Στο City Garden Festival του Christmas Theater ο συνθέτης Μιχάλης Κουμπιός σχεδίασε μοναδικά συναυλιακά γεγονότα που θα μας ταξιδέψουν με ελληνικά τραγούδια σε κάθε γωνιά της Ελλάδας αλλά και σε όλο τον κόσμο. Ένα από αυτά που εντυπωσίασε τους φίλους του καλού ελληνικού τραγουδιού με το που ανακοινώθηκε, είναι μια πρωτότυπη ταξιδιάρικη συναυλία με τίτλο «Μπουένος Άιρες, Νέα Υόρκη, Βοµβάη, Τόκιο και Μπαρµπαριά».
Μια συναυλία που θα αναδείξει την μαγεία και την αρμονία που προσφέρει το κανονάκι, σε µία μουσική διαδρομή που διατρέχει όλες τις εκφάνσεις του ελληνικού τραγουδιού. Με αφορμή αυτήν τη συναυλία που θα γίνει στις 23 Σεπτεμβρίου στο City Garden θα συναντηθούν για πρώτη φορά επτά προσωπικότητες του ελληνικού τραγουδιού (Παντελής Θαλασσινός, Νίκος Ξυδάκης, Ευανθία Ρεμπούτσικα, Καλλιόπη Βέττα, Ζαχαρίας Καρούνης, Αρετή Κετιµέ, Κατερίνα Παπαδοπούλου) με προεξέχοντα τον αριστοτέχνη σολίστ στο κανονάκι Πάνο Δηµητρακόπουλο με τον οποίο και συνομιλήσαμε.
-Ένας σολίστας όπως εσείς ακούει άλλους δεξιοτέχνες από άλλα είδη μουσικής; Συμπεριφέρεστε ως ακροατής;
Βασικά ως ακροατής συμπεριφέρομαι. Ο μουσικός δεν μπορεί να έχει εμμονή με τη δεξιοτεχνία του οργάνου του. Αλλά ούτε και να προσκολλάται στη δεξιοτεχνία των άλλων μουσικών οργάνων. Το ζήτημα δεν είναι να ακούς τι μπορούν να παίξουν τα χέρια, αλλά να προσπαθείς να αφουγκράζεσαι τον τρόπο με τον οποίο άλλοι μουσικοί αντιλαμβάνονται τα μουσικά είδη και τη μουσική γενικότερα με επίκεντρο την ψυχή και την προσωπικότητά τους.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
-Ποιοι είναι δάσκαλοι σας;
Είμαι αυτοδίδακτος, ίσως γιατί και οι δύο γονείς μου ήταν δάσκαλοι! (γέλια) Θεωρώ όμως όλους τους δεξιοτέχνες με τους οποίους έχω παίξει, δασκάλους μου. Κατ’ αρχάς τη Δόμνα Σαμίου και το Χρόνη Αηδονίδη που και μόνο με το παράδειγμά τους εμπλούτισαν τις γνώσεις και την εμπειρία μου. Στη συνέχεια, είχα την τύχη να μάθω από τον Αντώνη Απέργη και τον Halil Karaduman και να παίζω από την αρχή με πάρα πολύ καλούς μουσικούς: τον Θόδωρο Κοτεπάνο, τον Haig Yazdjian, τον Σταύρο Λάντσια που με δίδαξαν σε πολλά επίπεδα. Μετά τόσα χρόνια ως επαγγελματίας μουσικός, θεωρώ ότι ήταν ατυχία που δεν βρέθηκα δίπλα σε έναν καλό δάσκαλο από τα πρώτα βήματά μου στη μουσική κι έχω μετανιώσει που δεν πήγα στην Κωνσταντινούπολη τα πρώτα χρόνια, για να διδαχθώ από τους καλύτερους στο κανονάκι.
-Στη ζωή σας επιστρατεύετε το χιούμορ ή αισθάνεστε πιο κοντά στη δραματική πλευρά των πραγμάτων;
Αν και η μουσική που ερμηνεύω να εκφράζει μία ευαισθησία που προσιδιάζει στη δραματική πλευρά του ανθρώπου και της ζωής, συντάσσομαι με το χιούμορ για να ξεπεράσω την ανθρώπινη Πτώση. Όπως σχέση χωρίς χιούμορ δεν μπορεί να κρατήσει, έτσι και η ζωή «δεν βγαίνει» χωρίς χιούμορ. Το λέει και το τραγούδι: «Όσοι έχουνε καλή καρδιά και ταχτικά γλεντούνε/ μονάχα αυτοί τον ψεύτικο τον κόσμο θα χαρούνε. Tούτ’ η γης που την πατούμε/όλοι μέσα θε’ να μπούμε.»
-Τα πάντα είναι μουσική;
Τα πάντα είναι Φως. Η μουσική είναι ένα μέσο αυτογνωσίας και όχι ο σκοπός. Όπως κάθε επάγγελμα, κάθε ανθρώπινη ασχολία και κάθε τέχνη που επιστρατεύει ο άνθρωπος για να φτάσει στην αυτογνωσία.
-Πρέπει να αντλούμε από τις ρίζες μας;
Πώς αλλιώς δηλαδή; Αν δεν έχουμε μνήμη, δεν έχουμε και μέλλον. Όποιος θέλει να έχει μέλλον, οφείλει να θυμάται «από πού κρατάει η σκούφια του».
Διαβάστε επίσης:
Ο Πάνος Δημητρακόπουλος με εκλεκτούς καλεσμένους στο City Garden Festival