Τα 50α Δημήτρια φιλοξενούν τον Silviu Purcarete και το Εθνικό Θέατρου Radu Stanca Sibiu, οι οποία θα παρουσιάσουν τον Οιδίποδα, για μία παράσταση την Κυριακή 4 Οκτωβρίου 2015, στο Θέατρο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών.
Παγκόσμιας κλάσης, παγκόσμιας αναγνώρισης και υμνημένος για το μοναδικό τρόπο θέασης, ανάγνωσης και σκηνοθεσίας, ο Silviu Purcarete ηγείται του Εθνικού Θεάτρου Ρουμανίας Radu Stanca. Με τον «Οιδίποδά» τους, αποτελούν ένα από τα βαριά χαρτιά του φεστιβάλ.
Παράξενος, επικίνδυνος, σουρεαλιστικός, βαθιά μελαγχολικός αλλά και διονυσιακός συνάμα, τολμηρός, πρωτοποριακός, ρηξικέλευθος και ανανεωτής, ο Purcarete χρησιμοποιεί με ταχυδακτυλουργική μαεστρία όλα τα μέσα, ώστε να παράγει δρώμενα που αφήνουν ανεξίτηλη τη σφραγίδα του στο ευρωπαϊκό θέατρο. Ο «Φάουστ» και τα «Ταξίδια του Γκιούλιβερ» συζητιούνται ακόμα στους κύκλους των θεατρόφιλων της Ηπείρου, κάτι που φυσικά αναμένεται να γίνει και με τον «Οιδίποδα».
Αν και υμνημένος εικονοκλάστης και οπαδός των visuals, σε αυτή την παράσταση, ο Purcarete δείχνει να χρησιμοποιεί λιγότερο τις οπτικές παρεμβάσεις, προτάσσοντας περισσότερο τα σώματα, τα κοστούμια και τον ιλιγγιωδώς στενό χώρο, προκειμένου να εξυπηρετήσουν το όραμά του για τα τεκταινόμενα στη «Θήβα» του. Δανειζόμενος μια ατμόσφαιρα που ενδυματολογικά και μουσικά παραπέμπει στα 40s, με τον Οιδίποδα μαυροφορεμένο και την Ιοκάστη ενδεδυμένη με see through αποκαλυπτική στολή που αφήνει να φαίνονται τα πολύχρωμα και τολμηρά εσώρουχά της, τον Τειρεσία μπανταρισμένο με γάζες και με καπέλο «καβουράκι», τον Αγγελιοφόρο και το Χορό επίσης ρακένδυτους, δείχνει πως οι προθέσεις του ως προς τη σκιαγράφηση του Κολωνού είναι συγκεκριμένες: η αρχαία ελληνική τραγωδία μοιάζει να λειτουργεί ως προβολή σε ένα παρελθόν αλλά και σε ένα μέλλον όπου οι διαφορετικοί χρόνοι προσομοιάζουν ως προς την τραγικότητα των ζωών, ανεξαρτήτως του τόπου που κατοίκησαν ή κατοικούν.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Με παρεμβολές εικόνων της γαλλικής εξοχής, με ανέμους, δάση και αγρούς να μπερδεύουν επί τούτου τους θεατές, με ημίγυμνες γυναίκες, παρακμιακά πάρτι, χαρτονένια κουτιά ως περικεφαλαίες και πληθώρα από τρικ, που ο Purcarete χρησιμοποιεί με κινηματογραφική ταχύτητα, για να αποδώσει σχεδόν σαν ζωγραφική την ιστορία της φρίκης, η συμπτυγμένη εκδοχή του Ρουμάνου επί του «Οιδίποδα επί Κολωνώ», αλλά και του «Οιδίποδα Τύραννου» του Σοφοκλή, επιστρέφει ίσως στο «πιο όμορφο και ίσως το δραματικότερο κείμενο της ανθρώπινης λογοτεχνίας», όπως δηλώνει ο ίδιος, περιγράφοντας την ανώτερη δύναμη που τον ώθησε στην «αφήγηση» που η πόλη αδημονεί να κοινωνήσει.