Όλα εξηγούνται πλέον. Κάθεται απέναντί μου και μου χαμογελάει με εκείνο το μισό χαμόγελό του, ένα μείγμα συμπόνιας και σαρκασμού… …επιτέλους, τον καταλαβαίνω. Ο ανεξιχνίαστος άντρας που με μεγάλωσε, ο άντρας που μίσησα όσο και λάτρεψα, είναι ανοιχτό βιβλίο μπροστά μου. Εντάξει η συμπόνια. Ο σαρκασμός, όμως; θα αναρωτηθεί κανείς και με το δίκιο του. Ο σαρκασμός έχει να κάνει με το ότι μας ενώνουν πολύ περισσότερα από τις ρυτίδες και τη γραμμή των μαλλιών στο μέτωπο. Η στιγμή που τον καταλαβαίνω πια απόλυτα είναι η στιγμή που ανακαλύπτω από τι είμαι φτιαγμένος.
Μια αυτοβιογραφική προφητεία για την αόρατη κλωστή που συνδέει τη ζωή ενός ανθρώπου με τον πατέρα του και τον γιο του.
Ένα μυστικό καλά κρυμμένο για πάνω από μισόν αιώνα έρχεται ανέλπιστα στην επιφάνεια για να φωτίσει το αόρατο νήμα που συνδέει τη ζωή του συγγραφέα με εκείνη του πατέρα του. Η σπαρακτική αφήγηση της οικογενειακής ιστορίας αποτελεί ένα Γράμμα στον Πατέρα – μια ετεροχρονισμένη πράξη αποδοχής της άυλης πατρικής κληρονομιάς.
Την ίδια στιγμή όμως αποτελεί κι ένα είδος διαθήκης, νουθεσία και ευχή μαζί προς τον δικό του γιο – μια απεγνωσμένη προφητεία ή προκαταβολική απολογία για όσα θα του κληροδοτήσει θέλοντας και μη.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ο Ολομόναχος είναι το έβδομο βιβλίο του Νίκου Παναγιωτόπουλου το οποίο εκδόθηκε πριν από λίγες μέρες στη Γαλλία, στη σειρά Ce que la vie signifie pour moi των Éditions du Sonneur.