Ο Πάνος Παπαδόπουλος ζωγραφίζει με μανία. Οι σκοτεινές πτυχές του ανήσυχου μυαλού του γίνονται εμφανείς στον καμβά. Η δράση εκτυλίσσεται στις νυχτερινές του συνθέσεις. Σε αφηρημένο επίπεδο, έχουμε εδώ μια σύγκρουση του καλλιτεχνικού κυκλώματος μέσα σ’ αυτά τα νέα ουράνια έργα. Πρόκειται για ζοφερά απομνημονεύματα που αναφέρονται στα πρόσφατα ταραχώδη χρόνια και τις μύχιες εξομολογήσεις περιπλανώμενων καλλιτεχνών και ανθρώπων, τους οποίους έχει συναντήσει∙ για μαρτυρίες τόσο αληθινές όσο μια σαπουνόφουσκα σε κάποιον πίνακα του Ρέμπραντ.
Στη λάμψη των χρωμάτων συμπυκνώνονται αναμνήσεις και συναισθηματικές εκρήξεις, η αδρεναλίνη του να ζεις τη ζωή σου στα στέκια του καλλιτεχνικού κόσμου· εκθέσεις, συζητήσεις και πολλαπλές συναντήσεις με μούσες, φίλους παλιούς και καινούριους, προηγούμενους αντίζηλους· πραγματικούς και φανταστικούς. Κι αναδεικνύεται ο αστερισμός της αργής καύσης των συμβάντων του λυκόφωτος.
Διαβάστε τα σαν να έχουμε να κάνουμε μ’ ένα μηχάνημα ακτίνων Χ· ελέγξτε τα αρνητικά σε όλα όσα έχουν συμβεί· σκληρά τραύματα είναι θαμμένα εκεί μέσα, οι αιχμηρές σκέψεις ενός μυαλού που βρίσκεται σε διαρκή κίνηση. Δέστε τα πώς έχουν αναχθεί στους ελάχιστους κοινούς παρονομαστές του μονοχρωματικού, πώς έχουν ανυψωθεί και φωτισθεί από θεατρικές εκρήξεις φωτός υπό γωνία, σ’ ένα σκηνικό χωρίς αυλαία, απολαύστε τον μινιμαλισμό τους σαν να πρόκειται για μαύρο κουτί, τις γενναίες χειρονομίες τους, τις γραμμώσεις της μωβ βροχής και την προκλητικότητα της σκηνής ενός ραντεβού στις 3 τα ξημερώματα, η οποία μοιάζει να φωτίζεται από πράσινο νέον.
Και στις φυσαλίδες, τις παγιδευμένες μέσα στα συντρίμμια των επιφανειών, θα αναγνωρίσετε κάτι παράξενο, κάτι περίεργο – ένα πρόσωπο μέσα στις σκιές ή τη μορφή ενός φαντάσματος που μπορεί και να ‘χετε κάποτε συναντήσει ή γνωρίσει. Έτσι, ακριβώς έτσι. Μιλώντας από την καθαρά οπτική άποψη, αυτό που βλέπουμε δεν είναι ασφαλώς κάποια ευγενή άνθη στον τοίχο, αλλά θα στεκόντουσαν πολύ όμορφα πάνω από έναν λιλά καναπέ. Έχουν κάτι από τη μυρωδιά από τα κατακάθια σε κάποιο υπόγειο, παράνομο μπαρ. Ό,τι είναι να συμβεί, θα συμβεί. Κατανάλωση. Ζεις ή πεθαίνεις..
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Βρίσκεστε όλοι εκεί μέσα. Και κοιτάξτε! Εσάς που κρύβεστε μέσα στη μαγεία της πηκτής μπογιάς, εσάς κάτοικους της τέχνης, εσάς που λαχταράτε τα φώτα της δημοσιότητας, εσάς με τις κοινωνικές σας φιλοδοξίες, εσάς με τα αστραφτερά περιδέραια, εσάς με το λαγουδάκι ν’ αναβοσβήνει στο κινητό σας, εσάς τους κριτικούς του καναπέ που δεν γνωρίζετε τίποτα, εσάς τους αραχτούς, εσάς τα χαριτωμένα αγόρια και κορίτσια που θέλετε να αποδείξετε ότι κάτι ξέρετε από τέχνη, εσάς τους κακομοίρηδες, εσάς τους φιλάργυρους καλλιτέχνες της αρπαχτής, εσάς τους αχόρταγους δούλους της μόδας, εσάς τους απατεώνες, εσάς τις στριφνές γριές μίσανδρες, εσάς τις μοχθηρές νεαρές βασίλισσες, εσάς τις υπέροχες παρτυάνιμαλς, εσάς τους διεκδικητές του θρόνου! Ο Πάνος σας ξέρει όλους. Επειδή έχει πάρει κι αυτός μέρος στα δεινά αυτής της παρακμιακής σύνθεσης, της μεθυσμένης ευθυμίας και της ατέλειωτης περιπλάνησης ενός υπόκοσμου, ταγμένου στην αναζήτηση μιας εκστατικής ένωσης.
