Ο Βασίλης Αλεξάνδρου χρησιμοποιεί συνήθως για τις δράσεις του λογοπαίγνια [ «δια βίας μάθηση», «άλμα εις βάρος»…] με τα οποία αποφασίζει ευφάνταστα να τιτλοφορήσει τα περιβάλλοντα, τις εγκαταστάσεις ή μεμονωμένα του έργα. Γόνιμες και άγονες μηχανές μαζί, λειτουργούν ως εικαστικά συστήματα εν προόδω, σχολιάζοντας ευρηματικά την επιστημονική σκέψη, την παρέμβαση του τυχαίου, την αξιοποίηση εργαλείων ή απόβλητων υλικών και φυσικά τον βιωμένο χρόνο.
Οι σχεδιαστικές και ζωγραφικές χωροταξίες της Ljiljana Jaric παράγουν τόπους μετέωρους που παλεύουν εν ηρεμία να οργανώσουν μία λυρική εικαστική αφήγηση, η οποία φαίνεται να έχει αποφασίζει αμετάκλητα το οδοιπορικό της προς την κατεύθυνση μιας χαρούμενης ενηλικίωσης. Συναισθηματικά ανοιξιάτικες και καλοκαιρινές αποχρώσεις ολοκληρώνουν ευαίσθητες σκηνογραφίες, καθώς το χρώμα, το σχήμα, η γραμμή και τα αντικείμενα που περιγράφονται συνδιαλέγονται ισότιμα μεταξύ τους.
Η Ελευθερία Στόικου πλάθει τις χωρικές της εικόνες λειτουργώντας με αισθαντικότητα αισθητικής αντίληψης. Με πίστη στη γεωμετρημένη γεωγραφία των οριζόντων της, με την κυκλική κίνηση που εξασφαλίζει μέσω της επανάληψης τη διατήρηση του ομοίου και τη συνεχή επιστροφή, εξωτερικεύει με τη χειρονομία της τύπους γραφής, από τους πλέον αρχέγονους έως τους σημερινούς. Η εικαστική της πρόταση λειτουργεί στο πλαίσιο αναζήτησης αυθόρμητων καταγραφών, ώστε να σωθεί η ενδόμυχη ελευθερία, αλλά και σαν συνειδητοποίηση για την αδάμαστη απεραντοσύνη.
(Κριτικά σχόλια από τη Θάλεια Στεφανίδου)
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Κεντρική φωτογραφία άρθρου: Έργο του Βασίλη Αλεξάνδρου
