Ο Γεώργιος Πολυκράτης συνεχίζει την ποιητική του οδύσσεια με μια σπάνια γλώσσα, εμπνευσμένη εν προκειμένω από τα Ελευσίνια Μυστήρια.
Σε αυτό το κείμενο, ο ποιητής στόχο έχει να παρακολολουθήσει την πορεία των ανθρώπων στα μονοπάτια των Ιδεών και της Σκέψης. Αν και η αυλαία θα πέσει, το ανθρώπινο πνεύμα αχόρταγα αποζητά νέες εξερευνήσεις. Αποζητά να χτίσει ιδέες στην κινούμενη άμμο του χρόνου, να τις διατρανώσει όταν είναι βέβαιο πως η επόμενη γενιά θα τις καταδικάσει.
Ο συγγραφέας
Ο Γεώργιος Πολυκράτης, τρίτο παιδί του Δημητρίου και της Γερτρούδης, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1930 και σπούδασε ιατρός στο Πανεπιστήμιό της. Παντρεύτηκε την οδοντίατρο Γεωργία Μπάκουλη, και απέκτησαν δύο παιδιά, τον Δημήτρη και την Αλκυόνη.Ελληνολάτρης μέχρι υπερβολής, υπήρξε ενθουσιώδης ορειβάτης και καταδύτης, εραστής της ελληνικής φύσης. Πρωτοεμφανίστηκε στα Γράμματα την δεκαετία του 1950 με νεανικά του έργα, δύο μικρές ποιητικές συλλογές και μία τραγωδία. Όμως η έντονα υπεύθυνη άσκηση της ιατρικής για πέρα από σαράντα χρόνια, δεν του άφησε περιθώρια να λειτουργεί παράλληλα και την ποίηση. Τώρα, μετά την συνταξιοδότηση του, συνάντησε ξανά τις Μούσες της νιότης του, και εργάζεται εντατικά, να ολοκληρώσει μέρος έστω των σχεδίων του, μιά και κάνει, όπως λέει, αγώνα δρόμου με τον χρόνο ζωής που του απομένει…