Το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Κρήτης παρουσιάζει την έκθεση με τίτλο «Παιδικοί φόβοι, παιδικά όνειρα», …
… των Στέλλας Δρυγιαννάκη, Χρήστου Κωστούλα, Χρυσούλας Σκεπετζή και Άγγελου Σκούρτη, από την Παρασκευή 18 Ιανουαρίου 2013 έως τις 20 Μαρτίου 2013.
Η ιδέα και η επιμέλεια της έκθεσης είναι της Μαρίας Μαραγκού.
Το ζήτημα που εξετάζει η έκθεση είναι εάν και κατά πόσο υφίσταται ο παιδικός φόβος και έως πιο σημείο επιδρά στην συμπεριφορά αλλά και στα όνειρα των παιδιών.
Ποιος φόβος; Ο φόβος του σχολείου, ο φόβος της οικογένειας, ο φόβος της κοινωνίας, ο φόβος του σώματος που αλλάζει αλλά και της σωματικής βίας, ο φόβος που προκαλούν ενίοτε τα παραμύθια και τα πρότυπά τους όπως ο λύκος, η μάγισσα παλαιότερα ή οι ήρωες του διαδικτύου σήμερα. Αλλά και ο φόβος που φτάνει μέσω της τηλεόρασης που προβάλει ειδήσεις από τις εμπόλεμες ζώνες όπου τα θύματα είναι κυρίως παιδιά.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Η ιδέα της έκθεσης στο Ρέθυμνο ξεκινά από το παλαιότερο σχολείο της πόλης (της όποιας πόλης) το οποίο χτίστηκε επί Τουρκοκρατίας για τους Τούρκους, στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκε για τη βασική εκπαίδευση γενεών και γενεών Ρεθυμνιωτών και σήμερα εξακολουθεί να είναι σχολείο στο οποίο φοιτούν κατά πλειοψηφία τα παιδιά της ακμάζουσας κοινωνίας των οικονομικών μεταναστών. Πώς βιώνουν τα παιδιά τον φόβο, πώς ονειρεύονται τις φιλοδοξίες τους, πώς νιώθουν απέναντι στον “εφιάλτη” τους, ακόμη και αν είναι εξαιρετικά προστατευμένα από το οικογενειακό τους περιβάλλον; Έχει ο φόβος σχέση με το φύλο, υπάρχει η απειλή της τιμωρίας, έχουν παρόμοιο εφιάλτη τα παιδιά των γηγενών με εκείνα που ακολούθησαν τη μοίρα των γονιών στη μετανάστευση;
Οι καλλιτέχνες, αντιμετωπίζουν το θέμα ο καθένας από τη δική του σκοπιά.
Η Στέλλα Δρυγιαννάκη χρησιμοποιεί ως μοντέλο το παλιό σχολείο του Ρεθύμνου φωτογραφίζοντας παιδιά σήμερα και αναζητώντας τις αντιστοιχίες στα παιδιά παλαιότερων εποχών.
Ο Χρήστος Κωτσούλας, δουλεύει πάνω στο αγορίστικο πρότυπο της δουλειάς στη θάλασσα, ονειρεύεται το καπέλο και τα σύμβολα του καπετάνιου, όλα μεγενθυμένα. Ίσως και τρομακτικά. Δεν είναι τυχαίο εξ’ άλλου ότι υπογράφει ως «Κάπτεν».
Η Χρυσούλα Σκεπετζή δούλεψε στην έννοια του κλουβιού της φυλακής για να θέσει ερωτήματα αν και κατά πόσο οι ελεύθερες και αδογμάτιστες συνειδήσεις στο χώρο της Παιδείας μπορούν να συνεργαστούν σε δογματικά και καταπιεστικά περιβάλλοντα και πώς το κελί μπορεί να ερμηνευτεί ως προστατευτισμός.
Τέλος, ο Άγγελος Σκούρτης εκθέτει μαχαιρωμένες φωτογραφίες παιδιών που φορούν σακούλες στο κεφάλι ή κρύβουν τα πρόσωπά τους για να μη δουν το κακό καθώς και μία σειρά από τραυματισμένους πίνακες που μάζεψε στη διάρκεια της προηγούμενης έκθεσης.
Η διάρκεια των εκθέσεων θα είναι ως τις 20 Μαρτίου 2013 ενώ θα πραγματοποιηθούν όπως πάντα ξεναγήσεις σε παιδιά και ενήλικες και εκπαιδευτικά προγράμματα.