Με έμπνευση τις ομηρικές αναγωγές στο αφήγημα της περιοδικής επετειακής έκθεσης «Οδύσσειες», ο ζωγράφος δημιούργησε μια σειρά έργων που αποτυπώνουν αρχετυπικές μορφές του έργου του Ομήρου με στόχο να αναδιηγηθούν με τρόπο συμβολικό τις ιστορίες τους.
Ο Γιώργος Κόρδης επιχειρεί να συναντήσει τον κορυφαίο ποιητή στο χώρο που κατεξοχήν λαμβάνουν δράση οι πρωταγωνιστές των ομηρικών επών: η Ιλιάδα αρχίζει με την προσευχή του ιερέα Χρύση στην αμμουδιά της πολύβουης θάλασσας ( παρὰ θῖνα πολυφλοίσϐοιο θαλάσσης -α’ 34), και τελειώνει με τον Πρίαμο να λυγάει την καρδιά του Αχιλλέα μέσα στη σκηνή του, στο περιγιάλι (-ω’ 11). Η Οδύσσεια αρχίζει με τη νεράιδα Καλυψώ που κρατούσε στο νησάκι της κλεισμένο τον Οδυσσέα και τελειώνει μ΄έναν εμφύλιο πόλεμο που διέλυσε σαν καταχνιά η Αθηνά, βάζοντας στο θρόνο του τον Οδυσσέα εκεί, στο λιμάνι της Ιθάκης. Οι θεοί μένουν και διοικούν τη μοίρα των ανθρώπων στον Όλυμπο, αλλά δρουν κατεβαίνοντας στις παραλίες, δρουν με τα κύματα στο πλάι τους. Στις παραλίες η Καλυψώ, η Ναυσικά, η Κίρκη, η Ανδρομάχη∙ εκεί ο Αχιλλέας, ο Έκτωρ, ο Αίας, ο Οδυσσέας.
Η παραλία ως άνοιγμα ψυχής, ως χώρος όπου η ομορφιά τυλίγει το είναι του ανθρώπου, έμεινε ως γεγονός όχι μόνο στον Όμηρο αλλά και στους άλλους Έλληνες ποιητές, στους αρχαίους λυρικούς και στην αντίληψη του λαού. Η παραλία ως χώρος ερωτικός έμεινε ως έκφραση ψυχής έως σήμερα. Αιώνες μετά τον Όμηρο, ο Οδυσσέας Ελύτης γράφει: «Στις ακρογιαλιές του Όμηρου υπήρχε μια μακαριότητα, ένα μεγαλείο, που έφτασαν ως τις ημέρες μας άθιχτα. Η πατούσα μας, που ανασκαλεύει την ίδιαν άμμο, το νιώθει. Περπατάμε χιλιάδες χρόνια, ο άνεμος ολοένα λυγίζει τις καλαμιές κι ολοένα εμείς υψώνουμε το πρόσωπο. Κατά πού; Ως πότε; Ποιοι κυβερνάνε;»
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ο ζωγράφος Γιώργος Κόρδης κατέχει όλο αυτό το υλικό, όχι πίσω του, αλλά μέσα του. Τα πρόσωπα του μύθου και της ιστορίας τον στοιχειώνουν, εμφανίζονται συνεχώς μέσα στο έργο του, ανοίγοντας νέες προτάσεις στο θεατή τους. Ο δημιουργός πήρε την παλέτα του από τα χέρια αρχαίου ζωγράφου: οι νωπογραφίες του σε μνημειακούς ναούς της Ελλάδας, των ΗΠΑ και της Ευρώπης είναι δουλεμένες με τα αρχαία τέσσερα γεώδη χρώματα. Έτσι, δίνει όχι μόνο υπαινιγμό συνέχειας, αλλά μιαν αμεσότητα σχέσης του σημερινού ναού με τις νωπογραφίες της Θήρας. Αντίθετα όμως με ό,τι θα περίμενε κανείς, προχωράει σε μιαν άμεση σχέση του αρχαίου με τον επερχόμενο ψηφιακό κόσμο: κάνει ζωγραφική στο τάμπλετ, χρησιμοποιώντας αντί για πινέλο, ψηφιακή πένα. Πειραματίζεται με διάφορα μέσα, υλικά και τεχνικές και τελευταία χρόνια χρησιμοποιεί και την μέθοδο Giclee, η οποία συνίσταται στην ψηφιακή δημιουργία ζωγραφικών έργων και την εκτύπωσή τους σε περισσότερα αντίτυπα.
Την έκθεση επιμελείται ο ιστορικός τέχνης Γιώργος Μυλωνάς.