Η Odeonκαι η Rosebudπαρουσιάζουν την ταινία της Ναντίν Λαμπακί με τίτλο “Όταν θέλουν οι γυναίκες”, από την Πέμπτη 12 Σεπτεμβρίου 2013 αποκλειστικά στο Σινέ Ψυρρή.
Από τη σκηνοθέτιδα του Caramel, μια καταλυτική σάτιρα που ξεχώρισε στο φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου τηςΑθήνας.
Επίσημη συμμετοχή «ΕΝΑ ΚΑΠΟΙΟ ΒΛΕΜΜΑ» στο Φεστιβάλ των Καννών.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Μια πομπή από γυναίκες διασχίζει ένα βομβαρδισμένο δρόμο και κατευθύνεται προς το νεκροταφείο του χωριού. Μερικές έχουν το πρόσωπο καλυμμένο, άλλες κρατάνε ξύλινους σταυρούς, όλες όμως είναι μαυροντυμένες καθώς τις ενώνει ένα κοινό πένθος. Η Τάκλα, η Αμάλ, η Υβόν, η Αφάφ και η Σαϊντέ υπομένουν στωικά τον καυτό ήλιο, κρατώντας τις φωτογραφίες των αγαπημένων τους αντρών, οι οποίοι χάθηκαν σ’ έναν μάταιο πόλεμο που έχει κρατήσει υπερβολικά. Καθώς φτάνουν στο νεκροταφείο, η πομπή χωρίζεται σε δύο ομάδες: μια μουσουλμανική και μια χριστιανική.
Η ταινία “Όταν Θέλουν οι Γυναίκες” είναι μια ιστορία που μιλάει για την αποφασιστικότητα μιας ομάδας γυναικών οι οποίες θέλουν να προστατέψουν την απομονωμένη κοινότητά τους από τις εξωτερικές, διαβρωτικές δυνάμεις που απειλούν να την καταστρέψουν εκ των έσω – με φόντο μια χώρα διχασμένη από τον πόλεμο.
Με τα λόγια της ταλαντούχου Ναντίν Λαμπακί:
-
Η ιστορία διαδραματίζεται σε ένα χωριό του Λιβάνου, όπου οι γυναίκες του χωριού, μουσουλμάνες και ορθόδοξες, ενώνουν τις δυνάμεις τους και χρησιμοποιούν τεχνάσματα για να σταματήσουν τους άντρες του χωριού από το να σκοτώνονται μεταξύ τους.
-
Η ταινία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί δραματική. Ωστόσο έχει πολλά κωμικά στοιχεία τα οποία σε συνδυασμό με το δράμα αποπνέουν ταυτόχρονα γέλιο και δάκρυα. Πιστεύω ότι χρησιμοποιώντας αυτή την ειρωνεία, είναι ο καλύτερος τρόπος για να επιβιώσεις και να ανταπεξέλθεις στα γεγονότα της ζωής.
-
Το «Όταν Θέλουν οι Γυναίκες» δεν είναι βασισμένο σε μια πραγματική ιστορία. Την εμπνεύστηκα όταν ήμουν έγκυος το 2008. Εκεί την περίοδο ξέσπασε και ο εμφύλιος πόλεμος στην Βηρυτό. Οι άνθρωποι έβλεπαν τη ζωή τους, την περιουσίας τους, τα σπίτια τους να καταρρέουν. Τότε είπα στον εαυτό μου, εάν είχα γιο, τι θα έκανα για να τον αποτρέψω να πάρει το όπλο και να κατέβει στον δρόμο? Πόσο μακριά θα έφτανα για να μην δει το παιδί μου αυτές τις δυσάρεστες καταστάσεις?
-
Δεν είναι μια ιστορία πολέμου, αλλά ένα παραμύθι για το πώς να αποτρέψεις τον πόλεμο. Ο πόλεμος είναι ένα κακό που γίνεται για το τίποτα. Κανένας δεν αξίζει να θυσιάζει τον εαυτό του για αυτό το κακό. Για μένα είναι μια φαντασίωση, οι γυναίκες ενός χωριού προσπαθούν να επιφέρουν την ειρήνη σε μια εμπόλεμη ζώνη.
