Η αίθουσα τέχνης “ena” παρουσιάζει την νέα ατομική έκθεση ζωγραφικής του ΘΑΝΑΣΗ ΡΑΧΟΥΤΗ με τίτλο «ORDINARY LIFE».
O Δημήτρης Αναστασίου γράφει για τη νέα δουλειά του Θανάση Ραχούτη:
Ο Μπέρτολτ Μπρεχτ στη Ζωή του Γαλιλαίου γράφει: «δυστυχισμένος ο τόπος που έχει ανάγκη από ήρωες».
Τι θα έπρεπε, λοιπόν, να σκεφτούμε για έναν τόπο που έχει ανάγκη από σούπερ ήρωες; Και τι μπορούμε να σκεφτούμε για μια εποχή που το να αντεπεξέλθεις στην καθημερινότητα φαίνεται κατόρθωμα τόσο δύσκολο, ώστε να απαιτούνται υπεράνθρωπες δυνάμεις, όχι μονάχα από κάποιους ηρωικούς ταγούς, αλλά από τον καθένα μας ξεχωριστά;
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Η επιθυμία υπερδυνάμεων όμως, μάλλον την ύπαρξη υπέρ-αδυναμιών αποκαλύπτει. Η αδυναμία οδηγεί στον φόβο και ο φόβος γεννά την ελπίδα. Όσο πιο καθηλωτική η αδυναμία, τόσο πιο παραλυτικός ο φόβος, και τόσο πιο ακραία η μορφή που μπορεί να πάρει η ελπίδα. Αυτός είναι ο τόπος γέννησης των υπερηρώων. Όταν νιώθουμε ότι το Κακό μάς ξεπερνά και γίνεται απάνθρωπο, τότε φαντασιωνόμαστε ένα Καλό που να μπορεί να τα βάλει μαζί του, έναν ήρωα που να είναι υπεράνθρωπος. Τα δίπολα Απάνθρωπος – Υπεράνθρωπος, απόλυτα Κακός – απόλυτα Καλός, δημιουργούν έναν κόσμο παιδικής απλότητας όπου τα πράγματα είναι ξεκάθαρα, το μανιχαϊστικό πλαίσιο ενός κόσμου του παραμυθιού. Ο φόβος έχει συνήθως αχρωματοψία, για αυτό και κρατά περιορισμένη παλέτα και βάφει τον κόσμο μαύρο ή άσπρο.
Ο Θανάσης Ραχούτης, στην νέα του έκθεση με τίτλο «Ordinary Life», κάθε άλλο παρά έναν παραμυθένιο, ασπρόμαυρο, μανιχαϊστικό κόσμο μάς παρουσιάζει. Με παιγνιώδη διάθεση, αλλού αναιρεί και αλλού επιβεβαιώνει το πρόγραμμά του· παρότι χρησιμοποιεί τους ήρωες των σύγχρονων παραμυθιών δεν ζωγραφίζει παραμύθια και παρότι ονομάζει την ενότητα των έργων του «Ordinary Life», κάθε μία από τις εικόνες που μας παρουσιάζει είναι μια ανατροπή της κανονικής ζωής. Κάθε εικόνα καθορίζεται από μια ρήξη με το αναμενόμενο, με το φυσιολογικό. Κάθε εικόνα θα ήταν μια κανονική σκηνή, αν δεν υπήρχε αυτό που τη δυναμιτίζει, που την ανατρέπει, που την αναποδογυρίζει. Μήπως αυτό είναι το -δοσμένο με πολλή φαντασία και ευφυές χιούμορ- εικαστικό ανάλογο της αίσθησης της ανατροπής της κανονικότητας που έχει εδώ και καιρό ριζώσει μέσα μας, της προσπάθειάς μας να μεταβολίσουμε τη νέα συνθήκη και να μάθουμε να υπάρχουμε εντός της;
Και είναι αυτή η μόνιμη ανατροπή που του επιτρέπει να είναι ευεργετικά αμφίσημος, αποφεύγοντας την ηθικολογία και τον διδακτισμό που συχνά συνοδεύουν την επίκληση του ηρωισμού. Κοιτάζοντας τα έργα του Θανάση Ραχούτη, έχω την αίσθηση ότι βλέπω παράλληλες ιστορίες, τόσο για την απομυθοποίηση του ήρωα, όσο και για την ηρωοποίηση του κοινού θνητού, τόσο για τη δύναμη που μπορεί να κρύβεται στην αδυναμία, όσο και για την αδυναμία που μπορεί να ενυπάρχει στην ισχύ. Ούτως ή άλλως, το υλικό που χρησιμοποιεί, πολύ πλούσιο σε αναφορές και πολύ γόνιμο στις συμπαραδηλώσεις που μπορεί να προκαλέσει, του επιτρέπει να κινείται εκ παραλλήλου και προς την κατεύθυνση της ειρωνείας, της κριτικής των ποπ συμβόλων, της κουλτούρας της ισχύος, της εξουσίας και της προπαγάνδας, αλλά και προς την κατεύθυνση της κατανόησης, της συμπάθειας και ακόμα της τρυφερότητας για τα κοινά μας πάθη, για τις συλλογικές μας παραισθήσεις, για τις αδυναμίες μας, για τις παιδικές μας φοβίες, για την ανόητη απαισιοδοξία και την αβάσιμη αισιοδοξία μας.