Στις 4 Μαΐου του 1929 ήρθε στην ζωή η Holly Golightly, το «κορίτσι με το αστείο πρόσωπο», η Sabrina ή η Audrey Kathleen Ruston όπως ήταν το επίσημο όνομα της Όντρεϊ Χέπμπορν. Η Βρετανίδα ηθοποιός ήξερε να μετουσιώνεται στον ρόλο της και να ταυτίζεται με αυτόν, έτσι που η ταυτότητα της εμπεριείχε έναν κονιορτό από κάθε ρόλο της. Παρούσες ήταν σε όλη την σταδιοδρομία της οι στιγμές που η πραγματικότητα της συγχωνεύτηκε με την κινηματογραφική υπόθεση και που επωμίστηκε ερωτικά ειδύλλια που δεν ξέφυγαν τελικά ποτέ από το πλαίσιο του κίτρινου τύπου. Επιβεβαιώνοντας το ταλέντο της να ενσαρκώνει, να υποδύεται – και όχι να υποκρίνεται- εκείνη παραδεχόταν με χάρη ότι για να αποδόσεις τον έρωτα πρέπει να νιώσεις όντως τον φτερωτό θεό να σε στοχεύει όταν αντικρίζεις τον παρτενέρ σου στην οθόνη.
Η εναλλαγή ταυτοτήτων αποτέλεσε βίωμα της αριστοκρατικής φυσιογνωμίας της ήδη από τα τρυφερά της χρόνια. Το 1939, αφού μετακόμισαν με την μητέρα της στην Ολλανδία – η οποία έως τότε ήταν ουδέτερο έδαφος- υιοθέτησε το όνομα Ίντα φαν Χέεμστρα για να μην προδίδεται από το όνομά της η Βρετανική της υπηκοότητα. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι η Ίντα ήταν ο πρώτος ανεπίσημος ρόλος της μπροστά σε ένα καθόλου εφησυχασμένο κοινό. Τα χρόνια εκείνα, η Χέπμπορν θα αναγνωρίσει τον εαυτό της σε ακόμα μία φυσιογνωμία των τεχνών: την Άννα Φρανκ. Διάβασε το ημερολόγιο της σε μικρή ηλικία με δάκρυα στα μάτια, βίωσε την ιστορία σαν αληθινή, την συνύφανε με την δική της ζωή και έψαχνε την μικρή Άννα στις αναμνήσεις των εφηβικών της χρόνων ∙τρένα γεμάτα εβραίους που αναχωρούσαν από τους σταθμούς.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ο τραπεζίτης πατέρας της – ο οποίος στο μεταξύ είχε εγκαταλείψει την οικογενειακή στέγη- και η αριστοκράτισσα μητέρα της προσέκειντο φιλικά στους Ναζί. Το γεγονός αυτό θα είχε αργότερα μεγάλη δύναμη και θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο την δημόσια εικόνα της. Εντούτοις, οι «αμαρτίες» των γονέων της δεν την επηρέασαν, αφού εκείνη, που εντωμεταξύ είχε εξελιχθεί σε ανερχόμενη χορεύτρια κλασσικού χορού, χόρευε για να μαζέψει χρήματα για την Ολλανδική αντίσταση. Χρόνια αργότερα θα ανακαλέσει αυτό το κοινό∙ ένα κοινό που φοβόταν να χειροκροτήσει μη τυχόν ακουστεί στον εχθρό. Εκείνα τα χρόνια γνώριζε ότι θα αποτελούσαν τις πιο τραυματικές της εμπειρίες και γνώριζε ακόμη ότι θα έπρεπε να τρέφεται με βολβούς τουλίπας για να επιβιώσει. Αυτό που δεν γνώριζε είναι ότι, μετά από δεκαετίες, θα ονομαζόταν προς τιμήν της ένα είδος τουλίπας ως ένδειξη ευγνωμοσύνης για τα όσα είχε κάνει στο πλευρό της UNICEF. Η κακή διατροφή εκείνων των ετών εγγράφηκε στο σώμα της με την μορφή αναιμίας, αναπνευστικών προβλημάτων και διατροφικών διαταραχών. Αυτά στάθηκαν μεν εμπόδιο στην καριέρα της ως μπαλαρίνα, αλλά την ώθησαν στον χώρο του θεάματος. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι κατά μία έννοια λειτούργησαν ευεργετικά!
Ο πρώτος ρόλος για την Όντρεϊ στον κινηματογράφο ήταν μια ρεσεψιονίστ στην ταινία «One Wild Oat». Ακολούθησαν κι άλλοι μικροί ρόλοι, ώσπου στα γυρίσματα του «Monte Carlo baby» επιλέχθηκε για τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην παράσταση του Μπρόντγουεϊ, «Gigi». Στην συνέχεια της σταδιοδρομίας της η λεπτοκαμωμένη δούκισσα με το αθώο πρόσωπο έμελλε να έρθει αντιμέτωπη με γυναίκες ορόσημο για τον κινηματογράφο όπως η Elizabeth Taylor, η Marilyn Monroe και η Julie Andrews. Η Taylor ήταν η επιλογή των παραγωγών του «Roman Holiday», όπου ο σκηνοθέτης επέλεξε τελικά την Χέπμπορν, ενώ η Monroe ήταν η αρχική επιλογή για την Holly Golightly στο «Breakfast at Tiffany’s». Χρειάστηκαν να γίνουν πολλές προσαρμογές στο έργο αυτό για να υποδυθεί τον ρόλο η μικρόσωμη και χαριτωμένη Χέπμπορν, αντί για την πληθωρική και ερωτική Marilyn.