-
Δεν ήθελα να γυρίσω μια πολιτική ταινία. Η ταινία ξεκινάει με έναν αφηγητή να διηγείται μια ιστορία. Έτσι λοιπόν με τα τραγούδια και τους χορούς κατάφερα να δώσω μια παραμυθένια διάθεση σε αυτήν. Μερικοί μπορεί να έχουν αντιρρήσεις σχετικά με την ταινία, δηλαδή στο ότι μέσα σε αυτήν οι χριστιανοί γίνονται μουσουλμάνοι και οι μουσουλμάνοι, χριστιανοί. Κάτι τέτοιο στον Λίβανο είναι ρητά απαγορευμένο…αλλά όπως είπα, η ιστορία είναι ένα φανταστικό παραμύθι.
-
Μ’ αρέσει να παίζω στις ταινίες μου με την πραγματικότητα, θέτοντας πραγματικούς ανθρώπους, σε πραγματικές καταστάσεις, δημιουργώντας έτσι μια ρεαλιστική εικόνα. Μ’ αρέσει να πειραματίζομαι με τις ιδιομορφίες τους, τις φωνές τους, τις κινήσεις τους. Ακόμα και στις χορευτικές σκηνές, οι γυναίκες παρόλο που είχαν διαφορετικές ηλικίες και διαφορετικά χαρακτηριστικά, δημιούργησαν μια απίστευτη σκηνή στην ταινία.
-
Στην ταινία ο ρόλος που υποδύομαι είναι εκείνος μια γυναίκας που είναι ερωτευμένη με έναν άντρα της αντίθετης θρησκείας. Όλος ο έρωτάς τους εκφράζεται μόνο με ένα τραγούδι, όπου το τραγουδάει ο καθένας μέσα στο μυαλό του, χωρίς να το δηλώνει φανερά στον άλλον. Δυστυχώς, εάν και στην ταινία δεν αναφέρεται πουθενά ότι κάτι τέτοιο είναι απαγορευτικό, στην πραγματικότητα στον Λίβανο είναι κατακριτέο η σύναψη ερωτικών σχέσεων μεταξύ ανθρώπων μια αντίθετες θρησκευτικές πεποιθήσεις.
-
Είναι γεγονός ότι μεταξύ των δυο μου ταινιών «Caramel» και «Όταν Θέλουν οι Γυναίκες», η Λιβανέζικη κοινωνία δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα. Οι σχέσεις κοινωνίας και οικογένειας είναι έτσι που αν και οι άνθρωποι φαίνονται πιο απελευθερωμένοι, πάντα υπάρχει ο φόβος του τι θα σκεφτεί ο άλλος. Υπάρχουν πολλά ταμπού και μεγάλος διχασμός στους Λιβανέζους. Και ο λόγος είναι απλά γιατί δεν έχουμε βρει ακόμα την ταυτότητα μας.
Μόνο η Ναντίν Λαμπακί ξέρει…
Η ταλαντούχος Λιβανέζικής καταγωγής Ναντίν Λαμπακί, ύστερα από την μεγάλη εμπορική επιτυχία της πρώτης της ταινίας «Caramel» (2007 – παρουσιάστηκε στο 15ήμερο Σκηνοθετών στο Φεστιβάλ Καννών), μας παρουσιάζει τη δεύτερη ταινία της «Όταν Θέλουν οι Γυναίκες». Μια δραματική ταινία με κωμικά και μουσικά στοιχεία, η οποία πρωτοπαρουσιάστηκε στο πρόγραμμα «Ένα Κάποιο Βλέμμα» του Φεστιβάλ Καννών, όπου και τιμήθηκε με το Βραβείο της Οικουμενικής Επιτροπής. Επίσης έχει αποσπάσει σημαντικές διακρίσεις στα διεθνή φεστιβάλ του Τορόντο και του Σαν Σεμπαστιάν.
Σκηνοθεσία: Ναντίν Λαμπακί
Σενάριο: Ναντίν Λαμπακί και Ζιχάντ Ζοζέιλ
Παραγωγή: Ναντίν Λαμπακί , Αν – Ντομινίκ Τουσέντ
Ηθοποιοί: Ναντίν Λαμπακί, Λέιλα Χακίμ
Μοντάζ: Βερονίκ Λόνζ
Φωτογραφία: Κριστόφ Οφεστέιν
Σκηνικά: Σύνθια Ζαχάρ
Κοστούμια: Καρολίν Λαμπακί
Διάρκεια: 110’
Διανομή: Odeon