Η Feelgood παρουσιάζει στους κινηματογράφους από τις 9 Ιουνίου 2016 την ταινία Οιδιπόδειο αλά Γαλλικά (Lolo) σε σκηνοθεσία της Julie Delpy.
Η διάσημη Γαλλίδα ηθοποιός Julie Delpy (Before Sunset) επιστρέφει στην καρέκλα του σκηνοθέτη (Two Days in New York) με μια απολαυστική ρομαντική κωμωδία με απτούς χαρακτήρες, καταπληκτικές ερμηνείες και αστείους, τολμηρούς διαλόγους που σχολιάζουν εύστοχα τις σύγχρονες σχέσεις. Στην ταινία πρωταγωνιστεί η ίδια στο πλευρό του εξαιρετικού Γάλλου κωμικού Dany Boon (Bienvenue chez les Ch’tis), του ανερχόμενου νεαρού Vincent Lacoste στο ρόλο του Lolo (Astérix & Obélix: Au service de sa Majesté), και της πάντα υπέροχης Karin Viard.
Η Delpy αγαπήθηκε από το ελληνικό κοινό ως Σελίν στο «Πριν τα Μεσάνυχτα» του Richard Linklater που γυρίστηκε στην Ελλάδα (και το οποίο έγραψε μαζί με τον Ethan Hawke και τον Linklater, όπως και τις προηγούμενες δύο ταινίες της τριλογίας). Έχει παίξει σε ταινίες των Jean-Luc Godard, Krzysztof Kieslowski και Jim Jarmusch, ενώ έχει σκηνοθετήσει και η ίδια έξι ταινίες.
Στο Οιδιπόδειο αλά Γαλλικά υποδύεται άλλη μια ρομαντική αλλά και πραγματίστρια γυναίκα, η οποία επίσης εξετάζει τις ανθρώπινες, ερωτικές και οικογενειακές σχέσεις με πολύ χιούμορ και κοφτερό πνεύμα. Η Delpy σκηνοθετεί τον εαυτό της και τους συμπρωταγωνιστές της με μαεστρία και τρυφερότητα, πλάθοντας τρισδιάστατους ανθρώπινους χαρακτήρες, επιφυλάσσοντάς τους εκπλήξεις και μπλέκοντάς τους σε καθημερινές αλλά και ξεκαρδιστικές καταστάσεις. Το Οιδιπόδειο αλά Γαλλικά είναι μια ρομαντική κωμωδία γεμάτη ευφυείς παρατηρήσεις σχετικά με την αγάπη, τη μητρότητα και τις σχέσεις, μια δυνατή γυναικεία φιλία στη μέση, στοιχεία φαρσοκωμωδίας και βέβαια Παριζιάνικη ατμόσφαιρα.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Στην ταινία εμφανίζονται σε μικρούς ρόλους έκπληξη ο Γιώργος Χωραφάς, αλλά και ο Karl Lagerfeld, μια και η πρωταγωνίστρια της Delpy εργάζεται στον γοητευτικό κόσμο της παριζιάνικης μόδας.
Σύνοψη
Η κομψή και εκλεπτυσμένη Παριζιάνα Violette (Julie Delpy) κάνει τις διακοπές της στον ειδυλλιακό γαλλικό νότο, όπου συναντά τον γλυκύτατο Jean-René (Dany Boon). Αν και εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες, η χημεία μεταξύ τους είναι τόσο καλή που βρίσκονται ξανά στο Παρίσι. Όμως, ένα τρίτο πρόσωπο εμφανίζεται ξαφνικά και θέτει σε κίνδυνο το μέλλον του ζευγαριού. Ο Lolo, ο 19χρονος κτητικός γιος της Violette, είναι αποφασισμένος να ξεφορτωθεί τον επίδοξο εραστή, με κάθε τρόπο.
