται σε περίοπτη θέση στο κέντρο του αύλειου χώρου του Μουσείου, ώστε οι επισκέπτες περιμετρικά να μπορούν να το θαυμάζουν, κρατώντας φυσικά τα επιβεβλημένα μέτρα προστασίας.

Σε ένα συμβολικό, αδιαπραγμάτευτα παναθρώπινο ταξίδι στη μυθολογία του θηβαϊκού κύκλου, το σύγχρονο γλυπτό από μπρούτζο του Οιδίποδα, μας θυμίζει τα «οικεία κακά», τα δεινά των ανθρώπων και την κάθαρση. Ένας ήρωας, που σύμφωνα με τον μύθο αναγνωρίζει τις πράξεις του που οδήγησαν στη δίνη ενός ανυπολόγιστου κακού την πόλη της Θήβας. Ο Σοφοκλής το 429 π.Χ., μόλις δύο χρόνια μετά την εκδήλωση του λοιμού της Αθήνας, γράφει τον «Οιδίποδα Τύραννο». Από τους πρώτους στίχους του έργου, μαθαίνουμε από τον χορό των νέων ανθρώπων της Θήβας ότι παρακαλεί τον βασιλιά Οιδίποδα να σώσει την πόλη. Ένας χρησμός του μαντείου των Δελφών αποκαλύπτει ένα ατιμώρητο και ανήθικο έγκλημα, τον φόνο του Λαΐου. Η μόνη σωτηρία της πόλης είναι να απομακρυνθεί ένα μίασμα που γεννήθηκε και ζει σ’ αυτήν.

Ο ήρωας των μύθων φεύγει, χάνεται στην ομίχλη των αιώνων. Η καλλιτεχνική αναζήτηση του Δημήτρη Δήμου τον επαναφέρει μέσα από τη δημιουργία μίας ιστάμενης ανδρικής μορφής, ενός ανθρώπου που άθελά του διαδραμάτισε τη ροή των γεγονότων μέσα από ένα παιχνίδι θεϊκών παρεμβάσεων και ανθρώπινης μισαλλοδοξίας. Σήμερα, ο Οιδίποδας επιστρέφει από την Αθήνα, την πόλη που προσωρινά είχε επισκεφτεί για την έκθεσή του στο κοινό. Επιστρέφει συμβολικά στον χώρο που γεννήθηκε ο θηβαϊκός κύκλος, στην πόλη που κάποτε έπρεπε να αποχωριστεί για να την απελευθερώσει. Ένα έργο που αντανακλά την αδυναμία του ανθρώπου να προβλέψει τη μοίρα του. Μία εικαστική διαλεκτική παρέμβαση για το πώς ο άνθρωπος κατανοεί τον κόσμο, πώς μπορεί να μετατραπεί σε τραγικό θύμα μίας εν δυνάμει πραγματικότητας που οφείλεται σε παρανοήσεις και αυταπάτες.

Ο Δημήτρης Δήμου γεννήθηκε το 1975 και ζει και εργάζεται στη Θήβα. Το 2008 εισάγεται στο Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας και το 2013 γίνεται μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος. Το 2015 σκηνογραφεί την παράσταση Αντιγόνη του Σοφοκλή από το θηβαϊκό πειραματικό θέατρο ΔΗΠΕΘΕ. Το 2012 κάνει τη σκηνογραφία και τα κουστούμια στο θεατρικό έργο «Αυτός που λέει ναι και αυτός που λέει όχι» του Bertolt Brecht στο θέατρο Αλκμήνη. Το 2014 συμμετέχει στην ομαδική έκθεση εικαστικών για τα παιδιά της Kobani της Βόρειας Συρίας, στην Τεχνόπολη, στο Γκάζι. Το 2010 πραγματοποιεί την πρώτη ατομική έκθεσή του στον παλαιό συνοικισμό Θήβας με τίτλο «Κύτταρα υπό καταστολή – Συνοικισμοί, γκέτο, καταυλισμοί», με γλυπτική εγκατάσταση και video art. Έχει λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις, ενώ μόνιμα υπαίθρια γλυπτά του εκθέτονται στην Πύλη Βοιωτίας (προτομή του αγωνιστή της αντίστασης Στέφα Μιλιάτση) και στα Οινόφυτα (ανδριάντας καπετάν Ιωάννη Λιάπη).

Για το έργο του «Οιδίποδας» αναφέρει: «Οιδίπους, η ομηρική φιγούρα του μονάρχη που δεν ανήκει πια στον οίκο αλλά στον δήμο, επανέρχεται στην Καδμεία ελεύθερος, ενώπιον Θεών και Ανθρώπων. Έτοιμος να μετρήσει και να μετρηθεί με τις συνέπειες των επιλογών του, καλείται ξανά να λύσει το αίνιγμα και να επαναπροσδιορίσει φιλοσοφικά και πολιτικά τον άνθρωπο».

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