Η 7η Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης τιμά τον Stelarc, ένα καλλιτέχνη που η δουλειά του αποτελεί μια διαρκή εξερεύνηση που επικεντρώνεται στον επαναπροσδιορισμό του ανθρώπινου σώματος και των εναλλακτικών δυνατοτήτων του, μέσα από τη ρομποτική, την προσθετική, το ίντερνετ και τη βιοτεχνολογία.
Stelarc
Γεννημένος στην Κύπρο, ο Stelarc (Στέλιος Αρκαδίου) μετακόμισε στην Αυστραλία όπου ως καλλιτέχνης ασχολήθηκε με την έννοια του σώματος ως κατασκευή προς επανασχεδιασμό και αναδιαμόρφωση. Με τη γνωστή του φράση «Το σώμα είναι παρωχημένο» ο Stelarc αμφισβητεί τα φυσικά όρια του σώματος το οποίο δεν μπορεί πλέον να ανταπεξέλθει στις ανάγκες του σύγχρονου και συνεχώς αναδυόμενου τεχνολογικού περιβάλλοντος, συνεπώς οφείλει να διερευνήσει τις ανεξερεύνητες προσαρμοστικές του ικανότητες. Για περισσότερες από τέσσερις δεκαετίες ο καλλιτέχνης διακρίνεται για την εγγενή μοναδικότητά του προτάσσοντας την ανάγκη του ανθρώπινου είδους να έρθει σε πλήρη αρμονία με τις εναλλακτικές και ακούσιες συμπεριφορές και διεπαφές του σώματος του για χάρη της αναπόφευκτης μετα-ανθρώπινης εξέλιξης.
ITΛΟΣ ΟΜΙΛΙΑΣ: “Κρέας, μέταλλο & κώδικας: Το πτώμα, το κωματώδες και η χίμαιρα”.
Το σώμα έχει μετατραπεί σε μια σύγχρονη χίμαιρα αποτελούμενη από κρέας, μέταλλο και κώδικα. Οι νεκροί, οι ετοιμοθάνατοι, οι αγέννητοι, οι ημιθανείς και η τεχνητή ζωή κατοικούν πλάι σε άλλα ζωντανά σώματα, μικρόβια, μηχανές και ιογενείς κώδικες. Τα δε σώματα που διατηρούνται με κρυογονική, αναμένουν τη νεκρανάστασή τους σε κάποιο φανταστικό μέλλον. Ζούμε στην εποχή του πτώματος, του κωματώδους και της χίμαιρας. Όλο και περισσότερο κατευθυνόμαστε από τις νανοκλίμακες σε εικονικούς μη-τόπους.
Το τραυματισμένο σώμα κατοικεί σε πολλαπλασιαζόμενους χώρους αφαίρεσης, αγωνίας και αβεβαιότητας, και καλείται να παραμείνει αδιάφορο και ανοιχτό σε αναπάντεχες πιθανότητες. Ένα παρόν που είναι πάντοτε δυνητικό και αμφισβητήσιμο. Ίσως το νόημα του να είσαι άνθρωπος είναι το να μην παραμένεις καν άνθρωπος. Αν αλλάξεις την αρχιτεκτονική του σώματος, μεταβάλλεις επίσης τη λειτουργία και την επίγνωσή του. Το σώμα παύει να αποτελεί απλώς αντικείμενο πόθου, και μετατρέπεται μάλλον σε αντικείμενο που απαιτεί ανασχεδιασμό. Σε συνθήκες μεταβατικότητας, το σώμα μετατρέπεται σε κάτι άλλο.