Μια γυναίκα, μια ψυχή, μια οντότητα που δόξασε τη ζωή. Όχι την ποσότητα, όχι τα πολλά χρόνια που θα ζήσει αυτός, ο άλλος, εγώ ή και εσύ αλλά τα παθιασμένα μας χρόνια. Λίγα ή πολλά. Γεμάτα έρωτα, τρέλα, αλήθεια.
Γεννήθηκε 1 Απριλίου του 1902. Η Μαρία Πολυδούρη. Εκείνη που μας χάρισε τόνους δακρύων, καθώς αποτύπωνε εικόνες, καθώς διαβάζαμε για τον έρωτα της με τον ομότεχνο της Κώστα Καρυωτάκη. Ζούμε για να ερωτευόμαστε και πεθαίνουμε από έρωτα, συνηθίζουμε να λέμε και η Μαρία Πολυδόυρη από τα άστρα της ποίησης, ίσως κουνάει συγκαταβατικά το κεφάλι της…
Ήμουν ένα παιδί άμυαλο, μπορώ να το παραδέχομαι, αλλά και ποιο παιδί δεν είναι άμυαλο;
Ένα παιδί είμαι ακόμη!
Ένα παιδί που γράφει σε σας, τους άγνωστούς του φίλους, για να τους πει: να μείνετε πάντα παιδιά κι αν είναι δυνατόν άμυαλα παιδιά.
Να ζήσετε τη ζωή σας με τρέλα, να ζήσετε παράλογα, να σκοτώσετε τη λογική που ’ναι ο φονιάς της χαράς και της ζωής, να τολμήσετε να κάνετε τα δύσκολα, τα μεγάλα, τα σημαντικά, ν’ ακολουθήσετε τα δύσβατα μονοπάτια, ν’ αφήσετε να θρονιαστεί στην καρδιά σας για πάντα η άνοιξη και το χαμόγελο στα χείλη, ν’ αγαπήσετε με πάθος και να καείτε από τη φλόγα της αγάπης σας, να κάνετε τον πόνο, τη χαρά, την κάθε στιγμή τραγούδι…
Μαρία Πολυδούρη