Το Παιδί Τραύμα είναι ένας μυστηριώδης μουσικός της underground σκηνής, που πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε με την Inner Ear τον δεύτερο δίσκο του με τον απειλητικό τίτλο «Θα Καταστρέψω τον κόσμο». Ο τίτλος αυτός κρύβει από πίσω του την αληθινή ιστορία ενός παρανοϊκού εγκληματία. Αλλά, όπως μας λέει κι ο καλλιτέχνης: “Αν δεν καταστραφεί ένας κόσμος πως θα μπορέσεις να εφεύρεις έναν νέο για να ζήσεις;”
Διεισδύουμε, λοιπόν, στον μυστικό κόσμο ενός μουσικού που κρατά κρυφή την πραγματική του ταυτότητα, ακόμα κι αν αναγκαστεί να καταφύγει σε κουλτουριάρικες δικαιολογίες. Έναν κόσμο που προσπαθεί να αποδεχτεί τον αποχωρισμό, και βιώνει την πόλη ως ζωντανό οργανισμό. Έναν κόσμο που έρχεται ξαφνικά αντιμέτωπος με την οδυνηρή εποχή που ζούμε, όπου τα live έχουν απαγορευτεί και η μουσική σκηνή κινδυνεύει με μια πρωτόγνωρη συρρίκνωση.
– Θα ήθελες, αρχικά, να μας πεις λίγα λόγια για την ιστορία που ενέπνευσε τον τίτλο του νέου σου άλμπουμ, που κυκλοφορεί από την Inner Ear;
Ο δίσκος βασίζεται θεματικά σε μια ιστορία ενός παρανοϊκού εγκληματία που συνελήφθη στα μέσα των 90s λίγο πριν ολοκληρώσει το αποτρόπαιο σχέδιο του: Να καταστρέψει τον κόσμο. Στο μυαλό μου αυτή η υπόθεση λειτούργησε διττά: Οι ιστορίες αφορούν κάτι παρελθοντικό, τετελεσμένο, που διαρκώς αναπαράγεται κι όταν κάτι αναπαράγεται, αλλοιώνεται. Το «Θα Καταστρέψω τον κόσμο» είναι στόχος που αφορά στο μέλλον. Αυτός είναι και ο κοινός παρονομαστής του δίσκου. Μιλάει για την ανάγκη του ατόμου για αποσύνθεση. Αν δεν καταστραφεί ένας κόσμος πως θα μπορέσεις να εφεύρεις έναν νέο για να ζήσεις;
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
– Η ιστορία αυτή φαίνεται να επεκτείνεται σε κάθε ένα από τα κομμάτια. Η καταστροφή του κόσμου γίνεται, τελικά, για να μείνει ολοκληρωτικά μόνο του ένα ζευγάρι;
Κάποιες φορές η οντότητα ενός ζευγαριού είναι ένα πρόσχημα για να αντιμετωπίσουμε τον εαυτό μας. Η καταστροφή του κόσμου γίνεται με στόχο τον αποχωρισμό. Ή έστω την αποδοχή του αποχωρισμού. Μιλάει για αυτά που κλέβεις απ’ τον άλλον φεύγοντας. Τον όποιον άλλον. Ακόμα και τον ίδιο σου τον εαυτό. Ο ήρωας της ιστορίας, αυτό που τελικά «κατάφερε» ήταν και αυτό που είχε εξαρχής: να μείνει μόνος.
– Ο έρωτας, οπότε, ίσως να είναι το βασικό θέμα του άλμπουμ σου και το ίδιο ισχύει και για τον προηγούμενο δίσκο σου, με τίτλο «Μυστικές Χορευτικές Κινήσεις». Θεωρείς πως ο έρωτας μπορεί να ευδοκιμήσει σε μια πόλη σαν την Αθήνα την εποχή του κορωνοϊού;
Μπορεί να επιβιώσει παντού μέσα από οθόνες, από καλώδια και από αποστάσεις. Αλλά πρέπει να είσαι διατεθειμένος τον επικοινωνείς και να τον αποσυνθέσεις όταν θα πρέπει. Λένε ότι οι πιο μεγάλοι έρωτες γεννιούνται στα χαρακώματα. Κι αυτή που ζούμε είναι μια εποχή χαρακωμάτων, ενός αλλιώτικου πολέμου.