Διάρκεια: 97’
Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Julie Delpy
Σενάριο: Julie Delpy, Eugénie Grandval
Παίζουν: Julie Delpy, Dany Boon, Vincent Lacoste, Karin Viard
Διευθυντής Φωτογραφίας: Thierry Arbogaste AFC
Μοντάζ: Virginie Bruant
Συνέντευξη με τη Julie Delpy
Πώς προέκυψε η ιδέα για την ταινία;
Μια μέρα έκανα πλάκα με τον σεναριογράφο Eugénie Grandval για τη σχέση που θα είχα σε δεκαπέντε χρόνια με τον τότε εξάχρονο γιο μου και «μικρό μου αυτοκράτορα». Διασκεδάσαμε με αυτό και με την ιδέα ενός παράξενου ζευγαριού – ένας απλός τύπος από την επαρχία και μια γυναίκα από τον χώρο της Παριζιάνικης μόδας- του οποίου η σχέση θα αναστατωνόταν από την παρουσία του γιου. Ήταν μια απλή πλοκή με αστείους χαρακτήρες, ευτράπελες καταστάσεις και διαλόγους.
Έχουμε ξανασυναντήσει δείγμα της γενιάς boomerang στις ταινίες σας (των νέων που ζουν για ένα διάστημα μόνοι τους αλλά επιστρέφουν στο πατρικό τους). Αλλά ο Lolo είναι μοναδικός…
Χωρίς να προδίδω κάτι από την πλοκή, μπορώ να πω ότι είναι δαιμονικά χειριστικός. Μου αρέσουν οι νευρωτικοί χαρακτήρες. Και μου αρέσει να τους περιγράφω και να τους κάνω ταινίες. Ξέρω πολλούς. Δεν τους βρίσκω αστείους στην πραγματική ζωή, αλλά στις ταινίες έχουν κάτι που με κάνει να ξεκαρδίζομαι.
Η Violette, η μητέρα που υποδύεστε, είναι γύρω στα σαράντα και έχει μια φοβερή καριέρα αλλά είναι στάσιμη στην προσωπική της ζωή.
Είναι σημαντικό να αισθανθούμε την αδυναμία της, το πόσο ευάλωτη είναι. Στην αρχή, η κολλητή της τής λέει ότι είναι τρομερά καλή στη δουλειά της αλλά χάλια στις σχέσεις. Λείπει σίγουρα κάτι στη Violette. Αλλά πέρασε τη ζωή της δουλεύοντας και φροντίζοντας τον γιο της. Παρ’ όλο που την ταλαιπωρεί συνέχεια, δεν έχει κάνει κάτι για να διορθώσει την κατάσταση. Είναι η δοτική μητέρα που απλώνει βούτυρο στο ψωμί του και του μαγειρεύει μελάτα αυγά για πρωινό.
Μιλώντας για σχέσεις γονιού-παιδιού, ο χαρακτήρας της Karin Viard (η καλύτερη φίλη της Violette) είναι στο άλλο άκρο από τον δικό σας χαρακτήρα, καθώς δεν αντέχει την κόρη της καθόλου.
Τη μισεί. Δεν της αρέσει ο τραμπουκισμός μεταξύ τους, το οποίο δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει σχέση. Γενικά μου αρέσει οι χαρακτήρες μου να είναι απτοί. Αυτό είναι το κλασικό γαλλικό σινεμά που χάθηκε κάπου στη διαδρομή και μου αρέσει να το αναβιώνω.
Στην ταινία μιλάτε με την Karin Viard για το σεξ με ωμούς όρους.
Έχει να κάνει με τον τρόπο που μεγάλωσα. Μου αρέσει να πηγαίνω τα πράγματα στα όρια και θέλω να είμαι τολμηρή χωρίς να γίνομαι χυδαία. Είναι το ύφος που γράφω. Ζούμε σε καιρούς που είμαστε όλο και πιο οριοθετημένοι από γλωσσικούς κώδικες και πολιτική ορθότητα. Δεν μας κάνει καλύτερους ανθρώπους αυτό, ο εκφοβισμός και ο φασισμός έχουν επανέλθει.
Η Violette την πέφτει στον Jean-René σε ένα πάρτι και τον ερωτεύεται. Υπάρχει ένα στοιχείο που χαρακτηρίζει τη γενιά των σαραντάρηδων στο χτίσιμο αυτής της ερωτικής ιστορίας.
