Ορέστης Τρίκας: Οι νέοι φίλοι μας ενθουσιάζονται και συγχρόνως ταυτίζονται με τους χαρακτήρες του έργου «Οι Άθλιοι»

Το Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού παρουσιάζει το εμβληματικό έργο του Βίκτορος Ουγκό «Οι Άθλιοι». Μια υπερπαραγωγή που φέρνει στη ζωή το σπουδαίο αυτό μυθιστόρημα. Ο Ορέστης Τρίκας υποδύεται τον Μάριο Πομερσί – έναν νεαρό αριστοκράτη που θα εμπλακεί στην επανάσταση.

***

– Η Κωνσταντίνα Νικολαΐδη διασκεύασε και σκηνοθέτησε το εμβληματικό έργο του Βίκτορος Ουγκό «Οι Άθλιοι». Θα θέλατε να μας σχολιάσετε το κείμενο της παράστασης;

Τι να πρωτοσχολιάσω για το κείμενο και γενικά για την παράσταση. Ότι κι αν πω, νομίζω θα είναι λίγο. Η Κωνσταντίνα έχει κάνει μία φοβερά δύσκολη δουλειά η οποία την δικαιώνει για μια ακόμα φορά. Η προσέγγιση του κειμένου, ως προς το πρωτότυπο πάντα, είναι πολύ προσεγμένη, κάνοντας το να είναι κατανοητό από μικρούς και μεγάλους. Το νόημα του έργου όλου αποτυπώνεται άρτια, ενώ σε καμία περίπτωση δεν χάνεσαι στη μετάφραση, όπως λέμε.

– Ποια είναι μια ατάκα του έργου που σας έχει εντυπωθεί και γιατί;

Η αλήθεια είναι πως υπάρχουν αρκετές, όμως για μένα ξεχωρίζει μία συγκεκριμένη: «Να αγαπάτε ο ένας τον άλλον για πάντα. Αυτό σας εύχομαι. Όσο κι αν ψάξετε, να ‘στε σίγουροι, δεν θα βρείτε τίποτα πολυτιμότερο στη ζωή από την Αγάπη».

– Κατά τη γνώμη σας, ποια η σημασία του να έρχονται σε επαφή οι μικροί θεατές με τις “μεγάλες” ιδέες της ελευθερίας και της ισότητας;

Νομίζω πως έχει ιδιαίτερα μεγάλη σημασία. Η ιδέα της ελευθερίας, της ισότητας και των αξιών θα μπορούσα να πω ότι είναι επίκτητη, αν όχι έμφυτη. Ο άνθρωπος, ανεξαρτήτως ηλικίας, πάντοτε αγωνιζόταν για έναν κόσμο με ανώτερα ιδανικά. Οι Άθλιοι είναι ένα έργο τέτοιο. Από την αρχή του κιόλας συγκινεί, προβληματίζει και ξυπνάει στον καθένα αυτή την αίσθηση της προσωπικής επανάστασης, που ξεκινάει από μέσα μας, αρχικά κι έπειτα επεκτείνεται. Οι νέοι φίλοι μας ενθουσιάζονται και συγχρόνως ταυτίζονται με τους χαρακτήρες του έργου κι αυτό το βλέπω σε κάθε παράσταση. Είναι ενθαρρυντικό να βλέπεις μικρά παιδιά να προσπαθούν να κατανοήσουν έναν διαφορετικό, αλλά όχι και τόσο μακριά από την πραγματικότητα κόσμο, που τους δίνεται σε ένα έργο, με αρκετά επίκαιρα θέματα και ερεθίσματα.

– Στον Ελληνικό Κόσμο στήνεται ένα ολοκληρωμένο θεατρικό σύμπαν, με εναλλαγή σκηνικών, κουστουμιών και έναν πολυάριθμο θίασο. Αυτό, πώς πιστεύετε πως συμβάλλει στο να αγαπηθεί η γραφή του Ουγκό από τα παιδιά;

