Η Bouchra Ouizguen παρουσιάζει στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση το έργο Ottof, για τρεις παραστάσεις, στις 21, 22 και 23 Φεβρουαρίου 2017.
Πέντε γυναίκες από το Μαρόκο, που δεν περιμένεις να δεις στη σκηνή, έρχονται στη Στέγη. Χορεύουν, τραγουδούν και ανατρέπουν τα κλισέ για τις γυναίκες της Ανατολής, σε ένα έργο για την ίδια τη ζωή και για τις γυναίκες που την αγαπούν.
Η Μπουσρά Ουιζγκέν και η ομάδα της για πρώτη φορά στην Ελλάδα με το Ottof.
Στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, για τρεις μέρες, από 21 έως 23 Φεβρουαρίου 2017, πέντε γυναίκες από το Μαρόκο, που δεν περιμένεις να δεις στη σκηνή, καταλαμβάνουν το χώρο με την παρουσία τους, με τις φωνές τους, με τις ιστορίες τους, με την ελευθερία και τη ζωντάνια τους.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Στη δουλειά της Μπουσρά Ουιζγκέν, η σύγχρονη δημιουργική ματιά συναντά τις σπάνιες ικανότητες μιας ομάδας μεγάλων σε ηλικία ερμηνευτριών. Οι γυναίκες αυτές προέρχονται από την παράδοση των Aitas, γυναικών που χορεύουν και τραγουδούν παραδοσιακά κομμάτια σε γάμους και νυχτερινά μαγαζιά στο Μαρόκο. Μαζί με τη χορογράφο, δημιούργησαν μια ομάδα, η οποία τα τελευταία εννέα χρόνια έχει αφήσει άφωνο το κοινό στις σκηνές της Ευρώπης, ανατρέποντας τα κλισέ για τις γυναίκες της Ανατολής.
Το Ottof είναι μια παράσταση απελευθέρωσης. Η Μπουσρά Ουιζγκέν προσκαλεί πλάι της τέσσερις μεγάλης ηλικίας γυναίκες, που έχουν περάσει όλη τους τη ζωή δουλεύοντας σκληρά σαν τα μυρμήγκια (ottof, άλλωστε, σημαίνει μυρμήγκι στη γλώσσα των Βεδουίνων) και συνεχίζουν ασταμάτητα. Γυναίκες σημαδεμένες από τη ζωή, αλλά γεμάτες ενέργεια και δύναμη. Τα μεσογειακά σώματά τους καταθέτουν επί σκηνής αυτό που τις κινεί, ακροβατούν ανάμεσα στη φαντασία και το ρεαλισμό, την ηρεμία και την τρικυμία, την παράδοση και το σύγχρονο κόσμο, μεταμορφώνουν τη βία σε εκρηκτική ενέργεια και, αφαιρώντας σταδιακά τα πέπλα που τις καλύπτουν, χορεύουν με μια συγκινητική ελευθερία υπό τους ήχους του “My Baby Just Cares For Me” της Nina Simone. Σκάβουν, αναζητούν, μένουν απασχολημένες όπως τα μυρμήγκια, ο χορός τους είναι ένας αγώνας για ζωή. Η Ουιζγκέν κάνει ένα έργο για την ίδια τη ζωή και για τις γυναίκες που αγαπούν τη ζωή, με τη φλούδα και με τα κουκούτσια της.
Συντελεστές
Καλλιτεχνική Διεύθυνση & Χορογραφία: Bouchra Ouizguen
Ερμηνεύουν: Kabboura Aït Ben Hmad, Fatéma El Hanna, Halima Sahmoud, Fatna Ibn El Khatyb, Bouchra Ouizguen
Σχεδιασμός Φωτισμών: Eric Wurtz
Παραγωγή: Compagnie O
Συμπαραγωγή: Festival Montpellier Danse (Μονπελιέ, Γαλλία), Festival d’Automne (Παρίσι), Les Spectacles Vivants – Centre Pompidou (Παρίσι), Kunstenfestivaldesarts (Βρυξέλλες), La Bâtie – Festival de Genève (Γενεύη), Service de Coopération et d’Action Culturelle de l’Ambassade de France au Maroc (Μαρόκο)
Με την υποστήριξη του Γαλλικού Ινστιτούτου του Μαρακές και του Arcadi
Ανάπτυξη: Studio Institut Français de Marrakech
Πρεμιέρα: 25 Ιουνίου 2015, Festival Montpellier Danse, Μονπελιέ, Γαλλία
Φωτογραφία © Margot Valeur
ΠΑΡΑΛΛΗΛΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ
Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου
Εργαστήριο με την Bouchra Ouizguen
Μετά την παράσταση, συζήτηση του κοινού με τους συντελεστές
Η χορεύτρια και χορογράφος Μπουσρά Ουιζγκέν γεννήθηκε το 1980 στο Ouarzazate του Μαρόκου. Σήμερα ζει στο Μαρακές, όπου από το 1998 έχει αφοσιωθεί στη δημιουργία μιας τοπικής χορογραφικής σκηνής.
