Ο Πύργος Μπαζαίου στη Νάξο φιλοξενεί, στο πλαίσιο του εικαστικού μέρους του ομώνυμου Φεστιβάλ, την έκθεση γλυπτικής της Όλγας Πλαστήρα και ζωγραφικής του Andrzej Wisniewski με τίτλο “Μίτος – Η πορεία”, που θα διαρκέσει έως και τις 8 Σεπτεμβρίου 2013. Με αυτή την αφορμή η κυρία Όλγα Πλαστήρα απάντησε στις ερωτήσεις μας για τα εκθέματα που παρουσιάζονται, το νησί της Νάξου που έχει επιλέξει ως τόπο διαμονής και δημιουργίας και τον «εικαστικό διάλογο» μεταξύ του έργου της και του έργου του ζωγράφου Andrzej Wisniewski.
Συνέντευξη: Μαριάννα Παπάκη
Culturenow.gr: Μέχρι τις 8 Σεπτεμβρίου παρουσιάζεται στη Νάξο η έκθεσή σας με τίτλο «Μίτος – η πορεία». Πείτε μας λίγα λόγια για την ιδέα αρχικά, την προετοιμασία και τα εκθέματα που θα δει ο επισκέπτης.
Όλγα Πλαστήρα: Εδώ και σχεδόν 11 χρόνια έχω εγκατασταθεί και σμιλεύω το μάρμαρο στο νησί της Νάξου, ένα νησί με πλούσιο πολιτισμικό παρελθόν που για κάποια στιγμή ανακόπηκε βίαια.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ο Μίτος λοιπόν είναι ένα μέρος μίας προσωπικής πορείας για γεφύρωση του πολιτισμικού παρελθόντος με τον σύγχρονο κόσμο. Έτσι λοιπόν η πρόταση του Μάριου Βαζαίου να εκθέσω το έργο στον Πύργο- μοναστήρι του 17ου αιώνα – στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Νάξου – με ενθουσίασε. Tα εμπνευσμένα από τον κυκλαδικό πολιτισμό γλυπτά αναδύονται και ζωντανεύουν, μέσα σε αυτό το κτίσμα του 17ου αιώνα, για να συνομιλήσουν με τον σύγχρονο επισκέπτη. Οι τίτλοι των γλυπτών καθώς και τα βάθρα από τα οποία αναδύονται μελετήθηκαν ειδικά για να σηματοδοτήσουν την πορεία στο χώρο και στο χρόνο, ως σύγχρονος και προσωπικός Μίτος.
Cul.N.: Ποιος είναι ο ρόλος των έργων του ζωγράφου-χαράκτη Αντζρέι Βισνιέφσκυ και πώς ξεκίνησε αυτός ο «εικαστικός διάλογος»;
Ο.Π.: Η γνωριμία με τον Χαράκτη-Ζωγράφο Andrzej K.Wisniewki έγινε πριν μερικά χρόνια σ’ ένα Συμπόσιο γλυπτικής στη Γαλλία.
Διερευνώντας το πληθωρικό έργο του διέγνωσα την βαθύτερη αναζήτηση του Andrzej K. Wisniewski ανάγνωσης του σύμπαντος μέσα από τις στρώσεις των πολιτισμικών εκφράσεων του ανθρώπου στο χώρο και στο χρόνο. Αυτό αποτέλεσε και την απαρχή του δημιουργικού εικαστικού μας διαλόγου.
Cul.N.: Χρησιμοποιείτε στα έργα σας το Ναξιακό μάρμαρο. Πόσο σημαντικό υλικό είναι και για ποιους λόγους; Τι προσδίδει κατά τη γνώμη σας στα γλυπτά;
Ο.Π.: Το ναξιακό μάρμαρο είναι ένα ιδιαίτερο μάρμαρο λόγω των μεγάλων κρυστάλλων, συχνά το αποκαλούν κρυσταλλίνα. Εξ’ αιτίας αυτών των μεγάλων κρυστάλλων ναι μεν είναι ιδιαίτερα σκληρό, πολύ σκληρότερο από τα λεπτόκοκκα μάρμαρα, ταυτόχρονα όμως και χάρη σε αυτούς τους κρυστάλλους αποκτά μία υπέροχη διαφάνεια. Έτσι το φως διαπερνά και κινείται μέσα στα γλυπτά προσδίδοντας τους μία ιδιαίτερη εσωτερική λαμπρότητα και συχνά κάνοντας τα να χάνουν το βάρος του όγκου τους.
Cul.N.: Έχετε επιλέξει τη Νάξο ως τόπο διαβίωσης και δημιουργίας. Πόσο σημαντικός είναι ο τόπος και οι προσλαμβάνουσές του για έναν καλλιτέχνη; Εσάς τι σας εμπνέει στη Νάξο;
Ο.Π.: Η Νάξος για μένα, αυτήν την περίοδο της ζωής μου, είναι ο ιδανικός τόπος διαβίωσης και δημιουργίας. Η άμεση πρόσβαση στο υλικό καθώς και η καθημερινή επαφή μου με την φύση, ζωντανεύουν τους προγόνους που νιώθω να φέρω στους ώμους μου. Κατά τη γνώμη μου ο τόπος που βρίσκεται ή που διαλέγει για να εκφραστεί ένας καλλιτέχνης παίζει καταλυτικό ρόλο στο έργο του.