Με δεδομένες τις απρόβλεπτες εκρήξεις αυτών των νέων και καλά προσανατολισμένων σκοτεινών διαθλάσεων, μπορεί κανείς – πέρα φυσικά από τις διάχυτες παντού αφαιρέσεις τους- να εικάσει μιαν ανάπαυλα από τον μόχθο της καθημερινής ζωής με τον ξέφρενο ρυθμό. Εδώ, στους χώρους των σιωπηλών δωματίων, δεν υπάρχει ημερήσιος προγραμματισμός, ούτε φύλλο εργασίας∙ εδώ η μοναξιά γεννά ιδανικά συντονισμού μεταξύ ασύμμετρου χρόνου και χώρου, ένα βήμα μπροστά, δύο βήματα πίσω. Και, αν η παλέτα του Πάνου, με τα μαύρα χρώματα του μεσονυκτίου ενός Γκόγια, αποκρύπτει τα χειρότερα ενός κόσμου που στη μεγάλη κλίμακα μαραζώνει, αν καταφέρνει να μεταμορφώσει την υπνοβασία των αξιολύπητων μαζών σε διαυγή όνειρα, αυτό σημαίνει ότι ο καλλιτέχνης έχει κάνει καλά τη δουλειά του.
Την επόμενη μέρα, αργά το απόγευμα, επιστρέφει στο στούντιο, όπου στήνει έναν καινούριο καμβά για να τα κάνει όλα ξανά. Γιατί κάθε νύχτα φέρνει μαζί της νέες περιπέτειες και νέες ελπίδες, για να χαράξει ο καλλιτέχνης ένα μονοπάτι δια μέσου του μωσαϊκού, να φτάσει στο μακρύ τούνελ και ν’ αναδυθεί κατόπιν στην άλλη πλευρά, ως ελεύθερος άνθρωπος επιτέλους και με την πνευματική του υπόσταση άθικτη.
–Max Henry
Πάνος Παπαδόπουλος
Ο Πάνος Παπαδόπουλος γεννήθηκε το 1975 στην Αθήνα, όπου ζει και εργάζεται. Η “Purple Rain είναι η τρίτη ατομική έκθεση του Πάνου Παπαδόπουλου στη γκαλερί. Είναι συνιδρυτής του Dadada Academy, μιας εικαστικής κολεκτίβας με τη Βιέννη. Σπούδασε στο Σχολή Καλών Τεχνών της Βιέννης (Prof. Marcus Prachensky), όπου του απονεμήθηκε το βραβείο «Meisterschülerpreis» της Ακαδημίας. Στις ατομικές του εκθέσεις συμπεριλαμβάνονται οι: “Liebes Δrama”, Büro Weltausstellung, Βιέννη (2022); “26:53 a.m.”, Γκαλερί Ελένη Κορωναίου, Αθήνα (2019); “Drawing yourself into corners”, Martinetz Gallery, Κολωνία (2018); “Painting yourself into corners”, Irene Laub Gallery, Βρυξέλλες (2018). Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις όπως: “Fragile Geometries”, La Maison du Tibet, Παρίσι (2022); “PTSD”, AMP, Αθήνα, “Five on Paper”, Γκαλερί Ελένη Κορωναίου, Αθήνα (2021); “5 Artists”, Γκαλερί Ελένη Κορωναίου, Αθήνα (2020); “Landlord Colors: On Art, Economy, and Materiality”, Cranbrook Museum, Ντετρόϊτ, USA, “Achrome”, Irene Laub Gallery, Βρυξέλλες, “WE NEVER THOUGHT ABOUT DOCUMENTATION”, Martinetz Gallery, Κολωνία (2019); “Gold und Liebe”, Haus N, Αθήνα (2018); “moi non-moi”, Wiener Art Foundation, Αθήνα (2017); Galerie Kunstbüro, Βιέννη (2016); Galerie Crone, Βερολίνο (2015); 4η Μπιενάλε της Αθήνας (2013); Family Business Gallery, Νέα Υόρκη (2013); Palais de Tokyo, Παρίσι (2012). Το 2015 συμμετείχε στο πρόγραμμα φιλοξενίας Hooper Projects, στο Λος Άντζελες.
Κεντρική εικόνα θέματος: Πάνος Παπαδόπουλος, Purple Rain, 2022, Oil on canvas, 200 x 150 cm. Λεπτομέρεια του έργου.