Την έκθεση επιμελείται η Μουσειολόγος Μυρτώ Κοντομιτάκη και στο σημείωμά της επισημαίνει:
“Λατρεύω την Κρήτη. Χωρίς “αλλά”.
Μια ζωή γελάω και κλαίω με τα καμώματα και τα παθήματά της, αντιστοίχως.
Συνεκτικός ιστός μεταξύ της νήσου αυτής (η ίδια μια μικρογραφία του κόσμου) και της υπόλοιπης γης, είναι η θάλασσα.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Και μέσα από το αεροπλάνο ακόμα κοιτάζω κάτω, μέχρι η θάλασσα να χαθεί εντελώς απ’ τα μάτια.
Σε αυτήν την έκθεση, επτά Εικαστικοί από διάφορα μέρη της γης, εντός ή εκτός Ελλάδας και Κρήτης, πέντε ζωγράφοι και δύο φωτογράφοι, ερμηνεύουν τι σημαίνει ή συμβαίνει όταν οι Κρήτες κοιτούν τη θάλασσα. Και οι επτά Εικαστικοί λατρεύουν τη θάλασσα. Και οι επτά Εικαστικοί λατρεύουν την Κρήτη: Έηγια Έλληνα, Σπύρος Ζερβουδάκης, Ανδρέας Ζυμβραγός, Τζαν Λιοδάκη, Δημήτρης Μπαρούνης, Αναστασία Πετράκη, Κατερίνα Τσεμπελή.
Ανέκαθεν η αγαπημένη πολλών φιλόδοξων κατακτητών, η Κρήτη διατήρησε την ελευθερία της και τους ανθρώπους της, δύο έννοιες ζωντανές και συνεχώς εξελισσόμενες.
Η Θάλασσα δίδασκε και διδάσκει αυτήν την ελευθερία και παράλληλα υπογραμμίζει την υποβόσκουσα παρουσία του ανεξέλεγκτου.
Η Θάλασσα δίδασκε και διδάσκει το ποιοι είναι οι Κρήτες, αιώνια φέρνοντας και παίρνοντας ανθρώπους, νοοτροπίες, μα και σκεπτικισμό, ακόμα και έκσταση…
Όταν οι Κρήτες κοιτούν τη Θάλασσα, συμβαίνουν και σημαίνουν τόσα προβλέψιμα, όσα και απρόβλεπτα που καθιστούν την κάθε ιστορική αποτύπωση, ποιητική αφήγηση, συγγραφική περιγραφή, ενημερωτική εικονογράφιση, την όποια μορφή φανατισμού, την απόλυτη σφαιρικότητα σκέψης, την απελπισία μα και τον ενθουσιαμό, προσπάθειες αποδεκτές και ευπρόσδεκτες ακόμα.
Στην έκθεση “Όταν οι Κρήτες κοιτούν τη Θάλασσα”, ζωγράφοι και φωτογράφοι μας αφηγούνται εικαστικά το πώς σχηματίζεται στο δικό τους σύμπαν, αυτή η σχέση των άκρων, η οποία σηματοδοτεί τελικά τι… το λιμάνι ή το ταξίδι;”
Συμμετέχοντες καλλιτέχνες
Έηγια Έλληνα, Σπύρος Ζερβουδάκης, Ανδρέας Ζυμβραγός, Τζαν Λιοδάκη, Δημήτρης Μπαρούνης, Αναστασία Πετράκη, Κατερίνα Τσεμπελή
Φωτογραφία εξωφύλλου: © Jan Liodaki