Omega Monolith live παρουσίαση δίσκου στο Θέατρο Δίπυλον

Οι Omega Monolith και οι 3 Shades of Black με ιδιαίτερο καλεσμένο το Νίκο Βελιώτη παρουσιάζουν το κεντρικό τρίπτυχο The Future is Gone – The Time has Come – The Past is Now στη Λευκή Αίθουσα του Θεάτρου Δίπυλον την Κυριακή 29 Μαΐου 2016.

Η βραδιά αυτή έχει μοναδική στο χρόνο σημασία. Υποδηλώνει το τέλος και την αρχή μιας εποχής για τους Omega Monolith. Γι’αυτόν ακριβώς το λόγο επιλέχθηκε ο συγκεκριμένος χώρος που εξυπηρετεί ταυτόχρονα αυτό το σημείο καμπής.

Η συμμετοχή του Νίκου Βελιώτη είναι η πλέον ιδανική μιας και είναι ένας μουσικός που εκτιμάμε ιδιαίτερα για τον λόγο ότι τα τελευταία 20 χρόνια κάνοντας αυτό που απλά ο ίδιος νιώθει, δημιουργεί και αποδομεί μουσική με τρόπο απόλυτα ξεχωριστό αλλά και με τρόπο που μας εκφράζει βαθύτατα.

OMEGA MONOLITH

Οι Omega Monolith δημιουργήθηκαν το 2012. Τα δύο μέλη μετά από μακρά συμμετοχή στην Ελληνική underground heavy σκηνή με μπάντες όπως Violet Vortex, Noiselust & Tenderness of Wolves δημιούργησαν τους ΩΜ με μια ξεχωριστή αλλά και καθαρά νέα οπτική. Το αποτέλεσμα είναι μια συμφωνία από heavy κιθάρες και μονολιθικά τύμπανα, που χτίζεται πάνω σε έναν τοίχο από ενισχυτές και ζωντανές λούπες, για να αναδείξει ένα ογκώδες και συμπαγές ηχοτοπίο, με αναγκαία το νου και το σώμα συντονισμένα να μπορούν να το αφομιώσουν σε πληρότητα.

Οι Omega Monolith είναι μια μηχανή με δική της θέληση που τιθασεύει τη διάσταση του χρόνου, την κάμπτει, την αντιστρέφει, την λουπάρει, την αψηφά και την λατρεύει και στην οθόνη της ο κόσμος μικροσκοπικά και μακροσκοπικά αιωρείται ακίνητος, εκφράζοντας εαυτό.

Το Fungus (ακούστε / αγοράστε το εδώ: http://omegamonolith.bandcamp.com/album/fungus-3) είναι ένα εννιαίο σύνολο σε τρεις πράξεις. Είναι ένα ψυχολογικό ταξίδι μέσα στο χώρο και τις διαστάσεις του, με όχημα του την παραποίηση του ρυθμού του χρόνου μέσα από τον ήχο και την αντήχηση. Είναι η πρωταρχική δύναμη που χρειάζεται για να δημιουργηθεί ένα θεμελιώδες σύμπαν για τον ακροατή, ώστε αυτός να ταξιδέψει προς τα πάνω και προς τα μέσα και να έρθει αντιμέτωπος -με νου σε διάλυση και εκρηκτικό συναίσθημα- με τις δικές του συνειδητοποίησεις, ενώ στη φαντασία του να γεννιώνται αναρίθμητοι γκρίζοι κόσμοι πάνω σε απαστράπτον σκοτάδι. Αυτών που ήταν, αυτών που είναι και αυτών που ίσως να ‘ρθουν.

ΝΙΚΟΣ ΒΕΛΙΩΤΗΣ

Για τον κόσμο:

Ο Νίκος Βελιώτης ήρθε στον κόσμο από την Καλλιθέα το 1970. Το τσέλο ήρθε στον κόσμο του Νίκου Βελιώτη 21 χρόνια μετά.  Όπως όλοι όσοι γενικά διαφωνούν με προκατασκευασμένες αξίες, φόρμες και αντιλήψεις με τρόπο περισσότερο ενστικτώδη και σωματικό, παρά νοητικό, προσπάθησε να μάθει πιάνο στο Ωδείο Αθηνών, διαφωνώντας όμως με τη διαδικασία σταθερά. Αναγκάστηκε να επαναλάβει τη διαδικασία αυτή όταν γνωρίστηκε με το τσέλο.

