Παρόλο που παρουσιάζονται εντελώς διαφορετικές δουλειές τόσο εννοιολογικά όσο και σε σχέση με τα μέσα που χρησιμοποιούνται, υπάρχει ένα κοινό νήμα που τις συνδέει και αυτό είναι η αναφορά στον χώρο και το φως ταυτόχρονα με μια αφαιρετική διάθεση
«Μια στοίβα σπασμένα κομμάτια εκεί όπου χτυπάει ο ήλιος» ξεκίνησε στις 9 Σεπτεμβρίου με μια ενότητα έργων που έφτασαν στις βαλίτσες της Alison Woods από το Λος Άντζελες, μαζί με αντίστοιχα έργα από την Ελλάδα. Κατά τη διάρκεια των 3 εβδομάδων που διαρκεί η έκθεση, καλλιτέχνες και από τα δύο μέρη δουλεύουν στο Aegean Center δημιουργώντας έργα σε διάλογο με τα ήδη υπάρχοντα εκθέματα. Με μια διάθεση αναπροσαρμογής και επανατοποθέτησης έργων εκ μέρους των επιμελητών αντανακλάται η εμπειρία στον χώρο εκ νέου και διαμορφώνονται φρέσκοι διάλογοι μεταξύ των καλλιτεχνών.
Τα έργα των Hager και Σεπετζόγλου καλωσορίζουν στην είσοδο τον θεατή με τα έντονα χρώματά τους και με μια αίσθηση κατακερματισμού και επανασυγκρότησης. Ο Γιαπωνεζικής καταγωγής Kio Griffith με το βίντεο «Η Μητέρα Γη θα κάνει κάποιες αλλαγές, γιατί δεν μπορεί πλέον να μας έχει εμπιστοσύνη» έχει επηρεαστεί έντονα από την πρόσφατη εμπειρία του στην Ιαπωνία από το τσουνάμι και τον σεισμό απ΄ όπου από καθαρή τύχη σώθηκε. Σε διάλογο μαζί του είναι η δουλειά του Δημήτρη Κατσούδα που απαντάει στις επίσης πρόσφατες καταστροφικές πυρκαγιές στον ελλαδικό χώρο.
Η Στέλλα Μελετοπούλου δημιούργησε έργο στον εκθεσιακό χώρο με αναφορές στην παιδική ηλικία και το ελληνικό φως δημιουργώντας έναν αόρατο τοίχο από κομματάκια χρωματιστών χαρτιών και σπιρτόξυλων. Με τον τρόπο που συνομιλούν μαζί της οι υπόλοιποι καλλιτέχνες έχει κανείς την αίσθηση ότι τα χρώματα που χρησιμοποιούν στα έργα τους έχουν πιαστεί στους ιστούς της: ο Μεξικανικής καταγωγής Carlos Beltran Arechiga με τις αναφορές του στο Bauhaus, και με τον συσχετισμό του με την κυκλαδική αρχιτεκτονική, η Τουρκικής καταγωγής Gul Cagin με τον εκφραστικό ψυχισμό της, και ο Joren Bossen με την αναφορά του σε πόπ είδωλα του Χόλυγουντ.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Οι Spanbock και Presneill με τα αφηρημένα αλλά και πολιτικοποιημένα έργα τους χρησιμοποιούν στοιχεία γκράφιτι μεταφέροντας έναν επιθετικό αστικό χαρακτήρα. Η Dodge δίνει έναν πιο λυρικό τόνο ενώ η Celio μας θυμίζει τους πρώτους τουρίστες που εμφανίστηκαν στα ελληνικά νησιά τη δεκαετία του ‘60 και ‘70. Οι Μπαμπατζιάς και Σεπετζόγλου μοιράζονται την ίδια αισθητική με τους Marcelletti, Leapman και Woods στο δικό τους χώρο δίνοντας μια ονειρική διάθεση, κάτι σαν ποίημα.
Η Βέλλιου σε μια διαδραστική περφόρμανς θα επανορθώσει σπασμένα αντικείμενα σχολιάζοντας την ευθραυστότητα των ανθρώπινων σχέσεων. Η Παππά θα δημιουργήσει μια σειρά σχεδίων παίρνοντας έμπνευση από στίχους της Έρημης Χώρας, ενώ η Νισυρίου θα δουλεύει μια εγκατάσταση χρησιμοποιώντας φελιζόλ, πηλό και φακές ανασυγκροτώντας εκ νέου το όλο. Η Σκανδάλη θα δημιουργήσει μια εγκατάσταση με ξύλα από κατεστραμμένα ψαροκάικα που μάζεψε από τα καρνάγια του νησιού. Η Woods θα δημιουργήσει έργα με θέμα την συνύπαρξη τεχνολογίας και μυθολογίας και τέλος, η Διέλλα με αφορμή σκουπίδια που έχει βρει στις παραλίες θα φτιάχνει ιστορίες με χιούμορ και ευρηματικότητα.
Η παρούσα έκθεση είναι η δεύτερη απόπειρα διαλόγου μεταξύ Αμερικανών και Ελλήνων καλλιτεχνών, με επιμέλεια των Woods και Σκανδάλη. Η πρώτη έγινε στην κολλεκτίβα Durden & Ray στο Λος Άντζελες τον Ιούνιο 2018 με τίτλο: «In the Stillness between two waves of the sea», παρμένος από το έργο του ΤΣ Ελιοτ, τα «Τέσσερα Κουαρτέτα».
Επιμέλεια και συνδιοργάνωση: Δήμητρα Σκανδάλη και Alison Woods
Φωτογραφία θέματος: Έργο της Στέλλας Μελετοπούλου