Η Ουιζγκέν είναι αυτοδίδακτη και ξεκίνησε στα 16 της ως χορεύτρια ανατολίτικων χορών. Τα πρώτα της πειραματικά έργα, Ana Ounta και Mort et moi, βασίστηκαν στην αγάπη της για τη λογοτεχνία, τη μουσική και τον κινηματογράφο. Το 2002 ίδρυσε, μαζί με τον Taoufiq Izeddiou, την ομάδα Anania. Συνεργάστηκε με χορογράφους όπως η Mathilde Monnier, ο Bernardo Montet, ο Boris Charmatz και ο Alain Buffard προτού ιδρύσει τη δική της ομάδα, την Compagnie O, το 2010. Τα έργα της, στα οποία χρησιμοποιεί τον ήχο, την περφόρμανς και το βίντεο, εμπνέονται από ερωτήματα πάνω στην κοινωνία, τις εικαστικές τέχνες και τη λαϊκή κουλτούρα της χώρας της και τα παρουσιάζει σε συνεργασία με μια ομάδα που έφτιαξε ταξιδεύοντας στο Μαρόκο. Έργα της έχουν παρουσιαστεί σε μεγάλα μουσεία, θέατρα και φεστιβάλ, όπως στο Φεστιβάλ της Αβινιόν, στο Φεστιβάλ Χορού του Μονπελιέ, στο Κέντρο Πομπιντού, στο Festival d’Automne του Παρισιού, στο Kunstenfestivaldesarts των Βρυξελλών κ.ά.
Το 2010 τιμήθηκε με το γαλλικό βραβείο SACD για νέους ταλαντούχους χορογράφους και με το βραβείο της Ένωσης Κριτικών Θεάτρου, Μουσικής και Χορού για το έργο της Madame Plaza, στο οποίο για πρώτη φορά μοιράστηκε τη σκηνή με τρεις ερμηνεύτριες που είχαν διαμορφωθεί μέσα στην παράδοση της Αΐτα.
Η Αΐτα είναι η αρχαιότερη μορφή λαϊκής μουσικής του Μαρόκου. Ήταν η μουσική των αγροτικών κοινοτήτων κοντά στην ακτή του Ατλαντικού. Οι κοινότητες αυτές ήταν ομάδες Βεδουίνων, κυρίως Βέρβεροι νομάδες που μετακινήθηκαν από τη νότια Αίγυπτο. Η Αΐτα παίζεται σε ιδιωτικές και δημόσιες γιορτές (π.χ. σε γάμους) και συνήθως η γλώσσα της είναι τα Darija (αραβική καθομιλουμένη στο Μαρόκο). Τα τραγούδια μιλάνε για την αγάπη, την απώλεια, τον πόθο και την καθημερινότητα. Η Αΐτα έχει συνήθως δύο μέρη, ένα αργό οργανικό πρελούδιο, που ακολουθείται από ελεύθερους στίχους, το lafrash, και μια γρήγορη χορευτική διασκευή, το lahsab, που μπορεί να διαρκέσει όσο επιθυμεί το κοινό. Παραδοσιακά ερμηνευόταν από έναν βασικό τραγουδιστή ή μια τραγουδίστρια, βιολί, φωνητικά και κρουστά, αλλά υπάρχει και μια πιο ποπ εκδοχή, με πλήκτρα, ντραμς και ηλεκτρικές κιθάρες. Άλλοτε πάλι ερμηνεύεται από ομάδες που περιλαμβάνουν μουσικούς, τραγουδιστές και χορεύτριες – οι τελευταίες ονομάζονται sheikha (πληθυντικός sheikhates).
Φωτογραφία © Hasnae El Ouarga