Το 1987 δημιουργεί μαζί με τον Άλεξ Μαχαίρα τους In Trance 95, minimal Wave ντουέτο, από τα πρώτα σχήματα του είδους για την Ελλάδα, με τρεις κυκλοφορίες μέχρι την αποχώρηση του Νίκου το 1991.

Η ουσιαστική αρχή της ιστορίας του ως πειραματικός μουσικός έρχεται από το ’91 και μετά, από τη σχέση του με το τσέλο αλλά και τα χρόνια που περνάει στο Trinity College of Music και τη σκηνή του Λονδίνου. Αντιλαμβάνεται ότι ο πειραματικός ήχος είναι αυτό που τον συγκινεί, με πρώτα ακούσματα να βρίσκονται στην σύγχρονη κλασσική, στον Ξενάκη και τον Merzbow.

Το 2000 μαζί με τον Αναστάση Γρίβα βρίσκονται κάτω από τη σχολή του Νίκου Τουλιάτου και βαφτίζουν τον χώρο αυτό ως το Μικρό Μουσικό Θέατρο, διοργανώνοντας συναυλίες και ιδρύοντας το πειραματικό Φεστιβάλ 2:13 που θα κρατήσει για οκτώ χρόνια και θα παρουσιάσει μεταξύ άλλων και σπουδαία ονόματα όπως τoν ιστορικό (που μας άφησε και πρόσφατα) Tony Conrad και τον Phil Niblock.

To 2005 κυκλοφορεί με τον Αγγελάκα τις “Ανάσες τον Λύκων”.

Το 2009 παρουσιάζει το project του, Cello Powder, με το οποίο ηχογραφεί όλη την ηχητική έκταση του τσέλου σε εκατό μέρη, με κάθε μέρος να είναι μία ώρα, τα αναπαράγει ταυτόχρονα και στο τέλος σπάει και θρυμματίζει το τσέλο και το δίνει στον κόσμο μαζί με το CD. Το συγκεκριμένο project, όπως και κάθε τι που έχει ριζοσπαστικό χαρακτήρα (ασχέτως αν ο ίδιος ο δημιουργός δεν το κάνει με αυτό το σκεπτικό) είχε τις αναμενόμενες (και θα προσθέταμε υπέροχες) αντιδράσεις όπως “τώρα αυτό είναι τέχνη”, “μα τι νόημα έχει”, “ιεροσυλία” και λοιπά, άλλα όπως λέει ο ίδιος ο Νίκος: “…Απλώς, όταν ηχογράφησα τη μουσική, το να καταστρέψω το τσέλο μου φάνηκε το επόμενο λογικό βήμα. Για να πω την αλήθεια, δεν είχα καμιά αναστολή του τύπου ‘α, το όργανο είναι τόσων χρόνων κ.λπ.’. Την αξία των πραγμάτων την ορίζουμε εμείς. Το τσέλο μου θα μπορούσε να έχει την ίδια αξία με μία κάμπια.” Να σημειωθεί ότι το τωρινό του τσέλο είναι από ανθρακονήματα και είναι άθραυστο.

Από το 2010 και μετά είναι κυρίως ενεργός με τους μοναδικούς Mohammad, οι οποίοι ξεκίνησαν ως τρίο, με τον Δημήτρη Καρυοφύλλη (ILIOS) και τον Κωνσταντίνο Κυριάκο (Coti K) (ο τελευταίος αποχώρησε το 2015), αλλά και με προσωπικές κυκλοφορίες, όπως και την συμμετοχή του στον παραδοσιακό δίσκο “Όσο κι αν δέρνει ο Άνεμος”, μαζί με τον Ψαρογιώργη, το Χαιρέτη και τον Αγγελάκα.

Για εμάς:  “Ι’m harvesting thorns, I’m harvesting thorns. I’m harvesting thorns. I’m harvesting thorns.”