Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΙΑΝΟS το βιβλίο του Ανδρέα Μαράτου «Ουτοπία κρυμμένη στο σώμα της πόλης. Ο μουσικός κόσμος του Μίκη Θεοδωράκη και η εποχή του».
Ο Ανδρέας Μαράτος αντιμετωπίζει το έργο του Μίκη Θεοδωράκη ως ένα μοναδικό και ολοκληρωμένο μουσικό κόσμο, ως τεκμήριο της δυναμικής και των μετέωρων αιτημάτων μιας ολόκληρης εποχής. Ερευνά τις καταγωγικές του ρίζες και τον πολυπρισματικό χαρακτήρα του ως οδοδείκτες επιστροφής σε ένα μέλλον που δεν ήρθε ακόμα. Μελετά τους δεσμούς του με την ταραγμένη πολιτική ιστορία του τόπου, την τραγική περιπέτεια της Αριστεράς, την κοινωνικοπολιτική κοσμογονία του εικοστού αιώνα. Τελικά, πώς το έργο αυτό αναδύεται μέσα από τη συνάντηση και την υπέρβαση των κυρίαρχων ρευμάτων σκέψης και τέχνης της εποχής καθώς και την αλληλεπίδρασή του με τις συγκαιρινές του ραγδαίες μεταμορφώσεις του χώρου και των συλλογικών νοοτροπιών όπως αυτές αποτυπώνονται στο σώμα της πόλης.
Ο Ανδρέας Μαράτος γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Είναι ζωγράφος και υποψήφιος διδάκτορας στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης & Ιστορίας του Πάντειου Πανεπιστήμιου. Σπούδασε στο Μεταπτυχιακό πρόγραμμα «Σχεδιασμός-Χώρος-Πολιτισμός» της Αρχιτεκτονικής Ε.Μ.Π., στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας (Ζωγραφική και Τέχνη του βιβλίου) και στο Τμήμα Φυσικής Α.Π.Θ. Έχει εργαστεί ως καθηγητής Καλλιτεχνικών στη δημόσια δευτεροβάθμια εκπαίδευση και ως καθηγητής Φυσικής στην ιδιωτική εκπαίδευση. Στο ενεργητικό του έχει τρεις ατομικές εκθέσεις, συμμετοχές σε ομαδικές, εικονογραφήσεις κι εξώφυλλα βιβλίων. Έχει εκδώσει τρία καλλιτεχνικά βιβλία με τίτλους: «Οι επτά λιποτάχτες», «Το δάσος με τα πετρωμένα αηδόνια», «Ο βροχοποιός», που διατίθενται στα βιβλιοπωλεία IANOS. Website: http://www.andreasmaratos.gr
Έργο εξωφύλλου: Ανδρέας Μαράτος, «Ουτοπία κρυμμένη στο σώμα της πόλης», κάρβουνο και παστέλ σε χαρτί, 30x50cm
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ακολουθούν αποσπάσματα από τον πρόλογο του Αριστείδη Μπαλτά, από το επίμετρο του Μίκη Θεοδωράκη και από την εισαγωγή του βιβλίου.
Από τον Πρόλογο του Αριστείδη Μπαλτά
“…Ολοκληρώνοντας την ανάγνωση του βιβλίου του Μαράτου, οι νότες, οι συγχορδίες, οι στίχοι και οι φωνές που κατοικούν το έργο του Μίκη, νότες, συγχορδίες, στίχοι και φωνές που κάποτε συγκρότησαν, τουλάχιστον για κάποιους από μας και σχεδόν κυριολεκτικά, το ίδιο μας το σώμα και την προσωπική μας διαδρομή, αποκτούν θεωρητικό έρμα και λογικό ειρμό, έρμα και ειρμό που μας βοηθούν να καταλάβουμε τόσο τον ίδιο τον εαυτό μας όσο και την εποχή μας. Ερμηνεία δεσμευτική δεν υπονοεί, βέβαια, ερμηνεία που δεν επιδέχεται αντιρρήσεις. Απλώς -αλλά το “απλώς” εδώ είναι εξαιρετικά σύνθετο- σημαίνει ότι οι όποιες αντιρρήσεις, εύλογες η λιγότερο εύλογες, δεν θα μπορέσουν να αποκτήσουν πραγματική λαβή επί του αντικειμένου τους παρά μόνον αν συγκροτηθούν οι ίδιες σε σώμα αντίστοιχης εμβέλειας και αντίστοιχης πληρότητας. Με άλλα λόγια, η δεσμευτικότητα της ερμηνείας του Μαράτου ανοίγει ένα ολόκληρο πεδίο έρευνας υψηλών απαιτήσεων. Από ένα έργο θεωρητικής στόχευσης με αυτό το θέμα δεν δικαιούται κανείς σήμερα να περιμένει περισσότερα…”
Από το Επίμετρο του Μίκη Θεοδωράκη
“Το βιβλίο του Ανδρέα Μαράτου υπήρξε για μένα αποκάλυψη και έκπληξη συγχρόνως. Γιατί καταστάσεις και γεγονότα που θεωρούσα πρόδηλα, δεδομένου ότι τα είχα ζήσει και μάλιστα εντατικά, έλαβαν ξαφνικά μια καινούρια μορφή και ένα διαφορετικό περιεχόμενο χάρη στην διαπεραστική και κάποτε ανατρεπτική ματιά του συγγραφέα… …Η αρχαιολογική σκαπάνη του Ανδρέα Μαράτου με έβγαλε από τον ευδαιμονικό μου λήθαργο και ομολογώ ότι δεν ξέρω ακόμα αν αυτό υπήρξε καλό ή κακό για μένα, δεδομένου ότι είχα καταβάλει μεγάλη προσπάθεια να πείσω τον εαυτό μου ότι οι σχέσεις μου με τη ζωή και τους ανθρώπους είχαν τακτοποιηθεί αφήνοντάς μου ένα περιθώριο γαλήνης χωρίς μάταιες ελπίδες και ουτοπικές προσμονές…”
Από την Εισαγωγή του βιβλίου
Ο μουσικός κόσμος του Μίκη Θεοδωράκη. Ο βαθιά λυρικός αλλά και εξεγερσιακός, διονυσιακός χαρακτήρας του. Οι ισχυροί δεσμοί του με τις τραγικές και τις μεγαλειώδεις στιγμές της μεταπολεμικής ιστορίας. Κυρίως με το απελευθερωτικό και χειραφετητικό εγχείρημα που διαπέρασε σαν ρίγος και σφράγισε όλο τον εικοστό αιώνα. Η Ουτοπία δεν αφορά στον υποτιθέμενο απατηλό χαρακτήρα του εγχειρήματος ούτε θρηνεί εκ του ασφαλούς για τη ματαίωσή του. Αφορά στην κατάδειξη της έκτασης και της έντασης της δυναμικής του, στις υποθήκες του για το μέλλον. Στην προκειμένη περίπτωση αναφέρεται στην άρρηκτη, λυτρωτική και ανοιχτή στον ιστορικό χρόνο σχέση μιας τέχνης υψηλής και του διαρκούς αιτήματος απελευθέρωσης, προσωπικής και κοινωνικής. Ο θεοδωρακικός μουσικός κόσμος αποτελεί μια σύγχρονη ελεγεία ουτοπίας. Είναι η ελεγεία ενός Όχι ακόμη-τόπου […].