Με ενδιέφερε να δείξω ότι την αγάπη δεν τη βρίσκεις πάντα εκεί που περιμένεις, πολλοί ψάχνουν για κάποιον σαν κι αυτούς. Σε σχέση με τη συγκεκριμένη γενιά, ήθελα να δείξω ότι οι άνθρωποι που ερωτεύονται σε αυτήν την ηλικία είναι πιο σοφοί. Από τη στιγμή που γίνεσαι σαράντα, αν αισθάνεσαι καλά με τον εαυτό σου και είσαι αρκετά τυχερός να συναντήσεις μια όμορφη ψυχή, δεν ξενοκοιμάσαι. Είσαι λιγότερο παθιασμένος και πυρετώδης και πιο προσγειωμένος. Είναι πιο υγιές αυτό.
Η Violette εργάζεται ως καλλιτεχνική διευθύντρια σε επιδείξεις μόδας και ο Jean-René είναι ένας σεμνός μηχανικός ηλεκτρονικών υπολογιστών στην επαρχία. Έχετε μια πολύ διορατική ματιά στις διαφορές ανάμεσα στους δύο κόσμους. Το γεγονός ότι έχετε ζήσει στο Λος Άντζελες μοιάζει να σας έχει κάνει πιο παρατηρητική στα πράγματα που εμείς δεν προσέχουμε πια.
Το γεγονός ότι έχω ζήσει μακριά από τη Γαλλία και ότι επιστρέφω εδώ τακτικά με βοηθάει να παρατηρώ διαφορετικά πράγματα. Πέρασα ωραία αναπαριστώντας τον κόσμο της μόδας. Έχω σχέση με αυτόν γιατί έχω φίλους σχεδιαστές που με βοήθησαν στη συγγραφή του σεναρίου. Είχε πλάκα να δείξω την ανορθόδοξη διάσταση της μόδας, όπως μια χλιδάτη δημοπρασία που γίνεται στο μετρό.
Κρίνετε και την προέλευση του Jean-René που είναι από την επαρχία.
Μου αρέσει πολύ η σκηνή που βλέπει έναν γιατρό και του λέει ότι η φαγούρα του οφείλεται στο γεγονός ότι είναι από την εξοχή. Για έναν Παριζιάνο, το Biarritz είναι εξοχή! Ούτως ή άλλως όλοι είναι υπερβολικοί στην ταινία. Ο Jean-René είναι τόσο ευγενικός και καλόκαρδος που ποτέ δεν βλέπει το κακό στους άλλους. Τον κάνει αστείο, αλλά στο τέλος είσαι με το μέρος του. Είναι αφελής αλλά δεν είναι ανόητος. Η αφέλεια του έχει κάτι το αγνό και ευγενικό, που δεν συγγενεύει με την ανοησία. Είναι λίγο εύπιστος καθώς παίρνει τα πάντα τοις μετρητοίς. Είναι μια πρόκληση να αντιμετωπίσει κάποιον διαβολικό τύπο όπως ο Lolo.
Ο Lolo είναι το ίδιο απαίσιος στον Jean-René, όσο και στη μητέρα του.
Καθώς προβάλλει αυτό που είναι στους άντρες που προσελκύει η ίδια, της λέει ότι ο Jean-René είναι ψυχωτικός και θέλει να τη φάει ζωντανή. Ο Jean-René γίνεται ο κακός λύκος που ετοιμάζεται να φάει τη μαμά του. Ενώ στην αρχή υποκρίνεται ότι είναι χαλαρός και σίγουρος για τον εαυτό του, ο Lolo είναι ένα μωρό συναισθηματικά, όχι μόνο γιατί είναι στον χαρακτήρα του αλλά και γιατί η μαμά του τον μεγάλωσε με προβληματικό τρόπο. Τελικά το συνειδητοποιεί αυτό.
Είχατε στο μυαλό σας κατευθείαν τον Vincent Lacoste για τον ρόλο;
Τον έγραψα για αυτόν. Συνεργάστηκα μαζί του στο The Skylab πριν από πέντε χρόνια. O Vincent ήταν μόνο 17 αλλά τρελάθηκα με το ταλέντο του, την αφοσίωση του και την εντελώς χαλαρή του στάση. Θυμάμαι συγκεκριμένα μια σκηνή που υποτίθεται ότι λέει σε κάτι παιδιά μια ιστορία και στην πορεία τα τρομάζει. Έκανε δέκα λήψεις στη σειρά χωρίς να κάνει κανένα λάθος. Είναι αφοσιωμένος και σέβεται την ομαδική δουλειά.
Πείτε μας για τον Dany Boon.