Καταρχάς να πω ότι εδώ έχω μαγευτεί εγώ ο ίδιος με όλον αυτόν τον φανταστικό κόσμο που έχουμε δημιουργήσει πάνω στη σκηνή. Έχει γίνει μια σημαντική, απαιτητική και ενδιαφέρουσα δουλειά από όλους, δίχως να παραλείπω κανέναν από τους συντελεστές. Όλοι οι ηθοποιοί χορεύουν τραγουδάνε παίζουν με την ψυχή τους και συνθέτουν ένα υπερθέαμα που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από παρόμοιες παραστάσεις του εξωτερικού. Το έργο από μόνο του είναι ένα αριστούργημα που μιλάει στην ψυχή. Η γραφή του Ουγκό, παρ’ όλο που το έργο μοιάζει να απευθυνθείτε περισσότερο σε μεγάλους, έχει τη δύναμη αυτή να αφομοιώνεται και να ελίσσεται με τέτοιο τρόπο, που ακόμα και στην ίδια την μετάφραση -απόδοση που έχει γίνει, δεν χάνει την ζωντάνια της. Η αποτύπωση της αγάπης και του έρωτα, της αδικίας, του μίσους και του πολέμου, αλλά και το χιούμορ που ξεπηδάει από αρκετούς χαρακτήρες μες το έργο, δένουν τόσο αρμονικά και συνθέτουν έναν τέτοιο πολυποίκιλο κόσμο, όπου όχι μόνο δεν ξενίζει, αλλά δημιουργεί στον μικρό θεατή την επιθυμία να γίνει κι εκείνος ένα με την παράσταση. Τα υπέροχα σκηνικά και τα κοστούμια της Μαρίας Φιλίππου πραγματικά εντυπωσιάζουν και ταξιδεύουν μικρούς και μεγάλους στον κόσμο των Αθλίων.

– Τι έχετε να μας πείτε για το μουσικό κομμάτι της παράστασης;

Ένα από τα αγαπημένα μου στοιχεία της παράστασης είναι αυτό. Με συγκινεί πολύ η μουσική, γιατί τι θα ήμασταν χωρίς μουσική; Οι υπέροχοι στίχοι της Μαγδαληνής Παλιουρα έχουν ταιριάξει μαγικά με την πρωτότυπη μουσική, που έχει συνθέσει ο Γιαννης Οικονόμου! Όλα τα τραγούδια είναι προσεγμένα και μελετημένα από τους υπέροχους δημιουργούς μας, ώστε να μεταφέρουν το συναίσθημα και τον παλμό της κάθε σκηνής στον θεατή.

– Πώς είναι για εσάς να εργάζεστε στη συγκεκριμένη παραγωγή;

Νιώθω τυχερός και ευλογημένος που είμαι μέρος μιας τέτοιας τεράστιας επαγγελματικής δουλειάς, γιατί πραγματικά έχει πέσει πολύ τρέξιμο, πολύ φαντασία και πολύ μεράκι από όλους. Είναι σπουδαίο πράγμα να ξυπνάς το πρωί με χαρά να πας στη δουλειά να συναντήσεις όλους αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους.

– Σας φόβισε καθόλου η διάρκεια της παράστασης – και το ενδεχόμενο να αποτύχει να διατηρήσει αμείωτη την προσοχή των νεαρών θεατών; Δεδομένου πως είναι μια γενιά που έχει μάθει στην οθόνη και τη γρήγορη εναλλαγή εικόνων & νοημάτων;

Πάντα και παντού υπάρχει η ανησυχία και η αμφιβολία μήπως κάτι δεν λειτουργήσει. Σίγουρα οι νέοι έχουν συνηθίσει, αλλιώς όμως το θέατρο είναι ένας ζωντανός οργανισμός, που συνεχώς εξελίσσεται και συμπορεύεται με την κάθε εποχή. Έχω όμως και απόλυτη εμπιστοσύνη στην Κωνσταντίνα Νικολαΐδη, γιατί ξέρω πως με τη γνώση της, αλλά και τη μαγική της δημιουργική ματιά πάντοτε μαγεύει κοινό και ηθοποιούς. Άλλωστε η συνεργασία τόσων χρόνων νομίζω λέει πολλά.

– Ξεχωρίζετε κάποιο στιγμιότυπο από τις πρόβες ή από κάποια από τις παραστάσεις που έχετε ήδη δώσει με τον θίασο, που θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας;

Ένα αστείο στιγμιότυπο είναι το φιλί, που δίνω ως Μάριος στην Κοζέτ, στην παράσταση. Όταν γίνεται αυτό, όλο το θέατρο πέφτει από φωνές, χειροκροτήματα και επευφημίες των παιδιών. Την πρώτη φορά δεν σου κρύβω ότι μας έπιασαν τα γέλια και εμάς… Και φυσικά η αγαπημένη μου σκηνή της παράστασης είναι η μάχη στα οδοφράγματα, το τραγούδι και ο θάνατος των επαναστατών, που χωρίς υπερβολές είναι ανατριχιαστική, τόσο για εμάς, όσο και για το κοινό.

Διαβάστε επίσης: 

Οι Άθλιοι, του Βίκτορος Ουγκό σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνας Νικολαΐδη στον Ελληνικό Κόσμο