Αργότερα, επιλέχθηκε για τον ρόλο της Eliza Doolittle στο «My fair lady» αντί για την Julie Andrews, η οποία είχε πρώτη υποδυθεί την Eliza στο Μπρόντγουεϊ. Οι σκανδαλοθηρικές φήμες ήθελαν την Andrews να εχθρεύεται την Χέπμπορν, αλλά οι δυο τους δεν παραδέχθηκαν ποτέ κάτι τέτοιο. Ακολούθησαν πολλές παραγωγές που αποτέλεσαν πειστήρια των ερμηνευτικών δυνατοτήτων της Βρετανίδας σταρ, καθώς δεν έλειψαν ποτέ σχόλια που απέδιδαν την επιτυχία της στην φυσιογνωμία και το στυλ της σε βάρος του ταλέντου της. Κάποιες από τις ταινίες των ώριμων χρόνων της ήταν το «Wait until dark» όπου υποδύθηκε μία τυφλή γυναίκα, αλλά και το «Robin and Marian» όπου συμπρωταγωνίστησε με τον Sean Connery. Η Όντρεϊ Χέπμπορν εξακολουθεί να ανήκει στις ελάχιστες προσωπικότητες που χαρακτηρίστηκαν αργότερα EGOT, από τα αρχικά των βραβείων Emmy, Grammy, Oscar και Tony που είχε καταφέρει να κερδίσει.
Η προσωπική της ζωή ισορρόπησε μεταξύ οθόνης και ζωής. Πολλές φορές θα υποθέσουν ότι διατηρούσε σχέσεις με αρκετούς συμπρωταγωνιστές της. Εντούτοις, στις λίγες σχέσεις της που είχαν όντως ερείσματα στην πραγματικότητα, συγκαταλέγεται ο συμπρωταγωνιστής της στην ταινία «Sabrina», William Holden, με τον οποίο φημολογείται ότι χώρισε επειδή ο τελευταίος δεν μπορούσε να κάνει παιδία. Την πολυπόθητη για εκείνη αίσθηση της μητρότητας θα της χαρίσει για πρώτη φορά ο ηθοποιός και σκηνοθέτης, Mel Ferrer με τον οποίο γνωρίστηκε σε ένα party του Gregory Peck και έμειναν παντρεμένοι για δεκατέσσερα χρόνια. Τα τελευταία χρόνια της ζωής της ήταν μαζί με τον Ιταλό ψυχίατρο Andrea Dotti με τον οποίο απέκτησε ακόμα ένα παιδί.
Υπήρξε πρότυπο ομορφιάς, στυλ και κομψότητας παρά την αντισυμβατική για τα κινηματογραφικά πρότυπα ομορφιάς της. Το εμβληματικό στυλ της είχε σε ένα βαθμό την υπογραφή της, αφού υπήρξαν φορές που συνεργάστηκε με τον σχεδιαστή Givenchy– με τον οποίο διατηρούσε στενή φιλία- για να δημιουργήσουν από κοινού τα ρούχα που φορούσε εκείνη. Αφιέρωσε τα τελευταία χρόνια της ζωής της στον ιερό σκοπό της φιλανθρωπίας, ως Πρέσβειρα Καλής Θελήσεως στο πλευρό της UNICEF κλείνοντας έτσι τους λογαριασμούς της με το παρελθόν και επιστρέφοντας σε τοπία όπως ο λιμός, η ένδεια και η εξαθλίωση. Αυτή την φορά εκτός πολέμου-τουλάχιστον όχι επίσημα κηρυγμένου πολέμου.
Απεβίωσε στις 20 Ιανουαρίου του 1993 σε ηλικία 63 ετών , μετά από αποτυχημένες απόπειρες αντιμετώπισης του καρκίνου του εντέρου από τον οποίο είχε προσβληθεί. Θα μπορούσε σίγουρα να ζήσει περισσότερο. Αλλά πριν σπεύσει κανείς να πει κρίμα, ας πει πρώτα μακάρι. Μακάρι να ζήσουν όλοι – ή τουλάχιστον κάποιοι- την γεμάτη, εμπειρίες, κατορθώματα, ρομαντισμό, έρωτα και επιτυχία, ζωή που χώρεσε σε λίγα χρόνια η Όντρεϊ. Μία ζωή σαν όνειρο….
Η ίδια άλλωστε είχε πει: «Όποιος δεν ονειρεύεται δεν είναι ρεαλιστής» Πραγματικά, ο δικός της ρεαλισμός ήταν γεμάτος όνειρα. Και τα όνειρα της έσφυζαν από ρεαλισμό. Θα είναι για πάντα «το κορίτσι με το αστείο πρόσωπο»……