Από την αρχή τον είχα στο μυαλό μου. Όσο επιτυχημένος κι αν είναι, ο Dany είναι ακόμα ένα παιδί και διατηρεί την αγνότητα του. Είπε ότι θα κάνει την ταινία τρεις μέρες αφού διάβασε το σενάριο.
Στο Lolo, εμφανίζεται ο Karl Lagerfeld υποδυόμενος τον εαυτό του.
Φίλοι που δουλεύουν στη Chanel με βοήθησαν να πείσω τον Karl Lagerfeld. Είχε σημασία για μένα να είναι στην ταινία. Είναι ο απόλυτος μόδιστρος, είναι από μόνος του ένα έμβλημα.
Η Violette και η φίλη της είναι αυτοδημιούργητες. Όπως κι εσείς…
Σε αυτό το επάγγελμα, κατάλαβα γρήγορα ότι μπορώ να βασίζομαι μόνο στη δουλειά μου. Είμαι ανίκανη να κάνω δημόσιες σχέσεις μόνη μου. Ακολούθησα τη συμβουλή του Godard που μου έγραψε ένα γράμμα όταν βγήκε το Detective. «Ακολούθα το δικό σου μονοπάτι» έγραφε. «Είσαι το ποτάμι και υπάρχουν δύο όχθες που προσπαθούν να σε δρομολογήσουν και να σε ευτελίσουν». Επέλεξα να έχω το δικό μου όραμα, τη δική μου στάση.
Πώς αποφασίσατε να παίζετε στις δικές σας ταινίες;
Δεν θα μπορούσα να κάνω τις ταινίες διαφορετικά. Το γεγονός ότι παίζω επηρεάζει το ύφος και τη δυναμική. Αλλά μου αρέσει και το να σκηνοθετώ μόνο. Είναι έντονα ευχάριστο.
Τι είδους σκηνοθέτης είστε; Σας έχει επηρεάσει η αμερικάνικη μέθοδος;
Στην Αμερική η μέθοδος μπορεί να είναι πολύ αυστηρή, οπότε προσπαθώ να βρω μια ισορροπία. Είμαι άμεση και προετοιμάζω κάθε πλάνο με ακρίβεια. Στο γύρισμα καταλαβαίνω ότι υπάρχει καλύτερη εκδοχή και ποτέ δε διστάζω να αναθεωρήσω τα πράγματα. Οι ταινίες είναι ομαδική δουλειά από την αρχή μέχρι το τέλος. Μου αρέσουν οι δουλευταράδες που είναι ευαίσθητοι και αστείοι. Προσπαθώ να είμαι έτσι κι εγώ. Να κάνω τη δουλειά μου αξιοπρεπώς και να είμαι ανοιχτή σε προτάσεις. Δεν έχω κάποια μέθοδο. Κάθε ηθοποιός, κάθε μέρα, κάθε σκηνή. Όλα αυτά είναι διαφορετικά. Προσπαθώ να προσαρμόζομαι.
Συχνά σας συγκρίνουν με τον Woody Allen…
Μου αρέσει ο Woody Allen! Έχουμε κοινές νευρώσεις, την εμμονή με τον θάνατο και το σεξ και ένα είδος δημιουργικής βουλιμίας. Δυστυχώς, είμαι μια γυναίκαι και οι δουλειές δεν βρίσκουν πάντα χρηματοδότηση. Σου επιτρέπεται να κάνεις ρομαντικές κωμωδίες, αλλά όχι μια ταινία για τον πόλεμο. Η Kathryn Bigelow είναι μια από τις λίγες γυναίκες σκηνοθέτες που μπορούν να κάνουν μια ταινία για τον πόλεμο στο Ιράκ. Αλλά έπρεπε να πολεμήσει σαράντα χρόνια για να το καταφέρει αυτό.
Όπως ο Woody Allen, έχετε τάση να κάνετε κωμωδίες.
Είναι το αγαπημένο μου είδος, αλλά μου αρέσει και το δράμα. Η επόμενη ταινία μου θα είναι δράμα. Και μετά θα ξεκινήσω ένα φιλόδοξο έργο για την περιπέτεια του αμερικανικού σινεμά. Εντωμεταξύ, θα ασχοληθώ με μια σειρά για τις γυναίκες τη δεκαετία του’40.
