Τη Δευτέρα 6 Ιουλίου 2015 εγκαινιάζεται η έκθεση εικαστικών συνθέσεων της Μαρίας Αϊραμ με τίτλο «οικείο θρόισμα απουσίας» στον Ιστιοπλοϊκό Όμιλο Χανίων.
αντί βιογραφικού
(πνευματικό βιογραφικό)
το βιογραφικό μου είναι ένα νούφαρο στην τρεμάμενη λίμνη …μια λέξη που δεν ερμήνευσα ποτέ…. τα φλογισμένα μάτια της διψασμένης μου καρδιάς για μια ζωή δικαιοσύνης αγάπης…… το βιογραφικό μου είναι τα σιωπηλά και αθέατα βήματα να σε συναντήσω
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
καθώς ακούω το καρδιοχτύπι του κόσμου … κάθε πληροφορία για το βιογραφικό μου αλλά και για οποιοδήποτε βιογραφικό παραμερίζεται…. απομυθοποιείται… σβήνει σαν άστρο στον απέραντο γαλαξία…πνίγεται σαν νησάκι στο ωκεανό
μέσα στην θύελλα του αναπάντεχου και την δυναμική των στιγμών χάνει κάθε εγκυρότητα
και απογυμνωμένο έτσι καθώς μένει
μοιάζει με το βιογραφικό του κάθε ενός μας…
γεννήθηκα εδώ …όπως όλοι οι άνθρωποι
μεγαλώνω εδώ… όπως όλοι οι άνθρωποι …
πηγαίνω εκεί επέκεινα …όπως όλοι οι άνθρωποι..
σχεδίασα.. ονειρεύτηκα ..έτρεξα.. έπεσα… σηκώθηκα… .αγάπησα …
ναι αγάπησα … σε αυτή την λέξη θέλω να μείνω να παραδοθώ αν και δεν ξέρω πως και τι σημαίνει σα μαγνήτης με τραβά σαν ύστατο καταφύγιο ….
η τέχνη είναι τα φτερωτά παπούτσια μου.. το μαγικό χαλί μου ….μαζί πηγαίνουμε στο ανέφικτο…
διανύουμε χιλιόμετρα χωρίς κούραση.. κάνουμε πόλεμους χωρίς θύματα.. ρισκάρουμε και βρίσκουμε στο κάθε τι μια σημαντικότητα που μαρτυρεί
μορφοποιεί χάρτες επαγρύπνησης
τέτοιοι χάρτες νομίζω είναι τα έργα μου …
με σημάδια και σημεία μιας εσωτερικής οδοιπορίας…βήματα και κτερίσματα…που απλά μεταφέρω δημιουργώντας την ατμόσφαιρα του ταξιδίου ..αυτά που ένοιωσα έζησα …
μέσα από τις εποχές -στιγμές μας…
που συνήθως καίγονται χωρίς να μας φωτίσουν …γιατί το φως θεωρούμε αυτονόητο και έτσι το προσπερνούμε… χάνοντας τα θαύμα της αποκάλυψης… όχι να κοιτάμε αλλά να βλέπομε
τα έργα μου είναι μια απόπειρα να συγκολλήσω τα θρύψαλα των σπαραγμών της ύλης
να φτιάξω εικόνες……..μιας άλλης αρμονίας που δεν έχει πια πόνο ούτε χαρά έχει όμως ένα γλυκό ρεμβασμό αγάπης…ένα «οικείο θρόισμα απουσίας» όπου η ψυχή πρωταγωνιστεί.. σχεδόν ρεμβάζοντας
ελεύθερη σχεδόν εξαγνισμένη από το βάρος του υλικού έτοιμη να ξαναρχίσει …η νοσταλγία για την αθωότητα…είναι μια εν δυνάμει πολιτική πράξη …..
… θα ήθελα να ήμουν παιδί, να μην έχω πλήρη εικόνα των πραγμάτων, για να μπορώ να παίζω ανέμελα και να μου φαίνονται όλα τα πράγματα σπουδαία, να με εντυπωσιάζουν τόσο πολύ που να ξεχνώ να γυρνώ στο σπίτι μου …
θα ‘θελα ν’ αγαπώ άνευ όρων …
ονειρεύομαι και αγωνίζομαι για την μεγάλη γιορτή μια γιορτή δικαιοσύνης χωρίς δυνάστες, όπου οι λαοί θα παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στα δρώμενα του Ανθρώπου … σε αυτή την γιορτή δεν θα είμαστε απλά καλεσμένοι, εμείς θα είμαστε η γιορτή…είθε η τέχνη μου και η ζωή μου να φέρνει πιο κοντά τούτη την ώρα
ΜΑΡΙΑ ΑΙΡΑΜ, εικαστικός δημιουργός ηθοποιός