– Υπάρχουν πράγματα από την καθημερινότητά σου και την ζωή στην πόλη που σε εμπνέουν και βρίσκουν τον δρόμο τους μέσα στη δουλειά σου;
Δεν είναι θέμα έμπνευσης σταθερών πραγμάτων, αλλά αναπροσαρμογής των ήδη υπαρχόντων. Η πόλη είναι ρευστή, είναι ζωντανός οργανισμός. Όσο σταθερή και να φαίνεται, διαρκώς ανακαλύπτεις και εφευρίσκεις πράγματα. Η κινητήριος δύναμη, είναι κατά κάποιον τρόπο η ανακάλυψη ενός νέου τρόπου ανάγνωσης και βιώματος της πόλης. Στα αγγλικά υπάρχει η λέξη Serendipity. Είναι απ’ τις πιο δύσκολα μεταφραζόμενες λέξεις παγκοσμίως. Περιγράφει σημαντικές ανακαλύψεις που προκύπτουν είτε από καθαρή τύχη, είτε έχοντας ξεκινήσει να αναζητάς κάτι εντελώς διαφορετικό. Αυτή η έννοια ίσως αποδίδει αρκετά καλά την όποια σχέση μου με την πόλη.
– Ποια είναι η δημιουργική διαδικασία όταν γράφεις ένα κομμάτι; Έρχεται πρώτα η μελωδία και μετά γράφονται οι στίχοι;
Τις περισσότερες φορές παίζει ταυτόχρονα ένα μελωδικό/στιχουργικό θέμα στο κεφάλι μου. Το γράφω στο μαγνητοφωνάκι του κινητού να μην το ξεχάσω και μετά κάθομαι στο πιάνο και το χτίζω.
– Έχεις επιλέξει να διατηρήσεις κρυφή την πραγματική σου ταυτότητα. Πόσο εύκολο είναι να συμβεί κάτι τέτοιο, ενώ είσαι καλλιτέχνης, και γιατί έχεις κάνει αυτή την επιλογή;
Είναι αρκετά εύκολο. Πιο δύσκολο είναι να πείσω κάποιον που δεν με ξέρει με τη μουσική μου ιδιότητα ότι είμαι το Παιδί Τραύμα, παρά το αντίθετο. Ζούμε σε μια προσωποπαγή εποχή με ατέλειωτη έκθεση, selfies, likes κτλ. που χτυπάει συθέμελα την ανασφάλεια μου. Αυτή μάλλον είναι και η ρίζα της επιλογής μου για τη μυστική ταυτότητα. Συνήθως την καλύπτω και με μπόλικες δήθεν αναφορές για τη σημασία του περιεχομένου ενός έργου και όχι για το πρόσωπο του καλλιτέχνη και άλλα τέτοια κουλτουριάρικα.
– Τα τελευταία χρόνια έχει υπάρξει μια άνθιση της εγχώριας underground εναλλακτικής μουσικής. Πιστεύεις ότι μπορεί να συνεχίσει να ευδοκιμεί και να αναπτύσσεται, ακόμα κι αν δεν υπάρχει η δυνατότητα να γίνονται live εμφανίσεις, με την ελευθερία που τις έχουμε συνηθίσει;
Η πολιτεία αντιμετωπίζει με όρους καταστολής κάθε καλλιτεχνική έκφραση ειδικά την περίοδο του covid. Και το χειρότερο είναι ότι προσπαθεί να μας κάνει όλους συνένοχους. Οι κανόνες που θέτει για τα live αφήνουν μια ολόκληρη σκηνή, όχι μόνο την underground, να αποσυντίθεται. Ελπίζω αυτή η καταστολή να λειτουργήσει αντίστροφα και όλοι μας να συνεχίσει να παράγουμε και να αντιστεκόμαστε σε αυτή την δομημένη παράνοια.
Photo Credits: Eftychia Vlachou