Συνέντευξη με τον Dany Boon
Τι σας προσέλκυσε στην ιστορία;
Πάντα με τραβάει πρώτα το θέμα και το συναίσθημα που εισπράττω από το σενάριο. Μου άρεσε η ερωτική ιστορία των δύο σαραντάρηδων χαρακτήρων. Είναι πολύ ρομαντική ιστορία, χωρίς κυνισμό και βαθιά ριζωμένη στο σύμπαν της Julie Delpy με ένα άμεσο στυλ. Μου άρεσε η ιδέα να είμαι σε μια κωμωδία που έχει γράψει γυναίκα. Δεν υπάρχουν και πολλές τέτοιες.
Πείτε μας για το σύμπαν της.
Η Julie είναι εντελώς άγρια, με έναν θετικό και καλό τρόπο. Και η ίδια κάνει πλάκα με αυτό. Πηγαίνει συνεχώς ένα βήμα μπροστά, είναι δραστήρια και σκέφτεται. Είναι πολύ γενναιόδωρη και ευαίσθητη και άμεση. Λέει ό,τι έχει στο μυαλό της και είναι απαιτητική. Μπορεί να ξεσπάσει αν είναι εξοργισμένη ή απογοητευμένη. Έχει ισχυρή θέληση, ενώ είναι πολύ θηλυκή.
Ο Jean-René μπορεί να είναι αφελής, αλλά δεν είναι χαζός. Δεν αμφισβητούμε την ευφυία του!
Ναι, υπάρχει κάτι συγκινητικό στην αφέλεια του. Έχει ζήσει απλά και απέριττα στην επαρχία για πολύ καιρό. Ξαφνικά, αναπτύσσει ένα λογισμικό πρόγραμμα που κάνει πάταγο και βρίσκεται στο Παρίσι με τη γυναίκα που έχει ερωτευτεί τρελά. Παρ΄ όλο που έχει διαβάσει μόνο φτηνές νουβέλες μέχρι τώρα, έχει πρόθεση να ανακαλύψει ιδιαίτερες ταινίες και να ανοιχτεί στον εκλεπτυσμένο κόσμο των μποέμ στο Παρίσι. Δεν έχει χάσει την συναισθηματικότητα του, αγοράζει βιολέτες στη Violette. Η επαρχιακή του καταγωγή τον κάνει συγκινητικό.
Η ταινία επικεντρώνεται σε ανθρώπους που χτίζουν μια σχέση μετά τα σαράντα… Ενώ ο Lolo τους κάνει τη ζωή κόλαση, η Violette και ο Jean-René δένονται σαν ζευγάρι.
Είναι πολύ καλοί ο ένας για τον άλλο, έχουν καλή χημεία και θέλουν να ευτυχήσουν. Είναι ένα από τα πράγματα που με προσέλκυσε στο σενάριο. Όταν ξαναχτίζεις την προσωπική σου ζωή σε αυτή την ηλικία, ψάχνεις για τα απλά πράγματα στη ζωή.
Η Violette είναι πολύ άμεση με τον Jean-René. Καμιά φορά χρησιμοποιεί σκληρή γλώσσα.
Η Violette και η καλύτερη της φίλη είναι κάπως αγενείς. Έχουν πολλή πλάκα. Οι άντρες συχνά πιστεύουν οι γυναίκες είναι ευπρεπείς. Αλλά είναι το αντίθετο και μπορούν να το πάνε πολύ μακριά στις σεξουαλικές κουβέντες. Μπορώ να σχετιστώ επίσης με το θέμα των κακομαθημένων παιδιών στο οποίο αναφέρεται η Julie με τον χαρακτήρα του Lolo. Η ταινία έχει να κάνει κυρίως με τη Violette και τα προβλήματα που έχει με τον γιο της.
Στην πορεία της ταινίας, νιώθουμε ότι μπορεί να βλέπουμε και θρίλερ.
Είναι αλήθεια αυτό. Αυτό αποδεικνύει την πειστική, διαυγή και φεμινιστική γραφή της Julie. Οι χαρακτήρες της είναι απτοί. Οποιαδήποτε λεπτομέρεια και να δώσει, όσο ασήμαντη κι αν φαίνεται, εξυπηρετεί κάποιο σκοπό. Σε πείθει η τρέλα του Lolo, άλλωστε ο Vincent Lacoste τον υποδύεται καταπληκτικά.