Cul.N.: Η έκθεση παρουσιάζεται στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Νάξου. Πιστεύετε πως ο θεσμός των φεστιβάλ μπορεί να συντελέσει στην ανάπτυξη ενός τόπου; Είναι ένας δίαυλος επικοινωνίας των καλλιτεχνών με το ευρύ κοινό;
Ο.Π.: Σίγουρα ο θεσμός των φεστιβάλ δημιουργεί μία κινητικότητα σε δημιουργικό γίγνεσθαι. Διευρύνει τους πνευματικούς ορίζοντες των κατοίκων δίνοντας ταυτόχρονα τη δυνατότητα στον καλλιτέχνη να έρθει σε επαφή με το κοινό. Χαίρομαι γιατί το Φεστιβάλ Νάξου, από φέτος, απλώθηκε στο χρόνο καθώς άνοιξε τις πόρτες του από 15 Ιουνίου και θα φιλοξενεί δημιουργούς μέχρι 8 Σεπτεμβρίου. Καλό θα ήταν λοιπόν όλα τα φεστιβάλ που οργανώνονται εκτός μεγάλων αστικών κέντρων να κάλυπταν χρονικές περιόδους καθ’ όλο το έτος.
Cul.N.: Εσείς, απευθύνεστε σε συγκεκριμένο κοινό; Η γλυπτική και τα εικαστικά γενικότερα – στην Ελλάδα τουλάχιστον – δεν αποτελούν λαοφιλές είδος τέχνης. Παρόλα αυτά πραγματοποιείται κάθε χρόνο μεγάλος αριθμός εκθέσεων και δημιουργούνται συνεχώς χώροι τέχνης είτε αυτοί είναι γκαλερί είτε μη “συμβατικοί” (καφέ/μπαρ/πολυχώροι). Πώς το εξηγείτε αυτό και ποια είναι η άποψή σας;
Ο.Π.: Όπως αναφέρθηκα και προηγουμένως προσπαθώ μέσα από την συλλογική και την προσωπική μου μνήμη, μέσα από την επαφή μου με τον τόπο και τη φύση και μέσα από τα υλικά να γεφυρώσω τα πολιτισμικά κενά και χαίρομαι όταν το έργο μου αγγίζει ένα ευρύ κοινό. Δεν θα το έλεγα ότι στην Ελλάδα οι Τέχνες δεν αποτελούν λαοφιλές είδος. Είναι αυτά τα κενά για τα οποία μιλάω που μπερδεύουν και δημιουργούν αυτή την αίσθηση. Όσο για τους πολλαπλούς χώρους που δημιουργούνται για εικαστική έκφραση και όχι μόνο, αυτό δηλώνει μία διάθεση να φύγουμε από την παρακμή που ζούμε στις μέρες μας, γιατί θεωρώ ότι η τέχνη σώζει.
Για μένα είναι πολύ σημαντικό όταν επισκέπτες της έκθεσής μου στον Πύργο Βαζέου με ευχαριστούν, συγκινημένοι, γιατί έστω και για λίγο τους έβγαλα από την μιζέρια των ημερών μας.
Cul.N.: Ποιά ήταν τα πρώτα καλλιτεχνικά ερεθίσματα;
Ο.Π.: Δυστυχώς τα πρώτα καλλιτεχνικά μου ερεθίσματα δεν οφείλονται στο ελληνικό σχολείο, αλλά στο Γαλλικό Ινστιτούτο, όπου από τα πρώτα παιδικά μου χρόνια και για εννέα συναπτά έτη είχα την τύχη να σπουδάσω την γαλλική γλώσσα.
Έτσι σαν παιδί εντυπωσιάστηκα από τους ιμπρεσιονιστές και τον αρχιτέκτονα Le Corbuisier για να καταλήξω στα χρόνια της ωριμότητας, και μετά από σπουδές στις πλαστικές τέχνες, γλύπτρια σ’ ένα πλούσιο σε ιστορία κυκλαδονήσι την Νάξο.
Cul.N.: Αυτή την εποχή βρίσκεστε σε προετοιμασία κάποιων έργων; Αν ναι, θα θέλατε να μας μιλήσετε γι’ αυτή τη δουλειά;
Ο.Π.: Όπως ανέφερα και στην αρχή το έργο μου είναι μία συνεχής πορεία. Στο παρακάτω ποίημα που έγραψα εδικά για την εν λόγω έκθεση και το οποίο αποτελεί μέρος των εκθεμάτων περικλείεται και όλο το σκεπτικό αυτής της πορείας.
Πολύπλανγκτος εγώ του ανέμου Κόρη
Σε αβύσσους ακροπατώντας και σε σπήλαια
Όπου Κόρες κρατούν τις οροφές
Και Κούροι άκαμπτοι φυλάττουν παρελθόντα
Εγώ ατέρμονη παλεύω με την σμίλη
Για να ανθίσουν τα κενά.
Ναι παλεύω για να ανθίσουν τα κενά