Όταν μιλάμε για άντρες πεζογράφους κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά ποιος είναι μεγαλύτερος. Ο Τολστόι, ο Ντοστογιέφσκι, ο Προυστ ή ο Κάφκα… Όταν μιλάμε όμως για γυναικεία γραφή δεν υπάρχει καμία αμφιβολία.
Όλοι υποκλινόμαστε στην απαράμιλλη τέχνη της κυρίας Γουλφ. Κάθε σύγκριση μαζί της αποβαίνει ατυχής. Μία ήταν η Βιρτζίνια… Αντιγράφω ένα απόσπασμα από το δοκίμιό της, “Περί της άγνοιας των Αρχαίων Ελληνικών”. Εκείνο που διαφέρει πολύ είναι το κλίμα. Αν προσπαθήσουμε να φανταστούμε εδώ [στη Βρεττανία] τον Σοφοκλη, πρέπει να σβήσουμε την κάπνα, την υγρασία και την πυκνή ομίχλη. Πρέπει να οξύνουμε τις γραμμές των λόφων.
Αντί για δάση και φυλλωσιές, πρέπει να φέρουμε στον νου μας την ομορφιιά της πέτρας και της γυμνής γής. Φυσικά όταν υπάρχει ζέστη, λιακάδα και μήνες ολόκληροι καλοκαιρίας, η ζωή είναι εντελώς διαφορετική… πραγματοποιείται έξω από τα σπίτια, με αποτέλεσμα… τα καθημερινά γεγονότα να συζητούνται στο δρόμο και όχι στο σαλόνι…