Στην ταινία εκφράζετε συναίσθημα και χιούμορ μαζί. Πώς καταφέρνετε αυτή τη δύσκολη ισορροπία;
Είναι εύκολο να παίξεις συναισθηματικές σκηνές όταν είναι καλογραμμένες και είσαι χαρούμενος στο γύρισμα. Από την άλλη, σχοινοβατείς όταν κάνεις κωμωδία. Ο διάλογος πρέπει να είναι άμεσα αστείος. Αλλά η Julie έχει φυσική τάση στον έξυπνο διάλογο και στον ρυθμό.
Είναι η πρώτη φορά που σκηνοθέτης σας έχει γράψει και το σενάριο και πρωταγωνιστεί στην ταινία. Πράγμα που κάνετε κι εσείς.
Μου άρεσε που παραδόθηκα στο όραμα της. Η Julie ξέρει ακριβώς τι θέλει, προσέχει πολύ τι συμβαίνει στο γύρισμα και είναι σχολαστική αλλά και ανοιχτή στις προτάσεις των ηθοποιών. Αισθάνεσαι πολύ ελεύθερα μαζί της στο γύρισμα. Περάσαμε πολύ καλά με αυτούς τους δύο χαρακτήρες που ερωτεύτηκαν τρελά και ο αυτοσχεδιασμός προέκυψε φυσικά. Σκέφτομαι τη σκηνή που κρεμάσαμε τους πίνακες του Lolo στον τοίχο και ψιθυρίζαμε τρυφερά λόγια ο ένας στον άλλο σαν χαζοί έφηβοι.
Συνέντευξη με τον Vincent Lacoste
Πότε μάθατε ότι η Julie Delpy σας ήθελε για έναν από τους πρωταγωνιστικούς ρόλους;
Μου το είπε μετά την κυκλοφορία του The Skylab στις αίθουσες. Ακόμα και πριν να ξέρω τι αφορούσε, ήμουν μέσα. Μου αρέσουν οι ταινίες της, το σύμπαν της, η ματιά της, που είναι πολύ προσωπική και αστεία. Δύο χρόνια μετά, ενώ διάβαζα το σενάριο, ήμουν ακόμα πιο ενθουσιασμένος.
Πώς εντοπίσατε τον χαρακτήρα;
Θεώρησα ότι είναι αστείο να υποδυθώ τον Lolo όχι μόνο ως άρρωστο χαρακτήρα, αλλά και ως ανυπόφορο τύπο. Ήθελα να βγει φιγουρατζής. Όποτε μιλάει σε κάποιον, γίνεται αντιπαθητικός. Ακόμα και η γλώσσα του σώματος του είναι επιτηδευμένη. Ήθελα να δώσω την εντύπωση ότι παρακολουθεί τον ίδιο του τον εαυτό. Προφανώς, ήθελα να τον κάνω αστείο.
Σας ζητήθηκε κάτι συγκεκριμένο;
Για να είμαι ειλικρινής, η Julie δεν λέει πολλά για τον χαρακτήρα πριν το γύρισμα. Μετά σε σπρώχνει προς συγκεκριμένες χειρονομίες και κινήσεις στο γύρισμα. Μου έλεγε συνεχώς να παίζω έναν διπρόσωπο μπάσταρδο!
Τι σας άρεσε περισσότερο στην ταινία;
Η σκηνή που ο Danny κι εγώ παλεύουμε με κάτι ομπρέλες στο σαλόνι. Χτυπούσαμε ο ένας τον άλλο δυνατά και πρέπει να φαίνεται στην οθόνη. Ουρλιάζαμε, εκτονωθήκαμε και τελικά αυτήν ήταν η πρώτη σκηνή δράσης για μένα.
Οι χαρακτήρες σας έχουν κάτι το απόμακρο, τους χαρακτηρίζει μια αποστασιοποίηση που τους κάνει αστείους. Έχετε υπόψη σας αυτή την κωμική δυναμική;
Δεν ξέρω από πού προέρχεται. Όταν ήμουν στο γυμνάσιο και ένας δάσκαλος μου ζήτησε να διαβάσω ένα απόσπασμα από ένα μυθιστόρημα ή κάτι τέτοιο, άρχισαν όλοι να γελάνε. Ίσως λόγω της βραχνής φωνής μου, της αργής εκφοράς μου και της αίσθησης ειρωνείας που έχω. Είναι αλήθεια ότι προσπαθώ να κάνω τα πράγματα με κάποια απόσταση… Αλλά δεν θέλω να το σκέφτομαι πολύ. Κι αν το χάσω αυτό;
Συνέντευξη με τη Karin Viard
Είναι η δεύτερη φορά που συνεργάζεστε με τη Julie Delpy.
