Από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης κυκλοφορεί το βιβλίο Πάντα θα επιστρέφω του Θοδωρή Καλλιφατίδη.
Η ‘Ελενα από τη Χρυσοπηγή, ένα χωριό κοντά στα Γρεβενά, ξεκινά το 1932,
που γεννιέται, το μεγάλο ταξίδι της ζωής της με σταθμούς την Κατοχή, την Απελευθέρωση, τον Εμφύλιο, τον πρώτο έρωτα και τον γάμο, την πρώτη μετανάστευση την Αυστραλία, την επιστροφή στην Ελλάδα, τη δεύτερη μετανάστευση στη Σουηδία, τη γέννηση της κόρης της, τη Χούντα, τη Μεταπολίτευση…
Μέσα από την αφήγηση αυτής της γεμάτης ανατροπές ζωής, ο Θοδωρής Καλλιφατίδης, με τη μαγική του πένα, ξεδιπλώνει συναρπαστικά την πρόσφατη ιστορία αυτής της Ελλάδας, της τόσο ταλαιπωρημένης αλλά ταυτόχρονα και τόσο γοητευτικής.
Απόσπασμα
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Το Σάββατο στις 20 Οκτώβρη του 1951 το υπερωκεάνιο <<Australia>> άφησε τη Γένοβα με τετρακόσιους επιβάτες: Ιταλούς, Έλληνες, Εβραίους, Βούλγαρους, Γιουγκοσλάβους. Ο καιρός ήταν καλός. Ένα σωρό κόσμος είχε μαζευτεί για το μεγάλο <<αντίο>>. Παντού φιλιά και δάκρυα. Ποτέ οι άνθρωποι δεν αγαπιούνται τόσο πολύ, όσο την ώρα του χωρισμού. Ακόμα κι όταν είχαν βγει στην ανοιχτή θάλασσα, ακόμα κι όταν το λευκό καράβι δε φαινόταν πια, όπως κι η ήπειρος για την οποία κατευθυνόταν, ακόμα και τότε κουνιούνταν μαντήλια σαν μικρά λάβαρα αγάπης και λύπης.
Η Έλενα κι ο Γιάννης μοιράζονταν μία καμπίνα με την οικογένεια Γκαρίφαλο. Ούτε οι μεν ούτε οι δε είχαν χρήματα για να έχουν τη δική τους. Εντούτοις, ήταν καλύτερα από τους περισσότερους που στριμώχνονταν σε θαλάμους με είκοσι τέσσερις κλίνες. Δεν μπορούσες να κλείσεις μια πόρτα πίσω σου, αλλά τότε οι άνθρωποι ήταν συνηθισμένοι να ζουν πολύ κοντά ο ένας στον άλλο. Όλοι έκαναν ό,τι μπορούσαν για να μην ενοχλήσουν. Η διακριτικότητα άρχισε με την πολυκοσμία. Οι άντρες ξυρίζονταν κάθε μέρα, οι γυναίκες πρόσεχαν την εμφάνιση τους, τα παιδιά έπαιζαν ήσυχα.
Οι περισσότεροι έτρωγαν σε μια απλή τραπεζαρία, ελάχιστοι είχαν τη δυνατότητα να φάνε στο εστιατόριο. Σε λίγο είχαν δημιουργηθεί παρέες ανάμεσα σε συμπατριώτες. Τραγουδούσαν τα τραγούδια τους, λέγαν τη μοίρα τους τι είχαν τραβήξει μέχρι να μπουν σ’ εκείνο το καράβι που θα τους πήγαινε στη Γη της Επαγγελίας. Ένα πράγμα είχαν κοινό: το μέλλον τους δεν ήταν στην πατρίδα τους.
Ο Θοδωρής Καλλιφατίδης γεννήθηκε στους Μολάους Λακωνίας το 1938. Γιος δασκάλου από τον Πόντο, μετακόμισε στην Αθήνα το 1946 και αποφοίτησε από το 5ο Γυμνάσιο Αρρένων. Φοίτησε στη σχολή του Κάρολου Κουν και μετά τη στρατιωτική του θητεία, το 1964, εγκαταστάθηκε στη Σουηδία. Σπούδασε φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Στοκχόλμης . Αργότερα δίδαξε φιλοσοφία στο ίδιο πανεπιστήμιο. Επί τέσσερα χρόνια διηύθυνε το λογοτεχνικό περιοδικό “Μπόνιερς Λιττερέρα Μαγκαζίν”. Άρχισε να γράφει στα σουηδικά το 1969 και από το 1976 ζει αποκλειστικά από το γράψιμο. Το 1994 ξεκίνησε να γράφει τα βιβλία του και στα ελληνικά. Έχει εκδώσει μυθιστορήματα, ποιητικές συλλογές, ταξιδιωτικά δοκίμια, θεατρικά έργα• έχει γράψει κινηματογραφικά σενάρια και έχει σκηνοθετήσει μια ταινία. Έχει τιμηθεί με σημαντικά διεθνή λογοτεχνικά βραβεία για το έργο του και σχεδόν όλα τα βιβλία του κυκλοφορούν σε είκοσι γλώσσες. Έργα του: “Τιμάνδρα” (Γαβριηλίδης 1994), “Μια μέρα στην Αθήνα” (Κάκτος 1995), “Το τελευταίο τριαντάφυλλο” (Γαβριηλίδης 1996), “Ποιά είναι Η Γαβριέλα Όρλοβα” (Γαβριηλίδης 1997), “Οι εφτά ώρες στον παράδεισο” (Γαβριηλίδης 1998), “Στο φως του Βορρά” (Γαβριηλίδης 2000), “Μια νέα πατρίδα έξω από το παράθυρο μου” (Γαβριηλίδης 2002), “Ο έκτος επιβάτης” (Γαβριηλίδης 2003), “Ένα απλό έγκλημα” (Γαβριηλίδης 2003), “Η Όλγα της Αγάπης” (Γαβριηλίδης 2004), “Αγάπη” (Γαβριηλίδης 2004), “Στο βλέμμα της” (Γαβριηλίδης 2006), “Μητέρες και γιοί” (Γαβριηλίδης 2007), “Φίλοι και εραστές” (Γαβριηλίδης 2009), “Ο Άγιος Ηρακλής” (Γαβριηλίδης 2011), “Τα περασμένα δεν είναι όνειρο” (Γαβριηλίδης 2012), “Γράμματα στην κόρη μου” (Γαβριηλίδης 2013).