Στο γύρισμα του The Skylab είχα μόνο μία μέρα μαζί της και τώρα εμβαθύνω περισσότερο.
Ο χαρακτήρας σας στην ταινία τα έχει ζήσει όλα…
Είναι σίγουρη, απελευθερωμένη, ειλικρινής, ειδικά σε σεξουαλικά θέματα. Δεν θα συμβιβαστεί με τις προσδοκίες της κοινωνίας που λένε να γνωρίσει κάποιον, να ζήσει μαζί του και να παντρευτεί. Είναι δημιουργική και χειραφετημένη. Πολύ διαφορετική από τη Violette για την οποία λειτουργεί ως καταλύτης. Στις ταινίες της, η Julie θέλει πάντα ένα αντίβαρο. Στο Lolo είμαστε σαν τις Thelma and Louise.
Δεν παίζετε συχνά δεύτερους ρόλους.
Η Julie έγραψε έναν χαρακτήρα για μένα. Ο ρόλος είχε πλάκα και κυρίως μου αρέσουν οι ταινίες της. Μου αρέσει η καριέρα της ως σκηνοθέτης, σεναριογράφος και ηθοποιός. Έχει καταφέρει πράγματα μόνη της.
Ενώ μοιάζει με ελαφριά ρομαντική κωμωδία, το Lolo πραγματεύεται σύγχρονα θέματα.
Ποιος είναι ρόλος της σεξουαλικότητας στη ζωή μιας 45χρονης γυναίκας; Ποιος είναι ο ρόλος των αντρών όταν αυτές οι γυναίκες έχουν ήδη κάνει παιδιά; Πώς μπορείς να κρατήσεις απόσταση από έναν τοξικό γιο; Η ταινία πραγματεύεται όλα αυτά τα θέματα με πολύ πνεύμα. Η Julie πάντα αναπαριστά καταστάσεις που είναι αληθινές, ακόμα και οι πιο τρελές. Η Julie δεν προσπαθεί να κάνει αστεία με το ζόρι. Αφήνει το χιούμορ να μιλήσει από μόνο του.
Όταν ο γιος της Violette την εκφοβίζει, ο χαρακτήρας που υποδύεστε κάνει σαφές ότι δεν αντέχει τα παιδιά.
Θεωρεί ότι η μητρότητα είναι αβάσταχτη. Προφανώς, δεν ξετρελαίνεται για τη μητρότητα, αλλά υπάρχει πραγματική γυναικεία αλληλεγγύη ανάμεσα στην κόρη της και την ίδια.
Είναι η πρώτη φορά που υποδύεστε κάποια από τον χώρο της μόδας.
Κι όμως τρελαίνομαι για μόδα. Μου αρέσουν τα ρούχα. Η Julie ρίχνει κατσάδα στον σνομπισμό που επικρατεί στον χώρο και αυτοσαρκάζεται. Ο χαρακτήρας της φοράει vintage ρούχα, όπως κάνει και στη ζωή της. Ο αυτοσαρκασμός είναι η δεύτερη φύση της.
Πώς είναι η συνεργασία σας;
Ξέρει τι θέλει, παίρνει τις τελικές αποφάσεις αλλά είναι εντελώς ανοιχτή σε προτάσεις. Είναι πολύ συνεργάσιμή. Μερικοί σκηνοθέτες αισθάνονται ευάλωτοι όταν οι ηθοποιοί λένε τη γνώμη τους. Μου αρέσει να με σκηνοθετούν και να κάνω αυτό που μου λένε, αλλά όχι να με διατάζουν. Θέλω να εκφράζω αυτό που αισθάνομαι. Παθιάζομαι με τη δουλειά μου, κι αν απλώς συμμορφώνομαι, είναι κρίμα. Η Delpy δεν είναι καθόλου έτσι.